Τρίτη 05/01/2012, 11:45
Το Târgoviște, παλιά πρωτεύουσα της Βλαχίας όπως
ήταν κάποτε γνωστή η σημερινή Ρουμανία, είναι πλέον μια κάπως παρακμιακή πόλη
της Ρουμανίας, κάτι σαν Λαμία θα λέγαμε. Κέρδισε πάντως τα δεκαπέντε λεπτά της
δόξας που δικαιούνταν τα Χριστούγεννα του '89, εδώ άλλωστε δολοφονήθηκε το
ζεύγος Ceaușescu. Στους δρόμους σήμερα όλοι δείχνουν κάπως συνοφρυωμένοι,
υποθέτω πως το καλοκαίρι ίσως να φτιάχνει η διάθεση τους. Έχει χιονίσει λιγάκι,
ίσα που βλέπεις λίγο χιόνι στις άκρες του δρόμου δηλαδή, το τοπίο είναι μάλλον
ιδανικό για μια επίσκεψη στο Royal Court
of Targoviste.
Παρατηρώ πως τα εναπομείναντα εξωτερικά τείχη
έχουν ψηλώσει λιγάκι έπειτα από παρέμβαση των αρχαιολόγων σε μια προσπάθεια να
«ψηλώσει» και η σπουδαιότητα του μνημείου. Καλοδεχούμενη κίνηση, πέρασαν λογής
λογής βασιλιάδες και ηγεμόνες απ' εδώ άλλωστε. Ξεχωρίζει ο μάλλον
συκοφαντημένος ικανότατος ηγεμόνας που ακούει στο όνομα Vlad III, Prince of
Wallachia. Στον πύργο του δε μαθαίνω τίποτε περισσότερο γι' αυτόν καθώς οι
πληροφορίες απευθύνονται σε γνώστες της Ρουμάνικης γλώσσας, ατενίζω τη θέα όμως
από το royal
μπαλκονάκι
απομακρύνοντας όσο μπορώ τις σκέψεις περί παλουκωμάτων. Ένα μικρό μουσείο περί
τυπογραφίας συμπληρώνει την περιήγηση στο χώρο, Romanian only again. Είμαστε οι
μόνοι επισκέπτες, η καθαρίστρια είναι χαμογελαστή και εξυπηρετική ενώ οι
τουαλέτες γυαλίζουν από καθαριότητα. Ίσως γιατί ελάχιστοι έχουν κατουρήσει εδώ
τον τελευταίο μήνα.
Έχουμε παρκάρει σε χώρο δημοτικής στάθμευσης,
μια κυρία μας το επισημαίνει ευγενικά ζητώντας κιόλας το ακριβές χρηματικό
αντίτιμο. «Τσιμπάμε κάτι και τα βρίσκουμε μετά» απαντά ο αρχηγός της αποστολής.
Γνέφει καταφατικά. Πράγματι, κάτι λουκάνικα με αρακά και μια ciorba de
perisoare αργότερα τα βρίσκουμε. Πληρώνουμε το μισό του εισιτηρίου για πάρκινγκ
το οποίο καταλήγει απευθείας στην τσέπη της και αποχωρούμε. Πέφτω σε
περισυλλογή.
Ο θεματικός άξονας των σκέψεων μου: Ευρώπη -
Βαλκάνια - διαφθορά - υπολείμματα Οθωμανικής Αυτοκρατορίας - Δύση και το
κακό συναπάντημα. Ενδιαφέρον θέμα, σίγουρα, σ' αυτό άλλωστε «στοχάζονται» λογής
λογής virtual καφενόβειοι ξεβρακώνοντας τους εαυτούληδες τους κατά τον ίδιο
τρόπο που το κάνουν οικονομολόγοι, πατεράδες και παππούδες, ανυποψίαστοι
πολίτες, πολλοί. Δυσάρεστες σκέψεις κατακλύζουν το μυαλό μου και η πόλη που
αφήνω πίσω μου δυσκολεύεται να καταστείλει την ένταση μέσα μου μπροστά σε
μακάβριες σκέψεις του τύπου politically correct τύπος αποκαλύπτει την καθόλου
λανθάνουσα, αντιθέτως κυρίαρχη, αντιδραστική ιδεολογία του μέσω της δημόσιας
συνδιαλλαγής του με τον θεματικό άξονα που προαναφέρθηκε.
Ένα πρόσωπο, δίχως γωνίες, αρχίζει να
σχηματίζεται σαν ολόγραμμα μπροστά μου. Δεν χάνω την ευκαιρία να το ζωγραφίσω
αμέσως με τα χρώματα του Joker, όπως του αξίζει δηλαδή. «Νισάφι πια» μονολογώ
ψιθυριστά, και στην Ολλανδία «παίζουν» τα «κονέ» και το «μέσον» μόνο που το
λένε “networking”.
Προσπαθώ να εστιάσω στις στιγμές που σημαδεύουν
το αδιάκοπο pursuit of happiness
τούτης της σύντομης ζωής: λίγες σελίδες του Greaber, να μυρίζεις ένα κόκκινο
τριαντάφυλλο στη μέση ενός πλακόστρωτου Αθηναϊκού δρόμου, η στιγμή της
δημιουργίας της μουσικής του Straight Story δια χειρός Angelo
Badalamenti. Και αναρίθμητες άλλες.
Αντίο, για τώρα, Ρουμανία. Θα επιστρέψω σύντομα.
