TEDιγόηδες

Yue Minjun

Ποιός θα τολμούσε να φανταστεί άλλωστε πως εκείνο το απαίσιο, βγαλμένο μέσα από τη κοιλιά κατακρεουργημένου θηλαστικού, μηχανικό ψευδο-γέλιο των Αμερικάνικων sitcoms αμφιβόλου ποιότητας θα μεταφερόταν αυτούσιο σε κατάμεστες συνεδριακές αίθουσες ανά τον κόσμο?

Κι όμως, μέσα σε λίγα χρόνια, οι πληρωμένοι κομπάρσοι με αποστολή να χαχανίζουν ανά τρία λεπτά μετανσαρκώθηκαν στους αυριανούς TED καινοτόμους οι οποίοι, standard αυτό, ξενυχτούσαν με Αμερικάνικα sitcoms πριν καταλήξουν να σπέρνουν χάχανα ενδιαμέσως της διάδοσης ιδεών που όντως ενίοτε αξίζει να διαδοθούν. 

Φυσικά, υποτίθεται πως δε γελάνε χωρίς λόγο καθότι σε μία παράξενη συμφωνία χαρακτήρων η αφήγηση των ιδεών που αξίζει να διαδοθούν κατακλύζεται από σκερτσάκια που ενεργοποιούν εκείνα τα μηχανικά χάχανα. 

Με άλλα λόγια, βρισκόμαστε μπροστά στην περίπτωση όπου ένας μικρο-μηχανισμός της pop κουλτούρας με σκοπό την κατασκευή υπάκουων τηλεθεατών εφαρμόζεται με άριστη επιτυχία στο πείραμα της κατασκευής υπάκουων μελλοντικών καινοτόμων που στεκόμενοι αηδιασμένοι μίλια μακριά από far-fetched θεωρητικού τύπου ασχολίες και λαχταρώντας τις ανούσιες περιπέτειες μιας παρέας (αντικαπνιστών!) εικοσάρηδων κάπου στην Νέα Υόρκη στα μέσα της ευφορικής δεκαετίας του ’90, έγιναν μια χαψιά από το θηρίο. 

Και αν αναρωτηθήκατε ποτέ τι σόϊ θόρυβοι είναι εκείνοι που ακούγονται μέσα από τη χορτάτη κοιλιά του κτήνους, μιμούμενοι τη διαδικασία χώνεψης, να ξέρετε πως δεν ήταν άλλο από τα σκουριασμένα χάχανα του πλήθους.

Τα θηρία άλλωστε δε χορταίνουν ποτέ. 

ΚεΦταίς

Η καύλα γεννά το λυρισμό / και η σκέψη τον σκοτώνει / η πίστη τον αναζωογονεί / και η τρέλα τον γλυκαίνει / να μη ξεχάσω την ηρωίνη / ετούτη τον ναρκώνει

και τούτο είναι άλλωστε το παιχνίδι του ποιητή

Ο λυρισμός του μέλλοντος / θα είναι / είναι ήδη / θα είναι μια κλανιά / εγκλωβισμένη σε βρακί / ραμμένο μέσα από τη φούστα της Ελληνίδας μάνας / θα είναι κόκκινο βρακί / θα ακτινοβολεί / σαν neon πινακίδα / θα έχει γεύση αλμυρή, μυρωδιά περιόδου / θα τρέχουνε ξοπίσω της / κρατώντας μια απόχη / οι ‘Τρομοκράτες της Καρδιάς’ / κρατώντας μια απόχη / κι όχι τη μύτη τους / οι ‘Τρομοκράτες της Καρδιάς’ / θα εκδράμουν / για άλλη μια φορά / στο γκροτέσκο.

Ο λυρισμός του μέλλοντος / ανήκει στον λυράρη / όπως και το ψωμί / στο λαό ανήκει 

μα της κοντής της πούτσας / ξέρετε τι τις πταίει / η Εξουσία καλά μου παιδιά / η άτιμη αυτή Κυρία / αυτή της φταίει / κι αν το μισό ψωμί το πέταγε στο χώμα / που δήθεν φιλούσε όταν επέστρεφε στην πατρογονική γη / η άπιστη αυτή Κυρία / της φταίει / κι αν η μουσική έγινε κολάζ / η εξουσία της φταίει / κι αν το γαμήσι δεν είναι πια η ποίηση του φτωχού / ξέρετε τι της φταίει / η εξουσία της φταίει / κι αν η ουτοπία είναι δώρο των Θεών / που δε ξέρεις τι να το κάνεις / σαν το Κουτί της Πανδώρας / δε ξέρεις τι πρέπει να κάνεις / έλα που δε ξέρετε τι φταίει / η πουτάνα φταίει / πάντα μια πουτάνα τα φταίει / κι αν την είπαν εξουσία / ήταν που δε θέλησαν να την πουν Μαρία / που, δεν μπορεί, όλο και κάποιου Γιάννη θα ‘ταν η μάνα / την είπαν εξουσία / και της είπαν

Εσύ, μόνο εσύ!

Φταις για όλα

Φταις για όλα!

ΕΣΥ ΦΤΑΙΣ ΓΙΑ ΟΛΑ!