Queens Day: Η Μέρα της Βασίλισσας. Τούτη τη μέρα γιορτάζουν στις 30 του Απρίλη κάθε χρόνο οι Ολλανδοί. Κάτι σαν “reclaim the (Dutch) streets” για τους ντόπιους μιας και ξεχύνονται στους στολισμένους με σημαίες δρόμους ντυμένοι στα πορτοκαλί, σε μία μέρα εθνικής υπερήφανειας.
Η Μέρα της Βασίλισσας: παντελώς αποκομμένο από τις... εξελίξεις concept, η πιθανότητα να νοιώσει κάποιος μια κάποια αγαλλίαση εθνικής υπεροχής εις το όνομα της βασίλισσας, είναι απειροελάχιστη.
Στις μέρες της Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας (λέγε με και χορηγό επικοινωνίας του corporate capitalism) η χάρη της αυτού μεγαλειότητας μοιάζει να έχει ξεθωριάσει.
Η «δύναμη» που είσαι σε θέση να αντλήσεις από μια στρατιωτική παρέλαση αλά Ελληνικά απουσιάζει σε μια μέρα όπου την τιμητική του έχει ο ευγενής κλάδος των ευγενών – αριστοκρατών και λοιπών φαντασμάτων του παρελθόντος που ίσως βρούμε μπροστά μας κάποια έτη φωτός στο μέλλον.
Η μέρα είναι χαρμόσυνη ωστόσο, και σενάρια ιστορικής (α)βεβαιότητας μοιάζουν περιττά. Εν ολίγοις, η σημερινή γιορτή προσομοιάζει με το πανηγύρι που στήνουν στην Ελλάδα την μέρα της Eurovision. Τι ακριβώς εορτάστηκε από τα πλήθη προ ολίγων ετών (τότε που νομίσανε ότι είναι στην πραγματικότητα... “the number one”), παραμένει άγνωστο.
Στην πραγματικότητα, το lifestyle, και η αναπόδραστη φυλακή υπαρξιακού άγχους που αυτό παράγει στις συνειδήσεις των απανταχού κοντόφθαλμων με ακουστικά προβλήματα, είναι ο κοινός παρανομαστής των δύο (εμπορο)πανηγυριών.
Οι ξεπεσμένες βασιλικές οικογένειες επιζούν στο συλλογικό φαντασιακό ως περσόνες άσκησης κοσμοπολίτικου high rated lifestyle μέσα από τις σελίδες glamour περιοδικών και κουτσομπολίστικων φυλλάδων.
Η Eurovision, κατά κοινή ομολογία μια υπερπαραγωγή φθηνού, ανέμπνευστου kitch, έχει εγγραφεί στην συνείδηση του «κοσμάκη» (τι χυδαίος χαρακτηρισμός! Προτιμώ το ζώα) ως αναπόσπαστο κομμάτι του οδηγού lifestyle επιβίωσης των μεσημεριανών δελτίων κοσμικής δυσωδίας.
Ο Karst T, ο Ολλανδός που οδήγησε το αυτοκίνητο του πάνω στο πλήθος παρασέρνοντας στον θάνατο 6 και τραυματίζοντας άλλους 12, στοχεύοντας την βασιλική οικογένεια σύμφωνα με τις αρχές, προσφέρει ένα χρήσιμο παράδειγμα.
Η μέρα της Βασίλισσας χρησιμεύει ως ένδυμα, a royal one, το οποίο ντύνει το εορταστικό άλλοθι ενός έθνους που θέλει να είναι εθνικά υπερήφανο - όπως όλα τα άλλα έθνη, φυσικά.
Η μέρα ανήκει στους Ολλανδούς - εν δυνάμει βασιλιάδες για μια μέρα - που γιορτάζουν στους δρόμους∙ η Βασίλισσα ως σύμβολο και αξία βρίσκεται θαμμένη κάτω από το συλλογικό φαντασιακό για νέες αιματοβαμμένες εκστρατείες στον Τρίτο Κόσμο.
Ωστόσο, ο δρόμος προς νέες επιτυχίες στο διεθνές στερέωμα είναι στρωμένος με αγκάθια σε καιρούς όπου το ρήγμα στην ραχοκοκκαλιά του Δυτικού σκελετού ολοένα και φαρδαίνει. Η Βασίλισσα είναι νεκρή∙ νεκρή είναι και η συλλογική αισιοδοξία για ευημερία αποικιοκρατικού... μεγέθους, στις μέρες της οικονομικής κρίσης.
Ο δήμαρχος του Leiderdorp, μιας μικρής Ολλανδικής πόλης κοντά στο Leiden, και πρόεδρος των οργανώσεων εθελοντών που συμμετέχουν στους εορτασμούς για την ημέρα της βασίλισσας, δυνασχέτησε δημοσίως, λίγες μέρες πριν, για το κόστος της φύλαξης των 45 (!) μελών της βασιλικής οικογενείας που επρόκειτο να παρελαύσουν μέσα από ένα λεωφορείο με ανοικτή οροφή.
Η κριτική του Michiel Zonnevylle αντιπροσωπεύει την κοινή πεποίθηση πως “the royal family's traditional mingling with the people may be a thing of the past.”[1]
Ο αυτόχειρας, 38 ετών, εργαζόταν ως φύλακας έως πρόσφατα όταν και απολύθηκε. Το ίδιο πρωϊνό του φονικού, νέοι ένοικοι επρόκειτο να παραλάβουν τα κλειδιά του σπιτιού του μιας και αδυνατούσε πλέον να εξοφλήσει το νοίκι του.
Η αλλοφροσύνη του βασιλιά (έστω και γυμνού, έστω και για μια μέρα) αποτυπώνει την προσωπική ατυχία, ή και τραγωδία (δύσκολο πράγμα οι ορισμοί) του αυτόχειρα∙ επιπλέον, η πράξη του επιχείρησε να σβήσει τα ίχνη ύπαρξης ενός θεσμού κερασάκι στην (μπαγιάτικη) τούρτα της δυτικότροπης κοινοβουλευτικής δημοκρατίας.
Ένα τεράστιο παζάρι στήνεται κάθε χρονιά τούτη τη μέρα στην Ολλανδία. Ντόπιοι παριστάνουν τους μικροπωλητές, πωλώντας σε χαμηλές τιμές κάποια από τα υπάρχοντα τους που περισσεύουν.
Στις πιο φτωχικές γειτονιές, μετανάστες ή και Ολλανδοί β΄κατηγορίας βρίσκουν ευκαιρία για μεροκάματο. Το βλέμμα τους είναι αυτό του έμπορα αναμεμειγμένο με την αορίστου ύφους περιέργεια απέναντι στον περιπλανώμενο τουρίστα-επισκέπτη.
Στην πιο sic γειτονιά του Amsterdam, το Jordan, το κλίμα είναι διαφορετικό. Ντόπιοι, ευδιάθετα και ακομπλεξάριστα, πωλούσαν σε τιμή ευκαιρίας αγαθά, χρήσιμα και καλόγουστα.
Γι’ αυτούς δεν ήταν μια ευκαιρία να εξοικονομήσουν χρήματα, ήταν μια ευκαιρία να προβάλλουν προς τα έξω “their Dutchness.” Η εικόνα ενός ζευγαριού να πίνει κόκκινο κρασί, ξαπλωμένο αναπαυτικά σε δύο μεγάλα μαξιλάρια στην είσοδο του ορθάνοικτου στα αδιάκριτα βλέμματα σπιτικού τους, θα μπορούσε να είναι μια cool “performance.”
Ξαπλωμένοι ανάμεσα σε πάγκους με λογής ρούχα, μπιχλιμπίδια, μπισκότα και βιβλία, το ζευγάρι έπαψε να αποτελείται από σάρκα και οστά∙ τα κορμιά τους αποκρυσταλλώθηκαν σ’ ένα έκθεμα πολυτελείας - made in Holland - εκτεθειμένο σε αχόρταγα βλέμματα.
Χιλιάδες Ολλανδοί πήραν τις βάρκες τους και βόλταραν στα κανάλια∙ εκατομμύρια ντύθηκαν στα πορτοκαλί, celebrating “their Dutchness.” Το τραγικό γεγονός της Πέμπτης αποτελεί το ανεστραμμένo είδωλο της χώρας όπου “τα παιδιά ζουν καλύτερα.”[2]
Η πράξη απόγνωσης του Karst αποτελεί κατάφαση της πραγματικότητας. Μιας πραγματικότητας όπως αυτή δεν αποδίδεται σε άστοχες (ψευδο) επιστημονικές έρευνες... ευζωΐας, ή και σε έκτακτα τηλεοπτικά δελτία αναμετάδοσης εικόνων από ένα ανοιχτό λεωφορείο-κινητό έκθεμα απολιθωμάτων του παρελθόντως...
No comments:
Post a Comment