7+1=1

Οι έννοιες, για τους πολλούς, είναι πάντοτε σχετικές. Π.χ.
 

Η αλαζονεία είναι η περήφανη και ασυγκράτητη υπεροχή του δικού μου Εγώ έναντι του θεμιτού ή αθέμιτου ανταγωνισμού. Στο Εγώ δεν εγγράφεται η λέξη ήττα.

Η οργή για τα καθάρματα είναι απλά η έσχατη γραμμή άμυνας απέναντι σε έναν σκληρό, εν πολλοίς άδικο, κόσμο. Είναι η πίστη και προσήλωση στην πανανθρώπινη παράδοση του «οφθαλμός αντί οφθαλμού». Πράγματι, η μνησικακία είναι πατροπαράδοτη έννοια.

Η οκνηρία με την έννοια της ακινησίας δεν μας αφορά πλέον μιας και το σύνολο του πληθυσμού υπάγεται στο νόμο της κίνησης Brown: «μια αδιάκοπη και άτακτη κίνηση λεπτότατων, αλλά ορατών στο μικροσκόπιο, σωματιδίων, τα οποία αιωρούνται μέσα σε ένα υγρό». Σαν να επιπλέεις μέσα στη μέση του πελάγους δηλαδή· δεν πας κάπου. Με την έννοια της φυγοπονίας βέβαια η οκνηρία δηλώνει δυναμικά το παρών. Ο φυγόπονος είναι στην πραγματικότητα εκείνος ο πανούργος καταφερτζής που επιδιώκει να αναβάλλει διαρκώς το ραντεβού με τον πόνο. Η φυγοπονία ορίζει σήμερα το σύμπαν του νικητή (στα χαρτιά τουλάχιστον). 

Η λαιμαργία αποτελεί μέρος της ανίας της καθημερινότητας του συνόλου των καταναλωτών.

Ο φθόνος δεν είναι άλλο πράμα από το αίσθημα του δικαίου για την υποτιθέμενη ατομική υπεροχή μας που αδίκως δεν αναγνωρίζεται επαρκώς. Η ζήλια επιχειρεί να γκρεμίσει τον άλλον σε μια προσπάθεια επαναφοράς μιας κατά φαντασίαν τάξης. 

Η λαγνεία είναι φυσικά δικαίωμα μας. Εγγράφεται στην μακρά λίστα των ανθρωπίνων διακαιωμάτων (human rights) που κατοχυρώθηκαν άτυπα το 1968. «Δική μου είναι ότι θέλω την κάνω» είναι το σλόγκαν των φανατικών εκφραστών της.

Όσο για την απληστία, αυτή πια, δεν είναι τίποτε παραπάνω από τη διεκδίκηση όλων εκείνων που σου αναλογούν αξιωματικά καθότι αποδείχτηκες ανθεκτικότερος έναντι των αδυνάμων και αδαών. Η απληστία συνοδεύεται συνήθως με την παραμόρφωση της Δαρβινικής αλήθειας. Παραμόρφωση με χρησιμοθηρικό χαρακτήρα. Διαστρέβλωση που εκκινεί από τη Χώρα που εξάγει νοσηρές ιδεολογίες.

Ο Kafka συμπύκνωσε το νόημα όλων των παραπάνω σε δύο λέξεις: όλα τα κακά του κόσμου ξεκινούν από την οκνηρία και το φόβο μας είπε.

Στο τέλος όμως, όλα καταλήγουν στην εξής αλήθεια:

Η δειλία. Μόνο η δειλία μας ενώνει. Σ΄αυτήν στεκόμαστε όλοι προσοχή. Κανείς δεν την αρνείται. Κανείς δεν μπορεί να τα βάλει μαζί της. Στη δειλία και το φόβο συναντιόμαστε όλοι. Γυμνοί. Στον οίκο της δειλίας διεξάγεται το μεγαλύτερο πάρτυ όλου του κόσμου. Gratis. Καθημερινά. Η δειλία σκοτώνει την εξέγερση πριν εκείνη προλάβει να βγάλει τα ματάκια της λίγο έξω από τα έγκατα της γης σαν άλλη λάβα που έρχεται να τα κάψει όλα πριν γεννήσει νέα ζωή. Η δειλία είναι η μόνη λέξη την οποία δεν χρειάζεται να γκουγκλάρουμε με σκοπό να ανακαλύψουμε ένα μότο κάποιου σοφού με σκοπό να αποκρυσταλλώσουμε την αλήθεια της· η δειλία είναι άλλωστε ραμμένη πάνω στην σάρκα μας, είναι γνώση αυστηρά βιωματική. Η δειλία δηλώνει μίσος προς τη Ζωή. Η δειλία, της δειλίας, ώ καταραμένη Δειλία!

Με άλλα λόγια, ασκόπως συχνά αναρωτιόμαστε γιατί η αγάπη άργησε μια μέρα.