Pasolini διά πάσαν μαλακίαν

Vasilis Spagouros

Κάθε αμφιλεγόμενο σχόλιο προερχόμενο από έναν εκπρόσωπο της προηγούμενης γενιάς της αμφισβήτησης, σχόλιο που αφορά τις σεξουαλικές προτιμήσεις ενός ανθρώπου και το οποίο μπορεί να χαρακτηριστεί έως και ομοφοβικό, 

βρίσκει το ακριβώς αντίστοιχο του, το άλλο του μισό, σε ένα σνομπίστικο και ελιτίστικο σχόλιο, αντικοινωνικό σχόλιο στην ουσία του δηλαδή καθώς στρέφεται εναντίον κάποιου άλλου, ενός εκπρόσωπου του λεγόμενου και ακραίου κέντρου, σχόλιο που στρέφεται ανοιχτά, ή, αρκετά πιο συχνά οφείλουμε να παρατηρήσουμε έμμεσα, εναντίον ενός κομματιού της κοινωνίας που απαρτίζει το κοινωνικό σύνολο, συνήθως βέβαια (καθόλου τυχαίο σας διαβεβαιώ!) εναντίον εκείνου του κομματιού που μπορεί να χαρακτηριστεί ως αδύναμο, σχόλιο που πιθανότατα σχετίζεται με ζητήματα αισθητικής.

Όπου «ακραίο κέντρο» βάλε το hijacking της μετριοπάθειας που υποτίθεται πως βρίσκεται νομοτελειακά κάπου στην μέση, και όπου «προηγούμενη γενιά» βάλε δεινόσαυρους που δε λένε να καταλάβουν πως στη γιορτή της ουτοπίας μπορεί να μην σκοτώνουν τα άλογα πριν γεράσουν, τα άλογα όμως, περήφανα καθώς είναι, γνωρίζουν από μόνα τους πότε ο σταύλος είναι πια προτιμότερος από τα καρπερά λιβάδια της νεότητας στα οποία κάποτε κάλπαζαν αγέρωχα.

Με άλλα λόγια, ο παλιός, εγκλωβισμένος σε πατριαρχικά μοτίβα, σκέφτεται πούτσες, και ο νέος, καθηλωμένος στη μορφή κι αποκομμένος από το περιεχόμενο, σκέφτεται μπλε.

Να μην ξεχάσουμε τα καρπερά λιβάδια·εκεί όλοι κάνουν έρωτα με όλους με background ταινίες του Παζολίνι. 

No Country for Guy Debord

Στα μάτια του κυνικού, απροσδιόριστα κεντρώου-φιλελεύθερου, δήθεν απολίτικου, πολίτη, οποιαδήποτε έκφραση του πολιτικού η οποία μπορεί να εμπεριέχει και μεγάλη συμβολική αξία δύναται να αποδομηθεί σύμφωνα με τους άτυπους νόμους που ορίζει ο επαγγελματικός κλάδος της επικοινωνίας, επαγγελματικός κλάδος με ηθελημένο στόχο τη γαλούχηση αναγκαστικά εύθυμων και εθελοντικά παθιασμένων υπαλλήλων με σκοπό πάντοτε φυσικά το κυνήγι του κέρδους.

Ευτυχώς για εμάς, η πολιτική δεν υπόκειται πάντοτε στους κανόνες του Θεάματος. Στην εποχή μας, η πολιτική πράξη προϋποθέτει την υπέρβαση των ορίων που τοποθετεί αναιδώς η φούσκα των επικοινωνιακών τεχνασμάτων-πυροτεχνημάτων στα οποία έχει εθιστεί ανεπανόρθωτα ο πολίτης με σήμα το έξυπνο τηλέφωνο.

Η πολιτική πάντως δεν τελειώνει εκεί που αρχίζει ο άγονος σχετικισμός και η επίμονη, στα όρια του αυτισμού, άρνηση. Με άλλα λόγια, όσο επίκαιρος κι αν παραμένει ο Debord για μια κοινωνία σαν τη δική μας, ο μεταμοντέρνος μηδενισμός, που δεν είναι φυσικά του Debord, δεν είναι ο κατάλληλος επικοινωνιακός σύμβουλος ώστε να επιχειρήσει κανείς να αναλύσει την πολιτική επικαιρότητα των τελευταίων ημερών.