Ο Σταύρος Τσιώλης έπλασε ήρωες έτοιμους να αγαπηθούν

Η τελευταία ταινία του Σταύρου Τσιώλη είναι η πιο αδύναμη από την οικογένεια των ταινιών που τον έκανε αγαπητό στο κοινό τα τελευταία τριάντα περίπου χρόνια, αφότου πήδηξε δηλαδή, με σκανδαλώδη ευκολία, από ένα γκρίζο νουάρ σύννεφο στον ξάστερο ουρανό της κωμωδίας.

Στο «Γυναίκες Που Περάσατε Από Εδώ» ο Τζούμας εμφανίζεται κομματάκι ξεψυχισμένος να παλεύει κατά βάση με την άρθρωση του καθώς οι στάλες της παππουδίστικης πλέον σοφίας του Τσιώλη ποτίζουν το έργο, στάλες που ακόμα κι αν χαθούν στην καταιγίδα μιας εποχής που δεν έχει υπομονή για τη βραδύτητα στην κίνηση των ηρώων του Τσιώλη, δεν μπορεί παρά να ποτίζουν μυστικά και υπογείως τον Αθηναϊκό βράχο που αντικρύζουν καθόλη τη διάρκεια της ταινίας οι ήρωες του, μαζί τους και εμείς.

Όπως και να ‘χει, ο Τσιώλης έχει μια σειρά από αξιοσημείωτες ταινίες στη φιλμογραφία του, το μεγάλο του κατόρθωμα βέβαια είναι το «Ας Περιμένουν οι Γυναίκες» καθώς με την συγκεκριμένη ταινία ο Τσιώλης ανέβηκε στο θρόνο-πλαστική λευκή καρέκλα του σημαντικότερου λαογράφου του σινεμά της εποχής του. 

Το Ας περιμένουν οι Γυναίκες δεν είχε την πνευματικότητα που συναντάμε στο «Παρακαλώ, γυναίκες, μην κλαίτε», ευγενική συνεισφορά του Γαλλοτραφή Χρήστου Βακαλόπουλου το εκλεκτικό πνεύμα του οποίου αποτυπώνεται στην ταινία, αν και εν μέρει παραμερίζεται συνειδητά προς όφελος της επιθυμούμενης από τον ίδιο αληθινής πραγματικότητας. Δεν είχε επίσης τη σινεφίλ φινέτσα του road movie «Έρωτας στη Χουρμαδιά». Δεν ξενάγησε τον θεατή στο θέατρο του Παραλόγου όσο η εξαίρετη κωμωδία καταστάσεων «Ο Χαμένος Θησαυρός του Χουρσίτ Πασά». Τέλος, δεν είχε την κινηματογραφική αρτιότητα των δραματικών φιλμ με τα οποία ξεκίνησε ο Τσιώλης την καριέρα του. 

Γενικά μιλώντας, το Ας Περιμένουν οι Γυναίκες σνόμπαρε συνειδητά την ιστορία του κινηματογράφου όπως αυτή ξεδιπλώνεται με χρονολογική πειθαρχία σε ένα ακαδημαϊκό βιβλίο, αγνόησε τους Έλληνες σινεκριτικούς επιλέγοντας το τηλεοπτικό ζεύγος Ζουγανέλη-Μπουλά (η τηλεορασίλα των οποίων ήταν το μεγαλύτερο πρόβλημα της ταινίας, σύμφωνα με τα λεγόμενα του Θοδωρή Κουτσογιαννόπουλου από την... τηλεόραση του Ant1 εν έτει 1998), έβγαλε τη γλώσσα στο Χόλυγουντ, οι ήρωες του οποίου μας μιλούν με μεταλλικές φωνές σαν να ‘ταν όλοι τους νόθα παιδιά του Μόργκαν Φρίμαν, αντιπαραθέτοντας την ιδιοσυγκρασιακή φωνή του Μπακιρτζή· όσο για τους θεατές, εκείνοι ετοιμάζονταν να σπάσουν τα κοντέρ για χάρη του Safe Sex το οποίο κάποια χρόνια αργότερα μνημονεύεται σχεδόν αποκλειστικά από τις λίστες με τα ρεκόρ εισιτηρίων κινηματογραφικών σάιτ με χαμηλή επισκεψιμότητα ενώ η ταινία του Τσιώλη έχει πλέον αναδειχτεί ως η κωμική πλευρά της συλλογικής υπόστασης των Ελλήνων μιας συγκεκριμένης εποχής από... τους ίδιους!

Ο Τσιώλης μέσα σε ενενήντα λεπτά συμπύκνωσε τη πολύχρονη περιήγηση του ως πλασιέ ειδών λαικής τέχνης στα έγκατα του τόπου στον οποίο έζησε και τον οποίο αγάπησε, πρωταγωνιστής ο ίδιος δηλαδή σε μια λαϊκή περιπέτεια το πνεύμα και η ψυχή της οποίας έμελλε να λάμψουν στα πρόσωπα των κινηματογραφικών ηρώων του Ας Περιμένουν οι Γυναίκες. Η ταινία του Τσιώλη με τα χρόνια έπαψε να είναι μια κινηματογραφική κατασκευή, μικρόφωνα, κάμερα και μακιγιάζ έγιναν φωνή, πρόσωπο και γέλια αλησμόνητων κινηματογραφικών χαρακτήρων και εδώ ασφαλώς βρίσκεται το κλειδί του θριάμβου του φιλμ:

ο Τσιώλης έπλασε ήρωες γεννημένους για να αγαπηθούν.

Happy New Fear

Αναφορικά με την είδηση της ίδρυσης σχολής πληροφοριών στην Ελλάδα, ξέχωρα από το κωμικοτραγικό του πράγματος, αποκλειστικά όσον αφορά το σκέλος της είδησης που μας ενημερώνει πως η Ελλάδα και η Κύπρος θα προΐστανται του εγχειρήματος, σαν να μην ήταν η Frontex, ήδη εδώ και χρόνια, η αρμόδια υπηρεσία όσον αφορά τον έλεγχο των συνόρων και τη διάσωση των προσφύγων στο Αιγαίο, σαν να μην είχε υποκαταστήσει το European Asylum Support Desk (EASO) την Υπηρεσία Ασύλου στα νησιά, διότι, κατά τα άλλα, η πιθανή ίδρυση σχολής εκπαίδευσης intelligence officers στην Ελλάδα θα βρει τη χώρα σε σχετική ετοιμότητα, όπως αυτή καθρεπτίζεται στην συστηματική και οργανωμένη προσπάθεια μετατόπισης του πολιτικού συστήματος προς ένα πιο αυταρχικό μοντέλο διακυβέρνησης το οποίο να σχετίζεται περισσότερο με τον Σαλβίνι και τον Αυστριακό αυταρχισμό αντί για τον Πέδρο Σάντσεθ και τη μετριοπάθεια της Μέρκελ·

Τόσκας/Κοτζιάς vs. Φραγκούλης/Καμμένος σημειώσατε 2·

πράγματι, η ατιμωρησία για το φόνο του Ζακ Κωστόπουλου (με έναν από τους θύτες να αποτελεί ένθερμο υποστηρικτή των Ελλήνων παραστρατιωτικών στον εμφύλιο πόλεμο στη Γιουγκοσλαβία), οι καταλήψεις στα σχολεία, η μήνυση του Αμβρόσιου στον κοινοβουλευτικό εκπρόσωπο της κυβέρνησης Νίκο Ξυδάκη, η πανστρατιά που κήρυξαν τα Μ.Μ.Ε. με αφορμή την υπόθεση του Κατσίφα, ο αποκλεισμός διά νόμου των κοινωνιολόγων (social scientists) έναντι των κοινωνικών λειτουργών (social workers) από τα ΚΥΤ και τις δομές «φιλοξενίας» προσφύγων, και φυσικά τα συλλαλητήρια για το Μακεδονικό, αποτελούν ψηφίδες του μωσαϊκού (κάθε χαλίκι και μια νάρκη) που στρώνεται κάτω από τα πόδια μας·

η (πιθανή) επιλογή της Ελλάδας ως έδρα της Ευρωπαϊκής Σχολής Πληροφοριών αντικατοπτρίζει εμφατικά την είσοδο μας σε μια ιστορική καμπή όπου η Ελλάδα οφείλει να πάψει να ονειρεύεται την ειρηνική συνύπαρξη στην Ανατολική Μεσόγειο («Διάσκεψη της Ρόδου για την Ασφάλεια και τη Σταθερότητα») και την πολιτισμική διπλωματία («Φόρουμ Αρχαίων Πολιτισμών») ώστε να μετατραπεί σε κέντρο επιχειρήσεων λελογισμένης αντιτρομοκρατίας, σε ένα πρώτο συνοριακό φυλάκιο εντός του φρουρίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης, Ευρωπαίοι ακρίτες με το μαχαίρι στα δόντια οι Έλληνες, έτοιμοι να κοντύνουν το χέρι του Ισλάμ,

κάπως έτσι λοιπόν, η Ελλάδα από δυνητικός «πυλώνας σταθερότητας εντός του τριγώνου αστάθειας μεταξύ Ουκρανίας-Συρίας-Λιβύης», γεωπολιτικό σχήμα το οποίο προέβαλλε ο πρώην Υπουργός Εξωτερικών (μαζί με ότι εκείνος εκπροσωπούσε στο εγχώριο σύστημα εξουσίας, την συστημική κόλλα του κοινοβουλευτισμού δηλαδή μεταξύ του ζηλωτή σωβινιστή Σαμαρά και του αιθεροβάμονα κοσμοπολίτη Παπανδρέου, δύο πρώην πρωθυπουργοί οι οποίοι συνόδευσαν τον Κοτζιά στην παρουσίαση ενός βιβλίου του στην Παλαιά Βουλή το 2009, καθώς η χώρα ετοιμαζόταν να εισέλθει στην εποχή των μνημονίων), μετατρέπεται σε μία χώρα εντός του «γεωπολιτικού τρίγωνου αστάθειας, Βαλκάνια-Μέση Ανατολή-Ρωσία»,

καλώς σε βρήκαμε λοιπόν μιλιταρισμέ! 

Με γεια τα τρίκυκλα!

Στις 2 Νοεμβρίου έλαβε χώρα η σύνοδος του Craiova Group. Ο Τσίπρας συνάντησε στη Βάρνα τους ομολόγους του από την Βουλγαρία, την Ρουμανία και την Σερβία με τον Νετανιάχου γκεστ σταρ σε ρόλο εγγυητή της ασφάλειας των όποιων πολιτικών επιδιώξεων των τεσσάρων Βαλκανικών χωρών, τον East Med παραδείγματος χάριν, ενεργειακό πρότζεκτ το οποίο αποτελεί σημαντικό κομμάτι του αδιαμόρφωτου παζλ της απόπειρας (στρατηγικής) συνεργασίας μεταξύ Ελλάδας-Κύπρου-Ισραήλ (υπό την ομπρέλλα των Η.Π.Α.), πρότζεκτ για το οποίο άλλωστε αναμένονταν εξελίξεις εντός του ίδιου μήνα με την άφιξη της ExxonMobil στην Κύπρο.

Στις 28 Οκτωβρίου, ο ένοπλος μειονοτικός εθνικιστής Κατσίφας θα πέσει νεκρός από τα πυρά της αντιτρομοκρατικής μονάδας της Αλβανικής Αστυνομίας. Λίγες ώρες αργότερα, ο Πρωθυπουργός της Αλβανίας Ράμα προσέφερε πολιτική κάλυψη στους υφιστάμενους του (ο Υπουργός Εσωτερικών είχε παραιτηθεί προ ημερών) μέσω ενός Τραμπικής προχειρότητας tweet στο οποίο αναφέρθηκε στον Κατσίφα (ορθώς φυσικά) ως εξτρεμιστή (ο Ράμα θα έριχνε τους τόνους λίγες μέρες αργότερα).

Στις 19 Οκτωβρίου οι Υπουργοί Εξωτερικών Αλβανίας – Τουρκίας σε συνάντηση τους στα Τίρανα ανακοίνωσαν τη στενότερη συνεργασία τους για την πάταξη της τρομοκρατίας. 

***

Υπό το φως των δηλώσεων του Κοτζιά πως «στην Ελλάδα κάποιοι, ακόμα και εντός της κυβέρνησης, δεν αναγνωρίζουν τα σύνορα με την Αλβανία»[1] μάλλον δεν έχει νόημα να αναρωτιέται κανείς για το αν ο Κατσίφας πρωταγωνίστησε στο ρόλο του «χρήσιμου ηλίθιου». Η εργαλειοποίηση του Κατσίφα από μέρος του εγχώριου συστήματος εξουσίας, εν δυνάμει ικανής να ακυρώσει με την ταχύτητα μιας σφαίρας διπλωματικές προσπάθειες ετών, υποδηλώνει πως ο Κατσίφας, ακόμη κι αν δεν υπήρχε, θα έπρεπε να εφευρεθεί. 

Λίγους μήνες πριν τις εκλογές, και με τη θέση του Υπουργού Εξωτερικών ουσιαστικά κενή ή, τουλάχιστον, στον αυτόματο πιλότο, η Ελληνική εξωτερική πολιτική θα παρουσιάζει αποκλίσεις και αντιφάσεις καθώς άλλωστε οι δυνάμεις που αντιτίθενται στην Συμφωνία των Πρεσπών (ή τη βελτίωση των διακρατικών σχέσεων μεταξύ Ελλάδας–Αλβανίας) έχουν πλέον ολοένα και περισσότερο ανοιχτό το πεδίο για άσκηση πολιτικής.

«Τι τα νοιάζει τα παιδιά τι συνέβη το ‘63;»

Καθώς δεν είναι ομολογία πίστεως στο τρίκυκλο του Γκοτζαμάνη, η δήλωση του Μητσοτάκη είναι στην πραγματικότητα υποψηφιότητα για ένα ρόλο, εκείνον του πρωθυπουργού ως Πόντιου Πιλάτου, ρόλος ο οποίος κορυφώνεται δραματουργικά στην σκηνή που - παριστάνοντας τον έκπληκτο - αναφωνεί: 

«μα ποιος κυβερνά επιτέλους αυτόν τον τόπο;»

---

[1] Η δήλωση προ μηνών του Επίτροπου Χαν, υπεύθυνου για την Ευρωπαϊκή πολιτική γειτονίας και αρμόδιος για τη διεύρυνση, όταν αναφέρθηκε σε «αναδιάρθρωση των Ελληνοαλβανικών συνόρων» απηχεί ακριβώς αυτές τις απόψεις.