Σε μια μέρα βροχερή σαν κι αυτή ας τιμήσουμε το είδος της μουσικής που μας ξερίζωσε από τα pop & rock επίγεια
(η ρίζα πάντως δεν είχε σκάψει τόσο βαθιά ώστε να φθάσει στον πυρήνα της ύπαρξης, υπέργεια ρίζα ήταν, με τον καιρό μάλιστα μεταμορφώθηκε σε κορδόνια από παπούτσια All Star, γι’ αυτό δεν τα αποχωριζόμουν ποτέ, ούτε καν τις βροχερές μέρες του Αθηναϊκού χειμώνα, επίγεια τοποθεσία όπου υπήρχε ένα φως το οποίο δεν φανερωνόταν ποτέ, λογικότατο άλλωστε, το φως φθάνει σε εμάς από μακριά, πέρα από τα σύνορα του ανθρώπινου, τόσο μακριά ώστε όταν απελπιζόμαστε λιγουλάκι να νοιώθουμε την ανάγκη να κοιτάμε προς μια μαύρη τρύπα, κι ας είναι γνωστό πως αν κοιτάς για πολύ ώρα μέσα στην άβυσσο, κοιτάει και η μαύρη τρύπα μέσα σε εσένα, γίνεσαι σκοτάδι δηλαδή),
ώστε να τσαλαβουτήσουμε μέσα στο αιώνιο δοξαστικό φως μιας
λατρευτικής-θεραπευτικής melodica σε απευθείας σύνδεση με το υπερπέραν.
No comments:
Post a Comment