Ρε: Lάθως

Μέχρι πριν κάποιο καιρό, πάνω από την κεντρική είσοδο του Θεάτρου Εμπρός, υπήρχε ένα γκραφίτι στο οποίο ο πρωθυπουργός της Ελλάδας Αλέξης Τσίπρας φιλούσε, στο στόμα μάλιστα, την Καγκελάριο της Γερμανίας Άνγκελα Μέρκελ. 

Φυσικά, ο πρωθυπουργός που φιλοδοξούσε να κονταροχτυπηθεί με τη Γερμανία δε θα μπορούσε ποτέ να δίνει ερωτικό φιλί στην Γερμανίδα Καγκελάριο. Γνωρίζουμε άλλωστε πως ο Σύριζα απέτυχε παταγωδώς να επαναδιαπραγματευτεί τους δυσμενέστατους όρους δανεισμού τους οποίους είχε επιβάλλει η Γερμανία, εν πολλοίς, στην Ελλάδα. Το γκραφίτι λοιπόν απεικονίζει ένα παράδοξο. Για την ακρίβεια, αναπαριστά οπτικά ένα Lάθως το οποίο έλαβε χώρα για πρώτη φορά το Φλεβάρη του 2015 όταν ο Σύριζα κέρδισε τις εθνικές εκλογές. 

Γιατί πώς αλλιώς από Lάθως θα μπορούσε να χαρακτηριστεί η νίκη στις εκλογές ενός έως πρότινος μικρού κόμματος της Αριστεράς της τάξης του 3,5% (με επικεφαλής έναν εκπρόσωπο της μεσαίας τάξης χωρίς ιδιαίτερες διασυνδέσεις στους κόλπους της εξουσίας), κόμμα το οποίο είχε θέσει τον (μάλλον μεγαλεπήβολο όπως αποδείχτηκε) ιερό στόχο να επαναδιαπραγματευτεί τις συνθήκες ύπαρξης του νεοΕλληνικού κράτους με όπλο του τη λαϊκή βούληση;

Ήταν Lάθως, συνειδητό βεβαίως, από πλευράς των Ελλήνων πολιτών. Ένα Lάθως το οποίο δεν στερείται λογικής, όπως δεν στερείται νοήματος η εκ νέου υποστήριξη του κόμματος του Τσίπρα στις εκλογές του Σεπτέμβρη του 2015, δύο μόλις μήνες έπειτα από το στραπάτσο του δημοψηφίσματος και την επακόλουθη άνευ όρων παράδοση στις - καταστροφικές για όλη την Ευρώπη – απαιτήσεις των δανειστών, υπάκουων στο πνεύμα της νεοφιλελεύθερης ρύθμισης της κοινωνίας.

Ίσως τελικά στο σημείο μηδέν να είναι προτιμότερο το Lάθως, όχι απαραίτητα γιατί οι μάζες έχουν αυτοκαταστροφικές διαθέσεις (τάσεις που ενίοτε στην ιστορία όντως αναπτύσσουν), αλλά γιατί είναι σαφώς σοφότερη κίνηση από την παράδοση στην παθητικότητα και την πλήρη ακινησία.

Lάθως δηλαδή είναι το ρίσκο που οφείλεις να πάρεις ακόμα κι αν είσαι βέβαιος πως πιθανότατα θα σου κοστίσει ακριβά.

***

Η κίνηση να ανατεθεί στον Γιάνη Βαρουφάκη το Υπουργείο Οικονομικών ήταν φαινομενικά Lάθως. Ο ναρκισσεύομενος ανορθόδοξος διανοούμενος επιδίωξε να επιβάλλει μια ανατροπή του υφιστάμενου στάτους κβο της οικονομικής πολιτικής των Βρυξελλών (Βερολίνου) με την υποστήριξη ενός κομματιού της liberal ελίτ των Η.Π.Α. με απόληξη το State Department. 

Περισσότερο ικανός ως έγκυρος αναλυτής της παγκόσμιας χρηματοπιστωτικής κρίσης στο διεθνές liberal κοινό, άτυπος πρεσβευτής της κατασυκοφαντημένης χώρας καταγωγής του, πολιτικός με αποκλειστική φιλοδοξία to speak Truth to Power από το να λάβει κυνικές αποφάσεις και να προβεί σε οδυνηρούς συμβιβασμούς, ο Βαρουφάκης, ο οποίος τόνωσε τη χαμένη τιμή της δημοκρατίας στην Ευρώπη, ήταν το Lάθως άτομο για τη θέση του Υπουργού Οικονομικών.

Καθώς η πολιτική δεν εξαντλείται σε τεχνικές διαπραγματεύσεις που αφορούν το φορολογικό συντελεστή και την τιμή των spreads (sic), οι αποκαλύψεις του Βαρουφάκη σχετικά με την πλήρη αδιαφάνεια των άτυπων, ούτως ή άλλως, συνεδριάσεων του Eurogroup, συνεδρίαση Υπουργών στην οποία δεν κρατούνται ούτε πρακτικά, προσφέρουν πολύ περισσότερο υλικό στον μελλοντικό ιστορικό από ό,τι η «διαπραγμάτευση» του Γιώργου Παπακωνσταντίνου με τους ομολόγους του, ενός δευτεροτριτοκλασάτου στελέχους των διεθνών χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων, «των Αγορών» όπως το θέλει η αργκό του νεοφιλελευθερισμού, κοινού εγκληματία του λευκού κολλάρου στην πραγματικότητα· 

αξίζει να θυμόμαστε πως ο Βασιλιάς γυμνώνεται στα μάτια του κόσμου μονάχα αν βάλει τις φωνές κάποιος, ειδάλλως όλοι θα τον δοξολογούν για τα φανταχτερά του ρούχα εις τον αιώνα τον άπαντα.

 

Γενικά μιλώντας, το Lάθως δεν μας στέλνει απευθείας στον Παράδεισο. Lάθως είναι και η εκλογή του Trump αλλά ο συγκεκριμένος μας οδηγεί κατευθείαν στην κόλαση. Σωστά το μαντέψατε, το Lάθως δεν είναι δόγμα, δεν αξιώνει την καθολική αλήθεια. Το Lάθως είναι εργαλείο το οποίο θα μας χρειαστεί ώστε να σμιλεύσουμε εκ νέου την πραγματικότητα.