Pasolini διά πάσαν μαλακίαν

Vasilis Spagouros

Κάθε αμφιλεγόμενο σχόλιο προερχόμενο από έναν εκπρόσωπο της προηγούμενης γενιάς της αμφισβήτησης, σχόλιο που αφορά τις σεξουαλικές προτιμήσεις ενός ανθρώπου και το οποίο μπορεί να χαρακτηριστεί έως και ομοφοβικό, 

βρίσκει το ακριβώς αντίστοιχο του, το άλλο του μισό, σε ένα σνομπίστικο και ελιτίστικο σχόλιο, αντικοινωνικό σχόλιο στην ουσία του δηλαδή καθώς στρέφεται εναντίον κάποιου άλλου, ενός εκπρόσωπου του λεγόμενου και ακραίου κέντρου, σχόλιο που στρέφεται ανοιχτά, ή, αρκετά πιο συχνά οφείλουμε να παρατηρήσουμε έμμεσα, εναντίον ενός κομματιού της κοινωνίας που απαρτίζει το κοινωνικό σύνολο, συνήθως βέβαια (καθόλου τυχαίο σας διαβεβαιώ!) εναντίον εκείνου του κομματιού που μπορεί να χαρακτηριστεί ως αδύναμο, σχόλιο που πιθανότατα σχετίζεται με ζητήματα αισθητικής.

Όπου «ακραίο κέντρο» βάλε το hijacking της μετριοπάθειας που υποτίθεται πως βρίσκεται νομοτελειακά κάπου στην μέση, και όπου «προηγούμενη γενιά» βάλε δεινόσαυρους που δε λένε να καταλάβουν πως στη γιορτή της ουτοπίας μπορεί να μην σκοτώνουν τα άλογα πριν γεράσουν, τα άλογα όμως, περήφανα καθώς είναι, γνωρίζουν από μόνα τους πότε ο σταύλος είναι πια προτιμότερος από τα καρπερά λιβάδια της νεότητας στα οποία κάποτε κάλπαζαν αγέρωχα.

Με άλλα λόγια, ο παλιός, εγκλωβισμένος σε πατριαρχικά μοτίβα, σκέφτεται πούτσες, και ο νέος, καθηλωμένος στη μορφή κι αποκομμένος από το περιεχόμενο, σκέφτεται μπλε.

Να μην ξεχάσουμε τα καρπερά λιβάδια·εκεί όλοι κάνουν έρωτα με όλους με background ταινίες του Παζολίνι.