Τρίτη 05/01/2012, 09:30
Târgoviște
Φθάνοντας στο Târgoviște κάνουμε μια
στάση στο δημόσιο νοσοκομείο, δεν είναι κάτι σοβαρό πάντως. Όπως και να 'χει,
στα νοσοκομεία νοιώθει κανείς άβολα. Το κτίριο είναι υπό ανακατασκευή, το μισό
παραμένει με εξώφυλλο κεραμιδί τουβλάκι και κίτρινο γαρνίρισμα ενώ το υπόλοιπο
μεταμορφώνεται σε τόνο άσπρο - σκούρο γκρι. Είναι από τις φορές που δεν ξέρεις
τι να διαλέξεις, έκλινα ελαφρά όμως προς το τουβλάκι μιας και δεν το συναντά
κανείς συχνά περιδιαβαίνοντας κάποια γειτονιά της Αθήνας. Στο εσωτερικό του
κτιρίου κόσμος πάει κι έρχεται, δεν έχουμε και πολλά να πούμε, με μια λέξη
μιζέρια και εγκατάλειψη.
Απομακρύνομαι από το πλήθος των
κομπάρσων στις ταινίες της ζωής μου, ώστε να κολατσίσω με την ησυχία μου.
Κατευθύνομαι σε έναν μικρό φούρνο με ελάχιστες επιλογές, έφαγα κάτι ψωμοειδές το
οποίο φρόντισα αμέσως να αποβάλλω από τη μνήμη μου. Την ίδια στιγμή
συνειδητοποιώ πως για πολλοστή φορά σε τούτο το ταξίδι βρίσκομαι σε ένα μέρος
όπου από κάποια, σχεδόν αόρατα, ηχεία ξεχύνεται με ένταση το τελευταίο, νομίζω,
χιτάκι της ομολογουμένως sexy Rihanna.
(«Το τραγούδι εμψυχώνει τους κατά
τόπους καταναλωτές ξεσκίζοντας το υποσυνείδητο τους όπως κάποτε τα εμβατήρια στα κομμουνιστικά εργοστάσια εμψύχωναν
τους εργάτες ξεσκίζοντας το συνειδητό τους» σκέφτηκα με μια κάποια
παιχνιδιάρικη συστολή. Ταυτόχρονα, φοβήθηκα μήπως κάποιος ακαδημαϊκός ακούσει
τούτη τη σκέψη μου και με μαλώσει για μία ακόμη παράτολμη και αναιδή «άστοχη» σύνδεση μεταξύ δύο ιστορικών
περιόδων. Το πρόσωπο του ακαδημαϊκού, ετών σαράντα, άρχισε να αποσυντίθεται
όταν παραδέχτηκε πως δεν είχε ακούσει ποτέ του γι' αυτή την Rihanna αν και είχε ένα συνάδελφο που του αρέσουν οι κωμωδίες
με τον Ben Stiller οπότε ενδέχεται εκείνος να γνώριζε
κάτι παραπάνω. Με πρωτόγνωρη εκ μέρους μου υπομονή του εξήγησα πως ο φίλος του
γουστάρει Ben Stiller επειδή είναι κακόγουστος και αιωνίος επίπεδος, ο
ίδιος, όχι ο Ben, «εμένα δε μου αρέσει η Rihanna, απλά την λαμβάνω υπόψην μου». Αποφάσισα να συνεχίσω
να κτίζω μικρές καλύβες πάνω στην άμμο της ιστορίας γιατί άλλωστε αυτές οι
σκέψεις κατά κάποιο περίεργο τρόπο είναι πιο μυοχαλαρωτικές από το σύνολο των
Αμερικάνικων κωμωδιών για teenagers, ή και πουροteenagers.)
Γρήγορα συνειδητοποιώ με μια κάποια
λύπη πως αυτό είναι το διαλεχτό τραγούδι που θα μου θυμίζει για τον υπόλοιπο
αιώνα το ταξίδι στη Ρουμανία, ξέρετε, αυτά τα πράγματα δεν τα διαλέγεις, απλά
συμβαίνουν, όσο καλά και να έχεις θωρακίσει τον εαυτό σου. Αποφάσισα να
παρακολουθήσω το βίντεοκλιπ του τραγουδιού που ταλαιπωρεί τα αυτιά μου τόσες
μέρες στρέφοντας το βλέμμα μου προς την οθόνη του γειτονικού μικρού καφέ. Ήταν
τότε που είδα έναν έφηβο, εκτός οθόνης, και στην οθόνη του μυαλού μου, να
κλαίει. Το εφηβικό κλάμα, τ' ομολογώ, με αναστάτωσε ψυχικά. Ήταν ένα κλάμα που
προερχόταν, αναμφισβήτητα, από σύγχυση:
- τα παθιασμένα φιλιά, το spanking στα οπίσθια της εμφανίσημης τραγουδίστριας, και τέλος, το εμπριμέ ύφασμα που καλύπτει την κάποτε υγρή περηφάνεια ενός γυναικείου κορμιού κατατροπώνονται παταγωδώς από την εμφανή μιζέρια που διατρέχει όλο αυτό το ποπ κατασκεύασμα που έχει ως έμμεσο αποτέλεσμα την ηθική καταρράκωση άβγαλτων νέων. Μην έχοντας προλάβει λόγω ηλικίας να βιώσουν τον έρωτα, πέρα από κάποιο πιθανό πρώτο μίνι νταλαβεράκι μαζί του, και πριν προφτάσουν να απλώσουν το χέρι σε ένα πάρτυ για να πάρουν, αν το θελήσουν, το μαγικό χάπυ, αυτή η υφαρπαγή της ζωής των unemployable νέων κάπου στα προάστια του Παρισιού ή του Λονδίνου με σκοπό την πώληση ενός θελκτικού γυναικείου κορμιού μετά συνοδείας τετριμμένων dance ήχων είναι ικανή από μόνη της να χαράξει μια πληγή πάνω στο έφηβο σώμα. Νταξ, ξέρω, οι έφηβοι δεν πολυσκοτίζονται με όλα αυτά, η καύλα υπερισχύει στην ηλικία τους αλλά η πληγή, όπως και να 'χει, χαράσσεται. Εξάλλου, όπως θα διαπιστώσουν ιδίοις όμμασι στο πέρασμα του χρόνου, «οι άνθρωποι δε συγχωρούν αυτούς που από καύλα εκπέσαν».
