ακρόπολη ή βαρβαρότητα

Ένα παιδί αγναντεύει νυχτιάτικα την Αθήνα από την ταράτσα μιας προϊστορικής πολυκατοικίας στο Μεταξουργείο. Λέμε προϊστορικής καθότι στον ημιόροφο του ερείπιου αυτού άντρες εισέρχονται κουμπωμένοι και εξέρχονται ξεκούμπωτοι προς ικανοποίηση μιας εκ των πολλών αρχέγονων επιθυμιών του ανθρώπινου είδους. Λέμε πολυκατοικία γιατί όντως διαφόρων ειδών κατοικίες στεγάζονται στο ίδιο κτίριο, άλλες πολύχρωμες κι άλλες θεοσκότεινες κι ας λάμπει συνεχώς μια κόκκινη λάμπα. Τέλος, λέμε σωστά Μεταξουργείο καθότι ο δρόμος του μεταξιού δεν έκλεισε ποτέ για έργα συντήρησης. Κινέζοι ταξιδεύουν προς τα μέρη μας αιώνες τώρα μόνο που τώρα τελευταία κρατάνε τις πορσελάνες πίσω στη χώρα τους και καταφθάνουν με παλιοπράγματα. Είναι να αναρωτιέται κανείς αν θέλησαν να μας εκδικηθούν για όλο το όπιο το οποίο πλημμύρισε κάποτε την Κίνα αποφασίζοντας να πνίξουν την Ευρώπη στη σαβούρα.

Ξεχάσαμε το παιδί στην ταράτσα όμως, σαν άλλοι απρόσεκτοι γονείς. 

Μια θάλασσα από φώτα απλώνεται λοιπόν μπροστά του σε μία εικόνα καθόλου πρωτότυπη για μια πόλη εκατομμμυρίων. Ασία-Ευρώπη-Αμερική και Άφρικα πνίγονται στα φώτα κάθε νύχτα.Τίποτε το πρωτότυπο έως εδώ. Στην Αθήνα ειδικά όμως, η πόλη, δηλαδή το κέντρο της, κυριαρχείται από δύο λόφους: τον  λόφο του Λυκαβηττού που βρίσκεται στα αριστερά του βλέμματος του πιτσιρικά και την Ακρόπολη που βρίσκεται, αμετακίνητη κι αγέρωχη όπως πάντα, στα δεξιά του. 

 

*

Από την μία πλευρά ένας βράχος ατίθασος που παραμένει ακατοίκητος επί χιλιετίες. Μονάχα ένα εκκλησάκι στέκει στην κορυφή του τονίζοντας ακόμα περισσότερο το αφιλόξενο στοιχείο ενός λόφου που ρίχνει βαριά τη βάρβαρη, καθότι απολίτιστη, σκιά του στις γειτονιές που βρίσκονται στους πρόποδες του. (Η εκκλησία από πάντοτε άφηνε τα ίχνη της στα πιο απίθανα μέρη. Έστηνε, πότε πρόχειρα και πότε μεγαλοπρεπώς, ναούς κι έλεγε ξόρκια μήπως και καταφέρει να εξευμενίσει έστω και λιγάκι την αγριότητα της ζωής.) 

Ο Λυκαβηττός στέκει ακόμα και σήμερα ακέραιος στο  κέντρο της Αθήνας σε μια προσπάθεια των Ελλήνων να αποδείξουν στον υπόλοιπο πολιτισμένο κόσμο πως η ειλικρίνεια δεν είναι πάντοτε κακός σύμβουλος. Με άλλα λόγια, είναι μάταιο, ίσως και ηλίθιο, να πιστέψει κανείς πως όλες οι βουνοκορφές του κόσμου έχουν πατηθεί για τα καλά. Στην πραγματικότητα, βιαστικοί τουρίστες είναι οι άνθρωποι που βρέθηκαν στην κορυφή του όρους Έβερεστ το οποίο είχε την ευγενική καλοσύνη να τους επιτρέψει για λίγο να δουν τον κόσμο από ψηλά. Έτσι κι ο Λυκαβηττός, ο οποίος φυσικά φέρει το τραύμα του πολιτισμού στα σπλάχνα του καθώς μια σφαίρα διασχίζει καθημερινά το σώμα του, στέκει ανενόχλητος στο κέντρο της Αθήνας. 

Είναι μονάχα λογικό οι γειτονιές που καταδυναστεύονται από τον Λυκαβηττό να φέρουν τα σημάδια της βαρβαρότητας του. Πράγματι, τα Εξάρχεια και το Κολωνάκι υποφέρουν από έλλειψη φωτός σαν αυτού που ακτινοβολεί στην άλλη μεριά της πόλης, εκείνης που φύτρωσε στα πόδια της βασίλισσας Ακρόπολης. 

 Άγρια αγόρια των Εξαρχείων που αράζουν σε πεζόδρομους γυαλίζοντας αντιασφυξιογόνες μάσκες παραμονεύουν άγρια μουνιά με βαμμένα πλατινέ μαλλιά και ντυμένα στα μαύρα που σκοτώνουν την ώρα τους στα μπαρ του Κολωνακίου. Εξάρχεια και Κολωνάκι ενίοτε συνυπάρχουν ιδανικά (ορίστε και η φωτογραφία ντουκουμέντο). Παραδείγματος χάρην κάποιες καυτές νύχτες του καλοκαιριού όταν μπάφοι και κόκα εγκαταλείπονται προσωρινά μιας και δεν είναι λίγοι εκείνοι οι οποίοι επιλέγουν να βρεθούν υπό την επήρεια pop σε κάποια συναυλία στο θέατρο του Λυκαβηττού. Γενικά μιλώντας, η χρήση της ουσίας pop είναι το ισχυρότερο κατασταλτικό ναρκωτικό της εποχής.

*

Την ίδια ώρα, Αθηναίοι και Ευρωπαίοι περιφέρονται γύρω από την Ακρόπολη ζαλισμένοι από το εκτυφλωτικό φως που προέρχεται από τα κύτταρα του Πεντελικού μαρμάρου κι ακτινοβολεί μέσα στη νύχτα μα και περήφανοι που βρίσκονται μια ανάσα μακριά από την κολυμβήθρα της Ευρώπης. Σ΄αυτό τον βράχο υψώθηκε για πρώτη φορά η σημαία ενός νέου πολιτισμού που είχε για συμβολική πρωτεύουσα του την Αθήνα που εκείνες τις στιγμές της δόξας της βρισκόταν ακόμα σε μόνιμη καταστολή.

Συνήλθε ποτέ άραγε; 

Αν συζητάμε αν κατάφερε ποτέ να δικαιολογήσει το ντόρο που δημιουργήθηκε στα σαλόνια της Ευρώπης και να ανταπεξέλθει σε ένα ρόλο που της ανατέθηκε σε συμβολικό επίπεδο, τότε το ερώτημα δε βγάζει νόημα. Όσα κλασικότροπα κτίρια και να φύτρωναν στο κέντρο της Αθήνας, το νεκροταφείο του Κεραμεικού θα εξακολουθούσε να αντιπροσώπευε στη σύγχρονη ζωή της πόλης ότι αντιπροσώπευε η Αρχαία Αγορά για την πόλη των Αθηνών δύομιση χιλιάδες χρόνια πριν. Αν όμως αναφερόμαστε στο αν η Αθήνα απέκτησε μια δική της σύγχρονη ταυτότητα τότε οφείλουμε να ομολογήσουμε πως ναι, απέκτησε, και είναι μια ταυτότητα σχιζοφρενική: οι βάρβαροι της πόλης κοιμούνται κάτω από τον ίδιο ουρανό και γεύονται λαίμαργα τον ίδιο αγέρωχο Αττικό ήλιο μαζί με τον Παρθενώνα που όμως έχει κι αυτός να χαίρεται τα σύγχρονα παιδιά του. Δυστυχώς για εμάς, τα πιο πολλά από τα τέκνα και τεκνά του Παρθενώνα εγκαταλείπουν μαζικά τη χώρα. Άλλοι για Λόντον τράβηξαν κι άλλοι για Βερολίνο. 

Την ίδια ώρα που συμβαίνουν όλα αυτά τα κοσμοϊστορικά, δεν θα ήταν παράδοξο να προσθέσουμε πως ο βωμός της Ακρόπολης αποτέλεσε και το νεκροκρέβατο του Θεού. Επιπλέον, στα ιερά χώματα της Ακρόπολης γράφτηκε το Σύνταγμα της Ιταλικής Αναγέννησης και άνθισαν οι τέχνες της Γαλλικής Εθνοσυνέλευσης.  Μην σας μπερδεύει το λάθος· μεγαλύτερο λάθος θα ήταν να μην αναφερθούν καθόλου αυτά τα ιστορικά γεγονότα παρά να αναφερθούν παρτούζα. 

*

Ένα παιδί αγναντεύει νυχτιάτικα την Αθήνα από την ταράτσα μιας προϊστορικής πολυκατοικίας στο Μεταξουργείο. Λαχταρά την ώρα που θα περπατήσει την πόλη απ’ άκρη σ’ άκρη με αέρινες σόλες. Εκείνη την ώρα, ότι οι μεγάλοι ονόμασαν κρίση θα είναι για εκείνο ένα αδιάφορο επεισόδιο στις ζωές των άλλων.