30.11.18

Με γεια τα τρίκυκλα!




Στις 2 Νοεμβρίου έλαβε χώρα η σύνοδος του Craiova Group. Ο Τσίπρας συνάντησε στη Βάρνα τους ομολόγους του από την Βουλγαρία, την Ρουμανία και την Σερβία με τον Νετανιάχου γκεστ σταρ σε ρόλο εγγυητή της ασφάλειας των όποιων πολιτικών επιδιώξεων των τεσσάρων Βαλκανικών χωρών, τον East Med παραδείγματος χάριν, ενεργειακό πρότζεκτ το οποίο αποτελεί σημαντικό κομμάτι του αδιαμόρφωτου παζλ της απόπειρας (στρατηγικής) συνεργασίας μεταξύ Ελλάδας-Κύπρου-Ισραήλ (υπό την ομπρέλλα των Η.Π.Α.), πρότζεκτ για το οποίο άλλωστε αναμένονταν εξελίξεις εντός του ίδιου μήνα με την άφιξη της ExxonMobil στην Κύπρο.

Στις 28 Οκτωβρίου, ο ένοπλος μειονοτικός εθνικιστής Κατσίφας θα πέσει νεκρός από τα πυρά της αντιτρομοκρατικής μονάδας της Αλβανικής Αστυνομίας. Λίγες ώρες αργότερα, ο Πρωθυπουργός της Αλβανίας Ράμα προσέφερε πολιτική κάλυψη στους υφιστάμενους του (ο Υπουργός Εσωτερικών είχε παραιτηθεί προ ημερών) μέσω ενός Τραμπικής προχειρότητας tweet στο οποίο αναφέρθηκε στον Κατσίφα (ορθώς φυσικά) ως εξτρεμιστή (ο Ράμα θα έριχνε τους τόνους λίγες μέρες αργότερα).

Στις 19 Οκτωβρίου οι Υπουργοί Εξωτερικών Αλβανίας – Τουρκίας σε συνάντηση τους στα Τίρανα ανακοίνωσαν τη στενότερη συνεργασία τους για την πάταξη της τρομοκρατίας. 


***

Υπό το φως των δηλώσεων του Κοτζιά πως «στην Ελλάδα κάποιοι, ακόμα και εντός της κυβέρνησης, δεν αναγνωρίζουν τα σύνορα με την Αλβανία»[1] μάλλον δεν έχει νόημα να αναρωτιέται κανείς για το αν ο Κατσίφας πρωταγωνίστησε στο ρόλο του «χρήσιμου ηλίθιου». Η εργαλειοποίηση του Κατσίφα από μέρος του εγχώριου συστήματος εξουσίας, εν δυνάμει ικανής να ακυρώσει με την ταχύτητα μιας σφαίρας διπλωματικές προσπάθειες ετών, υποδηλώνει πως ο Κατσίφας, ακόμη κι αν δεν υπήρχε, θα έπρεπε να εφευρεθεί. 

Λίγους μήνες πριν τις εκλογές, και με τη θέση του Υπουργού Εξωτερικών ουσιαστικά κενή ή, τουλάχιστον, στον αυτόματο πιλότο, η Ελληνική εξωτερική πολιτική θα παρουσιάζει αποκλίσεις και αντιφάσεις καθώς άλλωστε οι δυνάμεις που αντιτίθενται στην Συμφωνία των Πρεσπών (ή τη βελτίωση των διακρατικών σχέσεων μεταξύ Ελλάδας–Αλβανίας) έχουν πλέον ολοένα και περισσότερο ανοιχτό το πεδίο για άσκηση πολιτικής.



«Τι τα νοιάζει τα παιδιά τι συνέβη το ‘63;»

Καθώς δεν είναι ομολογία πίστεως στο τρίκυκλο του Γκοτζαμάνη, η δήλωση του Μητσοτάκη είναι στην πραγματικότητα υποψηφιότητα για ένα ρόλο, εκείνον του πρωθυπουργού ως Πόντιου Πιλάτου, ρόλος ο οποίος κορυφώνεται δραματουργικά στην σκηνή που - παριστάνοντας τον έκπληκτο - αναφωνεί: 

«μα ποιος κυβερνά επιτέλους αυτόν τον τόπο;»






[1] Η δήλωση προ μηνών του Επίτροπου Χαν, υπεύθυνου για την Ευρωπαϊκή πολιτική γειτονίας και αρμόδιος για τη διεύρυνση, όταν αναφέρθηκε σε «αναδιάρθρωση των Ελληνοαλβανικών συνόρων» απηχεί ακριβώς αυτές τις απόψεις.



No comments:

Post a Comment