Αύγουστος

jono winnel

«Το απροσμέτρητο βάθος της μελαγχολίας μου αποκαλύπτεται ολόκληρο μπροστά μου μονάχα στη θέα μιας όμορφης γυναίκας».

«Στην παραλία η μελαγχολία καθρεπτίζεται πάνω στη γαλήνια και εύθραστη επιφάνεια του γαλάζιου της θάλασσας και κάνει γκελ πάνω στο σαστισμένο μπροστά στη θέα του αιώνιου ήλιου ανδρικό πρόσωπο».

«Η αλμύρα μπορεί να καίει τις πληγές στα πόδια σου αφού μόλις έπαιζες στα βράχια σαν μικρό παιδί, αλλά δεν μπορεί να κάνει τίποτα για την αιώνια πληγή την οποία ανοίγει διάπλατα ένα και μόνο φευγαλέο κοίταγμα μιας γυναίκας η οποία αναδύεται με το σκούρο μπλε μαγιό της μέσα από μια θάλασσα λάδι - εικόνα στοιχειωτική για μια εβδομάδα».

Σημειώσεις πάνω στο χαρτί∙ μια απόδραση από τη θέα του πιο όμορφου κώλου που είδες ποτέ - φυλακίζοντας τον εαυτό σου μέσα σε μια λευκή σελίδα έχοντας για ταβάνι το γαλάζιο τ' ουρανού και ορίζοντα την απέραντη επιφάνεια μιας ταραγμένης θάλασσας.

Καθρεπτίζεται το σώμα μιας γυναίκας μέσα σε ένα πύρινο ηλιοβασίλεμα; αναρωτήθηκε στο τέλος της διαδρομής της μελαγχολίας ο Μίλτος, πριν συναντήσει με το βλέμμα του μια άγνωστη σε αυτόν γυναίκα να του χαμογελά, γυμνή θαρρεί κανείς, κι ας τυλιγόταν το κορμί της από ένα ριχτό άσπρο κομμάτι ύφασμα που πολιορκούσε τις καμπύλες της.

Ο Μίλτος δίπλωσε το κομμάτι χαρτί στο οποίο έπνιγε πρόσκαιρα την εγγενή του μελαγχολία ανταποδίδοντας το χαμόγελο στην άγνωστη σε εκείνον γυναίκα. Τα δύο αυτά χαμόγελα χάθηκαν για πάντα μέσα στο ηλιοβασίλεμα, πίστεψε ο Μίλτος. Αμέσως ευχαρίστησε τον ήλιο για την καλή του αυτή πράξη. Έκανε να ξεδιπλώσει το κομμάτι χαρτί που κρατούσε στα χέρια του θέλοντας απλά να αποτυπώσει εκεί μέσα για πάντα τα δύο εκείνα χαμόγελα...

Κάτι αδύνατο φυσικά.