ADDICTION

Barefoot Prince

Η ζωή δηλαδή είναι η δραστηριότητα που αναπτύσσεται στο περιθώριο των εθισμών μας. Τίποτε πρωτότυπο ως τώρα. Ας τοποθετήσουμε τους εθισμούς σε μία κλίμακα λοιπόν. 

Πρώτο πρώτο, συναντάμε το τσιγάρο, το οποίο όμως δύναται να προστεθεί στη λίστα των εθισμών αφότου προσθέσουμε στην άλυτη εξίσωση της ζωής εκείνα τα πόσιμα υγρά τα οποία βοηθούν την καθημερινότητα να τσουλήσει, έστω και λίγο άτσαλα, κάτω προς το στομάχι μας, πριν την αδειάσουμε βιαστικά σε κάποια τουαλέτα.

Το τσιγάρο χορεύει τανγκό με το καφέ ενώ με το πιοτό «τα σπάνε» με τέκνο. 

Το τσιγάρο δεν θα είχε κανένα νόημα χωρίς τον καφέ, πολύτιμο καύσιμο κατά τη διάρκεια της καθημερινότητας, αλλά και του αλκοόλ το οποίο συντροφεύει τις νύχτες μας, είτε αυτές κλείσουν γιορταστικά με γαμήσι, είτε μελαγχολικά, επιστρέφοντας μονάχος δηλαδή με το πρώτο δρομολόγιο του Μετρό. 

Η στάση στα McDonalds του Συντάγματος είναι προαιρετική σε κάθε περίπτωση.

Μίλησα για τρεις τον αριθμό εθισμούς έως τώρα οι οποίοι ακόμα κι αν αποδεδειγμένα καταστρέφουν σε κάποιο βαθμό την υγεία (με την εξαίρεση του καφέ), δεν φτάνουν ούτε κατά διάνοια στα καταστροφικά μεγέθη του επόμενου εθισμού στην κλίμακα. 

Η απόλυτη παράδοση του ανθρώπου στη σαγήνη της πληροφορίας η οποία κατέφθασε με ιλλιγιώδη ταχύτητα στις οθόνες μας έχοντας απώτερο σκοπό, ανάμεσα στα άλλα, την κατάργηση του νοήματος της ομορφιάς (επιδόρπιο, κυρίως γεύμα και ένα ποτήρι κρασί προσφέρονται πια αναμειγμένα στο ίδιο πιάτο σε έκδοση organic χυλού, αξίας άνω των 40 ευρώ το κομμάτι), η εμμονή του ανθρώπου να βυθιστεί στο πληροφοριακό χάος που εκτείνεται από το Facebook έως το άπειρο και πάλι πίσω στο Facebook, καθώς έτσι προστάζει η Google, θέτει τις βάσεις για μια ζωή που θάβεται κάτω από τόνους πίξελ  ανά πάσα στιγμή, ακόμα και ΤΗΝ ΣΤΙΓΜΗ ΠΟΥ ΓΡΑΦΩ ΑΥΤΕΣ ΤΙΣ ΓΡΑΜΜΕΣ, όλα αυτά βρίσκονται σε προφανή αντίθεση με τις αρρώστειες του σώματος που προκύπτουν έπειτα από πολυετή και συστηματική χρήση αλκοόλ και νικοτίνης. 

Κάθε tab που ανοίγει προς τα δεξιά της οθόνης προσθέτει λίγα σεντς στον ιδιοκτήτη μιας διαδικτυακής σελίδας αλλά κυρίως στη Google, ενόσω σε καθηλώνει γονατιστό σε μια συνθήκη ύπαρξης η οποία αντιλαμβάνεται τη διαφήμιση ως την ύψιστη διανοητική εργασία που δύναται να παραχθεί στις μέρες μας. 

Εν τω μεταξύ, οι ιδέες συχνάζουν, πολύ συχνά τώρα πια, στους διαδρόμους των διαφημιστικών εταιριών όπου και κατεβαίνουν με γοργούς ρυθμούς, ιδέες καλές για να ‘μαστε ειλικρινείς, τα κεντρικά τους γραφεία τα έχουν ανοίξει στην κοιλάδα του πυρίτιου. 

Όσον αφορά τους διαδρόμους των ακαδημαϊκών ιδρυμάτων, εκεί οι original ιδέες των νέων φοιτητών συνήθως «ανταμείβονται» με την υποχρεωτική  εξαντλητική χρήση του συστήματος παραπομπών του Χάρβαρντ, τιμωρητική μέθοδος που έχει απώτερο σκοπό τον παραδειγματισμό των υπολοίπων.

Την ίδια στιγμή που η πληροφορία μεταδίδεται με ταχύτητα φωτός ο κλάδος της διαφήμισης γιγαντώνεται με τους ρυθμούς πώλησης του τελευταίου i-phone της Apple. 

Για να το πω με άλλα λόγια, το διαδικτυακό σουλατσάρισμα ίσως και να μην αποδεικνύει ένα αυξημένο ενδιαφέρον για την ανθρώπινη κατάσταση (ακόμα κι αν θέλουμε να το πιστέψουμε, που θέλουμε δηλαδή) από πλευράς του σύγχρονου ανθρώπου.

Αντίθετα, μάλλον πως επιβεβαιώνει πως υπάρχουμε μόνο όταν καταναλώνουμε, μιας και η διαφήμιση δεν έχει εκπαιδευτικό σκοπό, αλλά αποπειράται να εκμηδενίσει την απόσταση που χωρίζει τη βρεφική από την τρίτη ηλικία, μωρά και υπερήλικες στην ίδια πίστα της αποχαύνωσης. 

Το ίντερνετ ενώ δεν γεννήθηκε ως concept από τους διαφημιστές, παρά ήταν αποτέλεσμα διαδοχικών τεχνολογικών καινοτομιών, έχει τεθεί υπό την πλήρη κηδεμονία τους.  

Σήμερα μία χούφτα εταιρίες κρατάνε ουσιαστικά τα κλειδιά του ίντερνετ με την ισχύ τους να αποκρυσταλλώνεται με τον πιο εντυπωσιακό τρόπο στην πλήρη προσαρμογή μας σε ένα μοντέλο soft power Αμερικάνικης εμπνεύσεως και συμφερόντων.

Πράγματι, το ίντερνετ είναι το τελειότερο όπλο soft power που έχει κατασκευαστεί ποτέ· to win the hearts and minds είναι άλλωστε ο αμέσως επόμενος καλύτερος τρόπος να κερδίσεις μια μάχη, έπεται μονάχα της εξολόθρευσης του εχθρού. 

Για να μην παρεξηγηθούμε, όταν λέμε ίντερνετ, εννoούμε την Αυτοκρατορία της Google, το Βασίλειο του Facebook, το Πριγκηπάτο του Twitter, το Μεγάλο Δουκάτο του YouTube, το Φέουδο του Amazon και λοιπές αυταρχικές δυνάμεις (οτιδήποτε άλλο συμβαίνει εκτός της επικράτειας τους έχει μάλλον αμελητέο αντίκτυπο), καθώς και τους Αμερικάνικους πάροχους δικτύων.  

Στο κοντινό μέλλον, η Μέρκελ θα κηρύξει πόλεμο στον Ζούκενμπεργκ και ο Μπαρόσο θα καλέσει σε μονομαχία τον ιδρυτή του Tumblr. 

Την ίδια χρονική περίοδο, εκατομμύρια συμπολίτες μας θα κόβουν με χαρακτηριστική ευκολία πια το τσιγάρο ενόσω θα πολεμούν αβυσσαλέα να αντέξουν 24 ώρες χωρίς σύνδεση στο ίντερνετ.

Κλείνοντας, να πω μονάχα πως ελπίζω ο αναγνώστης που δηλώνει φανατικός αντικαπνιστής, να υποψιάστηκε πως εδώ διακυβεύεται κάτι περισσότερο για τις ζωές μας από μια ρουφηξιά καπνού που μουτζουρώνει λίγο λίγο τα πνευμόνια μας.