βία

otto dix

Στο διαφημιστικό σποτάκι της Μπιενάλε ο σκηνοθέτης επικοινωνεί βία και ασχήμια. Η βία μιας ταραγμένης θάλασσας που απεικονίζεται στο  βίντεο φυσικά δεν σχετίζεται με τη νηνεμία της αφασικής καλλιτεχνικής έκφρασης που βρίσκει χώρο έκφρασης στη Μπιενάλε,  το μήνυμα όμως είναι ως εξής: μη βλέπετε που σας καλώ στης μοντέρας τέχνης την αφασία, η τέχνη μπορεί να είναι ανατρεπτική. Προσπαθεί επίσης να εκμαιεύσει συναίσθημα αντλώντας αυτοπεποίθηση από το προσφάτως θιγμένο και κατόπιν επαναστατημένο εγώ των Ελλήνων το οποίο δείχνει να επιθυμεί να τους οδηγήσει στον υπέρ πάντων, και αρκούντως μοντέρνο, αγώνα: όλοι εναντίον όλων. 

Μπανάλ πράγματα και αφόρητα έως ένα βαθμό γιατί άλλωστε τίποτα το ‘ανατρεπτικό’ ή ουσιώδες δε φανερώνεται στο βίντεο.

Ανεξαρτήτως τι επιθυμεί να δηλώσει στον καταναλωτή της θέασης του διαφημιστικού σποτ, ο σκηνοθέτης πιθηκίζει ασύστολα. Είναι ένας ακόμη πράκτορας του χάους. Δεν ξορκίζει το κακό, ανακυκλώνει έντεχνα μιζέρια ενός είδους η υπερβολική δόση της οποίας σε οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στις σωρούς της απάθειας ή της ψυχικής κατάρρευσης υστερικού τύπου και μακριά από την απόγνωση που δύναται να εκφραστεί μέσα σου με δική σου πρωτοβουλία και έχοντας απώτατο σκοπό την κάθαρση.

Το χρώμα που απλώνεται άναρχα και υπέροχα στο κράνος του μπάτσου το είδαμε να συμβαίνει τσι προάλλες λάιβ (σόρρυ, ήταν ροζ). Τη χορευτική φιγούρα (θεατρικότητα κτλ.) του μαυροφορεμένου νέου με τη μολότωφ, κατεξοχήν απόδειξη κατασκευής νοήματος για έναν αγνό φαν της φετιχιστικής μηδενιστικής βίας, την απολαύσαμε επίσης προχθές μόνο που αυτή τη φορά απειλούσε να κάψει ανθρώπους χωρίς fire proof στολές. Άσε που στο ίντερνετ κυκλοφορεί και αυτή η φωτό που τουλάχιστον υπονομεύει και λιγουλάκι την όποια αλήθεια βρίσκει κανείς στη βία της φωτιάς. 

Τέλος, παρατηρούμε την έλλειψη απελευθερωτικής φαντασίας εκ μέρους του σκηνοθέτη όταν αποφασίζει να πετάξει μια τηλεόραση στο κενό αντί ενός i-phone τη στιγμή που το κοινό στο οποίο απευθύνεται δεν έχει τηλεόραση, ή και να έχει σίγουρα δεν βλέπει καθόλου, άρα το κουτί που εκσφεδονίζεται από το μπαλκόνι αχρηστεύεται ως μεταφορά, το πέταγμα της συσκευής είναι μια άδεια χειρονομία, άλλωστε πάνε κοντά δέκα χρόνια από τότε που κάποιος έβλεπε ένα στένσιλ σε κάποιο τοίχο των Εξαρχείων με μια τηλεόραση σε ελεύθερη πτώση και ένοιωθε κάποια ευχαρίστηση, ενώ την ίδια στιγμή το i-phone μονοπωλεί την ώρα του μέσα στο Μετρό παραμερίζοντας τη σημασία τόσων προσώπων από σάρκα και οστά προς ανάγνωση γύρω του, εκτός κι αν ο σκηνοθέτης ήθελε να ταρακουνήσει τους τηλεορασάκηδες μικροαστούς με τούτη την έμορφη εικόνα, σε μία κίνηση αιωνίως επίπεδη και υποκριτική που παραγνωρίζει την πραγματικότητα που θέλει την τηλεόραση να ζει και να μεγαλουργεί στο ίντερνετ, στο Τουίτερ άλλωστε η λογική των κανόνων διεξαγωγής μιας συνομιλίας είναι τηλεοπτικοί, στα μπλογκς άλλωστε η επιλογή των θεμάτων είναι μιντιακή – επικαιρότητα και καταιγισμός κούφιας πολυπραγμωσύνης, ενώ αντιτίθεται και στην αλήθεια πως το μέγκα τσάνελ δε διατηρεί απλώς ένα σάιτ στο διαδίκτυο αλλά αντίθετα αποτελεί τη ραχοκοκκαλιά των κοινωνικών δικτύων∙ δε ξέρω, γενικά μιλώντας, η ρηχότητα μάλλον βάζει φραγμό στη νηφάλια σκέψη. 

Επίσης, το βίντεο λογοκρίθηκε.