Μάνα μου, οι αγώνες σου*

Το δυστοπικό sci fi του the Boy είναι ένα b movie με τεχνοτροπία που ανήκει στη δεκαετία του, ταινία δύσβατο αστικό τοπίο-ερείπιο, δημιούργημα που εξιτάρει την ακοή όσο και την όραση, ο the Boy άλλωστε πιστεύει πως σινεμά χωρίς διαλόγους γίνεται, χωρίς μουσική είναι αδιανόητο, πράγματι, η μουσικότητα της ταινίας είναι αντίστοιχη των ποιημάτων που απαγγέλνει σε λαϊβάδικα εδώ και χρόνια·  το Νήμα είναι μια ταινία με αναφορές στα φιλμικά genre στα οποία ανήκει, αναφορών φιλτραρισμένων μέσα από το ιδιοσυγκρασιακό κι εσωστρεφές, μα ολότελα προσωπικό, καλλιτεχνικό σύμπαν του the Boy, εξωφιλμικό σύμπαν σε μεγάλο βαθμό βεβαίως, κινηματογραφική μουσική και μουσικότροπα φιλμ,  οι τέχνες διασταυρώνονται, όπως τα θέλω μας, οι έρωτες μας· ταινία που αν και πειραματίζεται δίχως ίχνος συμπόνοιας για τον θεατή που δεν σκαμπάζει από genre films, ιστορία του σινεμά γενικώς και την φάση του the Boy ειδικώς, σου αφήνει μια υποβόσκουσα αίσθηση ενός ασυνείδητου tribute στο Terminator 2, ταινία επιδραστική άλλωστε για την προεφηβεία όσων γεννήθηκαν το ’81 - πριν τον Harry Potter υπήρξε ο Edward Furlong, στο πρόσωπο του συμπυκνώθηκαν τότε οι made in Hollywood πόθοι των ανυπόμονων εφήβων· το Νήμα αλλάζει πίστα στο σημείο που η πολιτική δίωξη της μάνας-αγωνίστριας αντικαθίσταται από τις φαντασιοπληξίες του νεαρού γιου της – η επανάσταση γίνεται προϊστορία ενώ η καύλα ένα επίμονο καταπιεστικό παρόν· καυλωμένος μεν, ελαφρά βραχυκυκλωμένος δε, βασανίζομαι δηλαδή, σαν τη φουρνιά μας, οι νευρώσεις δεν μπλοκάρουν την καύλα του, ματώνουν όμως το σπέρμα του, γεμίζουν σπέρμα το αίμα του, το χειροκρότημα του Λευτέρη δε θα φτάσει ποτέ στ’ αυτιά του αντικείμενου της ηδονής του, πόσο μάλλον της νεκρής από καιρό μάνας, μένει μονάχα να επικροτεί τον πόνο του, εξού και η φωνή του χάνεται στο τέλος, μονάχα η φωνή της συνείδησης θα μείνει άθικτη, του λέει:

«Καύλα και επανάσταση Λευτέρη - επανάσταση για την καύλα της!».

*the Boy – Κουστουμάκι.