FANTASIA

Είναι ολοφάνερο, εδώ και κάμποσο καιρό, πως στη θέση της λογοτεχνικής γραφειοκρατίας (σκληρή, άκαμπτη, ακαδημαϊκή) έχει τοποθετηθεί η lifestyle δημοσιογραφία (ευέλικτη, φλύαρη, πολυπρισματική, ανίδεη). Οι θέσεις εργασίας των αρχισυντακτών λογοτεχνικών περιοδικών που δε διαβάζει κανένας έχουν αντικατασταθεί από τις θέσεις εργασίας νεαρών συντακτών (που εργάζονται σε συνθήκες ευέλικτης εργασίας από το σπίτι ή το γραφείο) σε lifestyle sites που αναπαράγουν και σχολιάζουν στο διαδίκτυο όλοι. Αντιπροσωπεύουν και οι δύο φυσικά ανάχωμα στην ελευθερία και την πρωτοτυπία. Βρίσκονται στη δεύτερη γραμμή των ελεγκτικών μηχανισμών του κράτους και λειτουργούν αυτοβούλως τις πιο πολλές φορές. Δεν απαιτείται δηλαδή ο συχνός έλεγχος τους από την εξουσία.

Οι πάλαι ποτέ αρχισυντάκτες λογοτεχνικών περιοδικών τα οποία απασχολούσαν «ειδικούς» οι οποίοι υμνούσαν ή εχθρεύονταν «ειδικούς» αποτελούν, σε ένα παράξενο στριφογύρισμα της μοίρας, μια «ειδική» περίπτωση: ενώ προέρχονται από τα κόμματα και αγκάλιασαν την ευδαιμονική κοινωνία αγαθιάρηδων καταναλωτών βρέθηκαν στην απ’ έξω. Κι αυτό γιατί, μεταξύ άλλων, τα κόμματα ως μηχανισμός εξουσίας απώλεσαν τη συμβολική ισχύ τους. Αυτό δεν θα μπορούσε να είχε προβλεφθεί από μεριάς των αρχισυντακτών, ήταν άλλωστε θέμα γενικού ενδιαφέροντος. Όσον αφορά την ευδαιμονική κοινωνία Ελλήνων καταναλωτών, μάλλον πως εκπαιδεύεται σε νέες τεχνικές της ομοιοπαθητικής οι οποίες υποδεικνύουν την ξέφρενη κατανάλωση δωρεάν virtual σκουπιδιών ως αντίδοτο σε στερητικά σύνδρομα αλλά ούτε κι αυτό θα μπορούσαν να το είχαν φανταστεί οι αρχισυντάκτες καθότι δεν φαντάστηκαν ποτέ τον εαυτό τους στην απ’ έξω.

L'imagination au pouvoir indeed.

το μπογδανίζειν εστί μεταμοντέρνο

ash white

Ο Κωνσταντίνος Μπογδάνος θέλει παθιασμένα να κάνει μία εκπομπή αλά John Stewart στην Ελληνική τηλεόραση. Ομολογουμένως, δεν είναι κακή ιδέα. Η ελληνική τηλεόραση δεν έχει επί του παρόντος κάτι ανάλογο – η Μαλβίνα δε ζει πια. Μεσημεριανά και πρωϊνάδικα απολαμβάνουν τη μερίδα του λέοντος της τηλεθέασης αναλύοντας εξαντλητικά συνδυασμούς υφασμάτων που στολίζουν γυμνασμένους κώλους· στον αντίποδα αυτής της θεματολογίας βρίσκεται η σάτιρα της Ελληνοφρένειας και του Μητσικώστα – λείπει όμως ο ρεαλισμός, ο κόσμος θέλει crisis porn σε σουρεάλ τόνο και postmodern ηχοχρώματα αλλά με την σκληρότητα παρούσα, είναι πάντοτε ωραίο να σοκάρεσαι όταν βρίσκεσαι ξάπλα στον καναπέ.

Κάθε εχθρικό βλέμμα ξανθιάς milf οικοδέσποινας τοκ σόου προς τον Μπογδάνο ισοδυναμεί με την άρνηση της ελληνικής κοινωνίας να δεχτεί το καινούργιο - τηλεοπτικό προϊόν στην συγκεκριμένη περίπτωση. Καμία έκπληξη· η ελληνική κοινωνία εσχάτως χαρακτηρίζεται από εσωστρέφεια (το εσχάτως το αναφέρουμε σε συνάρτηση με τη μακρά ιστορία του Ελληνισμού για να μην παρεξηγούμαστε.)

Το «μπογδανίζειν» δεν είναι μία τελείως άγνωστη σε εμάς κατάσταση. Bloggers που επιζητούν μετά μανίας την προσοχή μπογδανίζουν, ειδικά όταν επισκέπτονται το twitter· φανατικοί χρήστες των social media που αναζητούν στον πόλεμο της Ουκρανίας αναφορές στο Games of Thrones  επίσης μπογδανίζουν· μπογδανίζει ακόμα και ο πρωθυπουργός όταν ονειρεύεται πως του αξίζει να διοικήσει επ’ αόριστον τη χώρα με τη Νέα Δημοκρατία, ή και χωρίς αυτήν, όπως κι ο Μπογδάνος ονειρεύεται πως δικαιούται να ζήσει τα μεγαλεία που έπλασε στο νου του ρουφώντας λέξη προς λέξη τις αφηγήσεις του Θανάση Λάλα -  μείον τα χοντρά φράγκα βεβαίως, σ’ αυτά θα ‘κανε ένα σκόντο πιστεύω καθότι λαίμαργος και λιγούρης μεν, όχι για φράγκα αποκλειστικά δε μιας και είναι και λιγάκι (γλυκά) αυτοκαταστροφικός, χώρια το γεγονός ότι φέρει απωθημένα μικροαστικής φύσης τα οποία επιζητούν την κοινωνική αναγνώριση εξίσου με το χρήμα. 

Η ποιητική συλλογή του Μπογδάνου ξένισε πολλούς αλλά βρίσκει πάντως το αντίστοιχο της στο βιβλίο της Ρένας Δούρου για τον εθνικισμό – 39 ολόκληρες σελίδες το δεύτερο πόνημα παρακαλώ. Είναι και τα δύο υποσημειώσεις στο βιογραφικό, ημιπολύτιμα συμβολικά αποκτήματα για μία καριέρα στη show business και στην πολιτική αντίστοιχα· η τελευταία όπως γνωρίζουμε καθορίζεται σε κάποιο βαθμό από τους νόμους του τηλεοπτικού θεάματος. Υπάρχουν και χειρότερα: ο τρέχων πρόεδρος του Eurogroup Jeroen Dijsselbloem βρίσκεται σε πιο μειονεκτική θέση από τους προαναφερθέντες μιας και δεν απέκτησε ποτέ τον μεταπτυχιακό τίτλο που δήλωνε στο βιογραφικό του, για να μη μιλήσω για τους δύο Γερμανούς υπουργούς και τις plagiarized διατριβές τους.

Είναι pop η ποιητική συλλογή του Μπογδάνου, κούφια δηλαδή και δίχως νόημα; Τσαλαβουτά ανέμελα στην επιφάνεια της θάλασσας χωρίς να ενδιαφερθεί στο ελάχιστο να ρίξει έστω και μια στραβή ματιά στον βυθό της θάλασσας όπου ως γνωστόν μέσα στις μπουρμπουλήθρες των ψαριών που αναπνέουν κρύβονται τα μυστικά των ωκεανών;  Στην πραγματικότητα, το pop του Μπογδάνου δεν απέχει και πολύ από το σύνηθες φορτίο pop που φέρει η δουλειά ενός φωτογράφου που εκθέτει τη δουλειά του σε κάποιο καφέ της Αθήνας ή ενός φέρελπι conceptual artist που πλασάρει η Lifo.

«Μπογδανίζουμε» και στην καθημερινότητα μας, μέσα και έξω από τα μπαρ που συχνάζουμε. Δεν έχετε παρά να δοκιμάσετε να επισκεφθείτε ένα μπαράκι που δεν ταιριάζει στα γούστα σας μια βραδιά που έχετε κέφι· σε σύντομο χρονικό διάστημα θα βρείτε τον εαυτό σας να προσαρμόζεται τρολάροντας, να τρολάρει προσαρμοζόμενος, όπως το κάνει κι ο Μπογδάνος στα πλατώ των πρωϊνάδικων, εκπομπές που δεν είναι άλλο πράμα από τη πλατεία του χωριού τη μέρα που γιορτάζει τον πολιούχο της περιοχής, μέρα όπου το κουτσομπολιό εκρήγνυται σαν χιλιάδες πυροτεχνήματα, πλατεία του χωριού της Ελλάδας στην οποία ο Μπογδάνος έκανε μια περιοδεία σαν άλλος αρχαίος Έλληνας σοφιστής προσπαθώντας να εξηγήσει το σχήμα «μεταμοντέρνα ρητορεία» σε ανίδεους και χορτασμένους μεσήλικες· εις μάτην φυσικά.

Κλείνοντας, ας θυμίσουμε πως οι επαγγελματίες κωμικοί ανέκαθεν παρεξηγούνται σαν προσωπικότηtες, συχνά για καλό λόγο.

άκου κει ερώτηση

daiki sugimoto

Τι ρωτάτε γιατί κοιτάω συνέχεια έξω από το παράθυρο,
την έξοδο κινδύνου ψάχνω.