Μνήμη Θόδωρου Αγγελόπουλου

1.

Η προηγούμενη γενιά επιλέχτηκε από την ιστορία να περιφρονήσει τον Θόδωρο Αγγελόπουλο. Η δική μας γενιά είναι καταδικασμένη να πορευτεί μαζί του. Για την ακρίβεια, είναι αναγκασμένη να γευτεί την αλήθεια του έργου του. Όποιος θέλει βέβαια είναι ελεύθερος να ντύσει με εισαγωγικά τη λέξη «γεύση» καθότι δε θα ΄ναι πάντοτε γλυκιά η γεύση της αλήθειας του πελαργού. 

Ο πελαργός πετά ελεύθερα μα ενίοτε τσαλαβουτά και σε λασπόνερα. Κατά συνέπεια, υπάρχει η πιθανότητα να εμφανιστεί μπροστά σας σε κακό χάλι. Να μην τον αποπάρετε σας παρακαλώ. Δείτε τον σαν καθρέπτη της ανθρώπινης κατάστασης. Πετάμε σαν ελεύθερα περήφανα πουλιά κάθε τόσο που ερωτεύομαστε. Μία, δύο, τρεις, άντε το πολύ έξι επτά φορές στη ζωή μας. Συνήθως όμως τσαλαβουτάμε στα ρηχά της ρουτίνας της καθημερινότητας κάνοντας πως δεν βλέπουμε τη λίμνη από δάκρυα που σχηματίζεται κάτω από τα πόδια μας και γύρω από το γραφείο. Είναι τα δάκρυα για τη ζωή που δεν ζήσαμε. 

2.

Ο Αγγελόπουλος καταγράφηκε σαν ρεφορμιστής από την προηγούμενη γενιά, και δη την κομματικά τυφλωμένη. Σε εμάς έτυχε ο κλήρος να εγγράψουμε το Αγγελοπουλικό έργο στα κιτάπια μιας νέας, αβάπτιστης ακόμα, ουτοπίας. 

Ας την ονομάσετε όπως θέλετε την ουτοπία σας· αρκεί να μην ψωνίσετε στις εκπτώσεις του Amazon.

3.

Οι ασκήσεις μνήμης του Θόδωρου ήταν δύσκολο να χωνευτούν από τη γενιά του πιτόγυρου με τζατζίκι και τηγανιτές πατάτες. Ο ιστορικός χρόνος, τότε, κυλούσε  με συνεχείς διακοπές για διαφημίσεις Αμερικάνικων, ως επί το πλείστον, προϊόντων. Η δική μας φουρνιά όμως, με μισογεμάτο στομάχι αυτήν τη φορά, δεν θα καταφέρει να κατανοήσει τον παρόντα ιστορικό χρόνο παρά μόνο αν (εκ)παιδευτεί στην ανάγνωση του παρελθόντος μετά βαθμού κοπώσεως εφάμιλλου με εκείνον των ηθοποιών του «Θίασου» όταν ανεβοκατέβαιναν χιονισμένες βουνοπλαγιές.

4.

Το Μετέωρο Βήμα του Πελαργού είναι μια ταινία που μιλά για το μέλλον κοιτώντας προς το παρελθόν, όπως συμβαίνει με κάθε σπουδαίο έργο άλλωστε. Αν αναρωτιέστε για τη σχέση των έργων αυτών με τον παρόντα ιστορικό χρόνο, είναι απλό: τον χαρίζουν απλόχερα σε εκείνους που είναι διψασμένοι για νίκες. 

Οι κόκκινες σημαίες που ανέμιζαν στο πλατό του Θίασου έδειχναν προς το παρελθόν ενόσω μας προετοίμαζαν για το μέλλον που έμελλε να ‘ρθει· το μέλλον, περιττό να το πούμε, είναι πάντοτε εν δυνάμει επαναστατικό. 

Αντίθετα, οι μαυροκόκκινες σημαίες που ανέμιζαν στην Σοφοκλέους κατά την διάρκεια της πρόσφατης Biennale συνομιλούσαν με την επικαιρότητα (Occupy Wall Street-κατάληψεις στα Εξάρχεια-The Dark Knight Rises) όπως αυτή καταγράφεται στο Twitter. 

Ο διψασμένος για νίκες «εδώ και τώρα!» διατηρεί προνομιακή σχέση με την διαφήμιση, αναλώνεται στα social media και εν τέλει εγγράφει το καλλιτεχνικό έργο ως αέρα κοπανιστό στο γιγαντιαίων διαστάσεων σύννεφο του Big Data.

5.

Κάποιοι θα κάνουν τον Αγγελόπουλο μουσείο. Κάποιοι θα στήσουν μνημείο για τον Θόδωρο. Εγώ πάλι θα τον ονειρεύομαι σαν πελαργό που αν και δεν θα φέρνει μωρά θα σκορπίζει ελπίδα κάθε φορά  που θα μας επισκέπτεται.