Offshore Diplomacy

https://gelio.livejournal.com/196486.html#cutid1

Ήταν αρχές προς μέσα της δεκαετίας του ’80 όταν οι Η.Π.Α. ξεκίνησαν να προετοιμάζονται για τη νέα εποχή, εκείνη που θα κατέφθανε μετά το τέλος του διπολισμού.

Το 1985 ο George Soros θα κατέφθανε στη Βουδαπέστη εγκαινιάζοντας μια καριέρα στην offshore διπλωματία που κρατάει έως τις μέρες μας. Ζωτικός χώρος του project Soros θα αποτελούσε ολόκληρος ο πρώην κομμουνιστικός κόσμος. Οι μετακομμουνιστικές κοινωνίες πρώτα θα «άνοιγαν» διάπλατα (Open society), κι έπειτα θα κάλπαζαν προς ένα νέο παγκοσμιοποιημένο κόσμο με ιδεολογική του κόλλα το νεοφιλελευθερισμό. 

Ο Soros κατάφερε πράγματι πολλά – εθνικό θησαυρό τον χαρακτήρισε στα μέσα της δεκαετίας του ’90 ο Strobe Talbott, τότε deputy secretary of state. Στην Ουκρανία μάλιστα έφθασε κάποτε να ελέγχει περίπου το ένα τρίτο της Βουλής της χώρας μέσω των δικτύων πατρονείας που είχε εγκαθαστήσει. 

Λίγα χρόνια προηγουμένως, στις αρχές της δεκαετίας του ’80, θα άνοιγε το πρώτο σχολείο-ίδρυμα του Gülen σε μια καριέρα στην offshore διπλωματία η οποία διακόπηκε βίαια προ ολίγων ετών έπειτα από την επικράτηση του Erdogan στη μεταξύ τους μάχη. Ταυτόχρονα με την υποστήριξη των Η.Π.Α. στους ισλαμιστές-τζιχαντιστές στο Αφγανιστάν έπειτα από την Σοβιετική εισβολή, στο πρόσωπο του ιμάμη από την Σμύρνη οι Αμερικάνοι θα έβρισκαν έναν απαραίτητο σύμμαχο για την απόπειρα δημιουργίας ενός μετριοπαθούς Ισλάμ που να ενδείκνυται για τον 21^ο αιώνα. Κάποια χρόνια αργότερα, το «Τουρκικό μοντέλο» θα αποτελούσε παράδειγμα προς μίμηση όσον αφορά τη σύζευξη δημοκρατίας και Ισλάμ, σύμφωνα με τη γνώμη των αναλυτών. 

Για να το πούμε αλλιώς, “Ankara, in its fight against communism in the 1980s, invoked the ideology of the Turkish-Islamic synthesis” με την αμέριστη υποστήριξη της ηγέτιδας δύναμης (Η.Π.Α.) του ελεύθερου κόσμου. 

Ζωτικός χώρος του ιμάμη (μόνιμου κάτοικου Pittsburg τα τελευταία είκοσι χρόνια) η Ούμα, ολόκληρη η κοινότητα του Ισλάμ δηλαδή, με κέντρο επιχειρήσεων την Τουρκία και focus στις (Τουρκογενείς και μουσουλμανικές) πρώην Σοβιετικές Σοσιαλιστικές Δημοκρατίες της Κεντρικής Ασίας. 

Με τη βοήθεια του Gülen, ο οποίος το 2008 ψηφίστηκε ως ο σημαντικότερος διανοούμενος στον πλανήτη από το Foreign Policy, και του πολυδαίδαλου παγκόσμιου δικτύου του (την αδελφότητα FETO των εκατομμυρίων ακολούθων και των πολλών εκατοντάδων σχολείων-εκπαιδευτικών ιδρυμάτων σε δεκάδες χώρες) η Τουρκία μεταμορφώθηκε από αναπτυσσόμενη χώρα σε περιφερειακή δύναμη με επιρροή από την κεντρική Ασία έως την Αφρική (π.χ. Σομαλία) και από τα Βαλκάνια έως την Κίνα (μέσω των Ουιγούρων). 

Καθόλου παραδόξως, περίπου τριάντα χρόνια μετά, η Βουδαπέστη και η Κωνσταντινούπολη βρέθηκαν στο επίκεντρο της επιχειρούμενης ανατροπής του διεθνούς liberal status quo. 

Στην Ουγγαρία, ο Victor Orban έλαβε θέση μάχης έναντι στην παγκοσμιοποίηση (στοχοποιώντας προσωπικά τον Soros, επιβάλλοντας τη φυγή του Central European University) και την φιλελεύθερη Ευρώπη που άνοιξε τα σύνορα στο Ισλάμ, προβάλλοντας το μοντέλο μιας illiberal Christian Europe, τοποθετώντας τη χώρα του στο κέντρο της επιχειρουμένης εκ νέου νοηματοδότησης του ιστορικού στοιχήματος της Ένωσης της Ευρώπης.

Την ίδια περίπου περίοδο στην Τουρκία, ο επιζών του πραξικοπήματος Erdogan, θα κήρυττε ανένδοτο έναντι εκείνων που είχαν πριμοδοτήσει τη χώρα του ως το παγκόσμιο κέντρο του μετριοπαθούς Ισλάμ. Η μέχρι πρότινος σύμμαχος αδελφότητα του Gülen βαπτίστηκε τρομοκρατική οργάνωση και η Δύση αναδείχτηκε στον κατεξοχήν γεωστρατηγικό αντίπαλο. 

Όπως και να ‘χει, η αλλαγή πλεύσης στην Βουδαπέστη και την Άγκυρα πιθανόν να μην έφερε τον πανικό στις Η.Π.Α. – όταν σχεδιάζεις μακρόπνοες πολιτικές άλλωστε το damage control είναι μέρος της εξίσωσης. 

Κι άλλωστε, είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς ιδανικότερο συνομιλητή δύο αυταρχικών ηγετών από τον Donald trump.