Οι Άγριοι

 Θα ήθελα να μοιραστώ με το Blogger τη χειρότερη στιγμή των φετινών διακοπών μου (την καλύτερη προτιμώ να την κρατήσω για την πάρτη μου∙ μόνο η θάλασσα μπορεί να υπερηφανεύεται για τη μοναδική αυτή γνώση, η θάλασσα και τα πολύχρωμα υπέργηρα βοτσαλάκια).

 Το ζευγάρι που μας πλησίασε ήταν γύρω στα 35, εμφανίσημοι προς όμορφοι, Δανέζα αυτή, μισός Έλληνας μισός Νορβηγός αυτός, κάτοικοι Copenhagen. Αμολώντας στα πόδια μας τον 14 μηνών κατάξανθο Βίτους κατάφεραν να αποσπάσουν την προσοχή μας που έως τότε μονοπωλούσε ο ντάκος.

 "Outside the box"∙ έτσι θέλουν να ζουν μας είπαν. "Denmark is nice but you know, putting your kid to sleep every day at 19.00 and then staying inside all night, every day the same." Μας είπαν και άλλα∙ οι άνθρωποι εκεί είναι μονόχνωτοι, ζουν ρουτινιάρικα, δουλειά σπίτι και παιδιά και πάμε πάλι από την αρχή μέχρι να βγούμε στην σύνταξη. Ταξιδεύουν με γκρουπ αλλά την κοπανάνε με την πρώτη ευκαιρία και ακολουθούν το δικό τους πρόγραμμα, φροντίζουν να αποφεύγουν οτιδήποτε προέρχεται από την βόρεια-κεντρική Ευρώπη και είναι χρώματος ξανθού.

 Στην Ελλάδα οι άνθρωποι είναι διαφορετικοί, "you can say that some of them live outside the box, we ‘re looking for this here," μας είπαν, έψαχναν για λίγο authenticity λέω εγώ. (Εδώ που τα λέμε, ούτως ή άλλως πρόκειται περί μιας ηλίθιας ιδέας, μιας ιδέας βασισμένης σε μια στερεοτυπική εικόνα για τη χώρα, πιθανότατα εμπνευσμένη (και) απ’ αυτόν τον αξεπέραστο εκφραστικό εξτρεμισμό του Anthony -Ζορμπά the Greek- Quinn σε μια προσπάθεια να αποδώσει μια κάποιου είδους ελληνικότητα που μάλλον του ήταν κι αυτουνού ολότελα ξένη, δες... 2.00).

 Όλα αυτά πριν η κουβέντα πάρει έναν άλλον δρόμο, το γνώριμο δρόμο της αυτάρεσκης εξιστόρησης κατορθωμάτων και επιτευγμάτων, μιας εξιστόρησης μασκαρεμένης πίσω από μηχανικά δήθεν εγκάρδια χαμόγελα και μια δήθεν μετριοπάθεια η οποία ίσως να ξεγελά τους ταπεινούς και καταφρονημένους, μα σίγουρα όχι κάποιον που σέβεται τον εαυτό του.

 Είχαν λοιπόν κάνει περάσματα από διάφορες χώρες για τις οποίες δεν είχαν και πολλά να πουν την ίδια στιγμή που όμως διετράνωναν πόσο ωραία τα πέρασαν εκεί. (Ενδεικτικό παράδειγμα: η τρίμηνη διαμονή της νέας μητέρας στην Ταϋλάνδη για επαγγελματικούς λόγους οι οποίοι άπτονταν τα προβλήματα του ντόπιου πληθυσμού αποδώθηκε σε εμάς με την εξής δήλωση: "Yes, it was really nice!" Το διακύβευμα εδώ συνίσταται στην απλή παραδοχή πως... “ήταν ωραία που ήμουν εγώ εκεί∙” όσον αφορά το πώς ήταν εκεί ή τι είδε εκεί μάλλον πως ήταν θέματα δευτερεύοντα, ή αλλιώς way outside the fucking box). 

 Σύμβουλος μιας εταιρίας σχετικής με urban - social housing policing αυτή, προγραμματιστής αυτός με πρόσφατη επιτυχία στο ενεργητικό του το στήσιμο μιας πλατφόρμας για aid donation etc. Η δήλωση του περί του μεγάλου μπαμ που συνέβη στην καριέρα του έπειτα από την κόλαση επί της Γης στην πολύπαθη Αϊτή δεν ήταν από μόνη της παρεξηγήσιμη. Ωστόσο, το χαμόγελο που την συνόδευσε περιέπλεξε τα πράγματα.

 Γίνηκε ξεκάθαρο σε μένα πως αυτό που ήθελε να μας πει ήταν το εξής: 300.000 άνθρωποι απεβίωσαν και εγώ σας λέω πως αυτό το γεγονός έδωσε ένα κλικ στην καριέρα μου και την ίδια στιγμή συνειδητοποιώ, όπως και εσείς άλλωστε, το τραγικό της υπόθεσης, but hey boys and girls... That’s how life is, let’s get over with it. Η ένσταση μου έχει να κάνει με την έκφραση που πήρε το πρόσωπο του, μια έκφραση όμοια με αυτήν που παίρνει ο αρχιμαφιόζος όταν γαλουχεί τον φέρελπι νέο γκάνγκστερ στα πιο σκοτεινά, αιμοβόρικα μονοπάτια της δουλειάς τους.  

 Θέτοντας ο ίδιος το θέμα πάνω στο αξίωμα “well it’s a dirty job but someone has to do it” ενώ στην πραγματικότητα δεν χρειαζόταν, μου έδωκε να καταλάβω το αυτονόητο, αυτός ο ίδιος ήταν «βρώμικος.» Dirty ήταν κι αυτή∙ όταν μας ενημέρωσε για το πόσο εκρηκτικό κοκτέιλ αποτελεί η μείξη Ελλάδας-Νορβηγίας το μυαλό σου μπορούσε να πάει μονάχα στη λέξη πέος, ή αν είσαι απονήρευτος, το τουλάχιστον να φτάσει έως τη λέξη άνδρακλας, μάγκας, τσίφτης-καραμπουζουκλής που όπως κι αν το κάνουμε παραπέμπει έστω και έμμεσα (και) στο ανδρικό μόριο ως δύναμη κρούσης και προσφοράς ηδονής.

 Η ώρα περνούσε, βαριόμουν του θανατά, αυτή μας έλεγε πόσο χαρούμενη ήταν που βρήκε τον right guy στη ζωή της, εγώ σκεφτόμουν wow... perfect job, right guy, happiness, but wait a minute what happened to that fucking box?, ο τύπος βρήκε την ευκαιρία να μας ρωτήσει αν ρίχνουμε καμιά ζεμπεκιά όταν σουλατσάρουμε το βράδυ, κι εγώ σκέφτηκα πως μάλλον δεν κρατιόταν να μην το πει παρότι ήξερε ότι δεν παίζει φάση, δεν κρατιόταν γιατί είναι άλλωστε ένας άγριος.

 Οι Άγριοι: δεν βλέπουν τίποτα μπροστά τους παρά μόνο την αντανάκλαση του εαυτού τους μέσα από έναν ανύπαρκτο αλλά πανταχού παρών καθρέπτη∙ δεν βλέπουν ανθρώπους (χαρακτήρες, συμπεριφορές, χούγια, συνήθειες), βλέπουν αντικείμενα ξένα ως προς αυτούς τα οποία προορίζονται για μελέτη εφάμιλλη ενός τυπικού ιεροκύρηκα στις ξέρες τις Αφρικής τον 19^ο αιώνα∙ ζουν σε κουτί αλλά δεν το γνωρίζουν, είναι τέτοιο το βάθος του κουτιού που δεν βλέπουν καν τις γωνίες που σχηματίζονται στα σύνορα προς την ελευθερία.

 Οι Άγριοι θέλουν να σε βάλουν να χορέψεις γι’ αυτούς∙ θέλουν να σε δουν να καίγεσαι σαν τα μυθικά κίτρινα ρωμαϊκά κεριά την ίδια στιγμή που αυτοί προσποιούνται πως διαβάζουν Kerouac∙ θέλουν να σε ταΐσουν στα λιοντάρια τα οποία οι ίδιοι είδαν από απόσταση ασφαλείας κάνοντας σαφάρι στην Αφρική∙ θέλουν να σε κάνουν χαλκομανία οι μανιασμένοι ταύροι στους δρόμους της Παμπλόνα ενόσω αυτοί νομίζουν πως μπορούν να ξεπατικώσουν τη περιώνυμη ορμή του «ταύρου» Hemingway πίνοντας mojito∙ θέλουν να σε πείσουν πως love is a thing that we don’t understand but we have to give it to someone την ίδια στιγμή που η δική σου καρδιά έχει ιχνηλατίσει σπιθαμή προς σπιθαμή μεγάλο μέρος της διαδρομής του ρήγματος που σχηματίζεται εντός σου από τη στιγμή που η κοσμική ανισορροπία που ονομάζεται Έρωτας σε καταλαμβάνει ολόκληρο και έως ότου σε αφήσει (έστω και προσωρινά) λειψό∙ θέλουν να ενδυθούν τον Bergmanικό χιτώνα που ξερνάει σπέρμα στο Persona και σε εσένα να δώσουν το ρόλο των δύο ηρωίδων που βρίσκονται εντός μιας αναπόδραστης πραγματικότητας η οποία συναρμολογείται από το διαβρωτικό πέος του Σουηδού δυνάστη, όλα αυτά τη στιγμή που εσύ απλά επιθυμείς να ενδυθείς την ομορφιά των δύο αυτών γυναικείων προσώπων∙ οι Άγριοι θέλουν να σε κάνουν Άγριο τη στιγμή που εσύ το μόνο που πραγματικά επιθυμείς είναι να γίνεις Άνθρωπος όχι αλά Bergman μα αλά Kieslowski.  

 Ξεχνούν όμως πως οι καιροί είναι περίεργοι. Τους δρόμους που έπαιρνε κάποτε ο Kerouac αναζητώντας μια κάποια λύτρωση τους παίρνουν τώρα γιάπηδες της μόδας εκ Παρισίων, σε τουρ φανταχτερά μέσα στην φαινομενική τους απλότητα, αναζητώντας διέξοδο από την βαρεμάρα∙ τα σημάδια που άφησαν οι ρόδες του Che Guevara στα βουνά της Αργεντινής σβήστηκαν διά παντός από το ποδοπάτημα ενός κινηματογραφικού συνεργείου από τη γειτονική Βραζιλία∙ τα mojitos που χρησίμευαν για το πότισμα -το δρόσισμα δηλαδή- ενός μεγαλοπρεπούς Εγώ, σήμερα χρησιμοποιούνται για το τάϊσμα -το μπούκωμα δηλαδή- ανόητων, αισχρών, υπερτροφικών Εγώ.

 Ακριβώς επειδή οι καιροί είναι περίεργοι, δεν θα τους κάνουμε τη χάρη. Θα κάνουμε το δικό μας (μένει να το βρούμε, μένει να γίνουμε ξανά εφευρέτες - οι ανά τον κόσμο οφειλέτες άλλωστε, δεν πιστεύεται πως θα θελήσουν να ξεπληρώσουν ποτέ τα δανεικά τους). Δανεικά κι αγύριστα ας είναι, ούτως ή άλλως θα μας είναι άχρηστα εκεί που πάμε.