Την Άνοιξη του 2010 ήταν απίθανο να πλήξει κανείς, μαζί με τα λουλούδια άνθισε και η ιστορία. Ο ιστορικός χρόνος συμπτύχθηκε και ανέβλυσε μεμιάς, στα θολά νερά του καλούμαστε ακόμη να κολυμπήσουμε.
Όλα ξεκίνησαν όταν εκείνος ο κρετίνος ο Ρωσικός καιρός συνέτριψε το Πολωνικό αεροπλάνο, αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή...
Στις 7 Απριλίου του 2010...
ο τότε πρωθυπουργός της Πολωνίας Donald Tusk παρευρέθηκε στο Katyn της Ρωσίας, ως επίσημος προσκεκλημένος του Vladimir Putin, ώστε να τιμήσουν από κοινού για πρώτη φορά στην ιστορία τα θύματα της Σφαγής του Katyn όπου χιλιάδες Πολωνοί εκτελέστηκαν μαζικά από τους Σοβιετικούς. Ήταν μια συμβολική κίνηση εκ μέρους των δύο ηγετών με σκοπό την εξομάλυνση των Πολωνορωσικών σχέσεων.
Στις 10 Απριλίου, ο Πρόεδρος Lech Kaczynski, ο Γενικός Αρχηγός του Πολωνικού Στρατού, ανώτεροι στρατιωτικοί, ο Πρόεδρος της Εθνικής Τράπεζας, δεκαοκτώ βουλευτές, και πολλοί αξιωματούχοι της Πολωνικής κυβέρνησης, εκπρόσωποι του αντι-Ρωσικού Πολωνικού συστήματος εξουσίας, θα μετέβαιναν στη Ρωσία - χωρίς τις ευλογίες της Ρωσικής κυβέρνησης - ώστε να τιμήσουν τους νεκρούς τους σε μια ξεχωριστή εκδήλωση.
Το αεροπορικό δυστύχημα στο Smolensk εκείνη τη μέρα, an accident no one thought would happen, ξεκλήρισε μέρος της πολιτικής και στρατιωτικής ηγεσίας της χώρας η οποία αντιτίθενταν σθεναρά στην προοπτική προσέγγισης Πολωνίας και Ρωσίας, χρειάστηκε να περάσουν πέντε χρόνια έως ότου το συγκεκριμένο μπλοκ εξουσίας να καταφέρει να ανακτήσει τον έλεγχο στη χώρα έτσι ώστε η Πολωνία να γίνει, με ακόμη πιο αποφασιστικό τρόπο, ο στενότερος σύμμαχος των Η.Π.Α. και η κατεξοχήν αντι-ρωσική δύναμη στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Ο Tusk, ο οποίος αργότερα θα έφτανε να κατηγορούνταν για παραμέληση καθήκοντος και διπλωματική προδοσία, θα έβρισκε καταφύγιο στις Βρυξέλλες.
Ότι ακολούθησε στα χρόνια μετά την πτώση του αεροπλάνου ήταν η προσπάθεια της Ρωσίας για επέκταση της επιρροής της διαγράφοντας μια παράλληλη, και σαφώς ανταγωνιστική, πορεία με τη Γερμανία η οποία με τη σειρά της από το 2010 κι έπειτα ανέλαβε ηγεμονικό ρόλο εντός της Ευρώπης.
Η Ουκρανία θα διαμελιζόταν το 2014 μην αντέχοντας την πίεση που της ασκήθηκε ταυτόχρονα από Δύση (Συμφωνία Σύνδεσης Ουκρανίας-Ε.Ε.) και Ανατολή ενώ, το 2020 πλέον, θα ακολουθούσε η Λευκορωσία σε μία μάχη που βρίσκεται υπό εξέλιξη.
Οι Η.Π.Α. και στις δύο περιπτώσεις έκαναν χαλάστρα επενδύοντας στην αποδυνάμωση των Ρώσων αλλά και την αποφυγή μιας Γερμανορωσικής συννενόησης και σύγκλισης συμφερόντων.
Κοντολογίς, καθόλου παραλόγως κάποιοι Πολωνοί επιλέγουν να προσλαμβάνουν την τραγωδία του 2010 μέσα από το πρίσμα της ιστορίας τους - το 1940, Γερμανοί και Ρώσοι εισέβαλλαν ταυτόχρονα στην Πολωνία.
Στις 8 Μαΐου του 2010...
νοτιότερα στην Ευρώπη, με την υπογραφή του πρώτου μνημονίου εκ μέρους της Ελληνικής κυβέρνησης, η Ελλάδα θα εισερχόταν επισήμως πλέον σε μια ιστορική περίοδο υπό την επιτροπεία της γραφειοκρατίας των Βρυξελλών.
Η Γερμανία θα επικύρωνε, τρόπον τινά συμβολικά, την ηγεμονική ισχύ της στην Ευρώπη διαμέσου μιας επιθετικής κηδεμονίας επί της χρεωκοπημένης Ελλάδας.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση, όπως το γνωρίζουμε σήμερα, δεν θα παρέμενε χωρίς ρωγμές έπειτα από την κάθοδο των Γερμανών στη Μεσόγειο και τη δορυφοροποίηση μιας σειράς από γειτονικά μικρά κράτη της Ευρώπης.
Το 2015, παραδείγματος χάριν, η Γερμανική απαίτηση και η συνεπακόλουθη Ελληνική προθυμία να γίνει γέφυρα (εις βάρος των συμφερόντων της) στην προσπάθεια της Τουρκίας να αποκτήσει ένα ισχυρό διαπραγματευτικό όπλο έναντι της Ευρώπης μέσω τη εργαλειοποίησης των προσφύγων είχε ως αποτέλεσμα, μεταξύ άλλων αναταράξεων, την ανταρσία των χωρών του Visegrad.
Στα χρόνια της αυξανόμενης Γερμανικής ισχύος οι Η.Π.Α. θα ανταπαντούσαν ενισχύοντας την παρουσία τους σε χώρες όπως η Πολωνία, Ρουμανία, Ελλάδα, εμβαθύνοντας τους ήδη υπάρχοντες δεσμούς εξάρτησης των συγκεκριμένων κρατών με τους Αμερικάνους και επιτυγχάνοντας την περαιτέρω σύγκλιση τους με τις γεωπολιτικές στοχεύσεις και τη στρατηγική των Η.Π.Α..
Όπως και να ‘χει, οι Γερμανοί έγιναν οι κυρίαρχοι των αιθέρων μιας πτωχευμένης Ελλάδας, τα μεγαλύτερα/περισσότερα αεροδρόμια βρέθηκαν στην κατοχή τους (σε μια εποχή όπου οι νέες πόλεις σχεδιάζονται με αφετηρία εκκινώντας το αεροδρόμιο), όπως και οι τηλεπικοινωνίες άλλωστε με την τεχνολογία 5G πλέον προ των πυλών, τεχνολογική εξέλιξη η οποία κάποτε θα κρατήσει ακόμα και τους οδηγούς στα σπίτια τους – πόσο μάλλον όσους συνήθιζαν να περιπλανιούνται ασκόπως λουζόμενοι το Ελληνικό φως.
Μια χρεωκοπία, an accident waiting to happen, εδώ που τα λέμε, αρκεί να διάβαζε κανείς τον Παναγιώτη Κονδύλη στην ώρα του. Ποτέ δεν είναι αργά.
Στις 31 Μαΐου του 2010...
στα νερά της Ανατολικής Μεσογείου, η Τουρκία θα επιχειρούσε τη δική της δυναμική έφοδο στην ιστορία. Aναφερόμαστε στην υπόθεση του Mavi Marmara.
Το Τουρκικό πλοίο, αν και αποτελούσε μέρος του Gaza Freedom Flotilla, της συμβολικής επιχείρησης σπασίματος του ναυτικού αποκλεισμού της Γάζας, αποτελεί ξεχωριστή υπόθεση. Αν τα κίνητρα των Ευρωπαίων συμμετεχόντων στη νηοπομπή ήταν ανθρωπιστικά, υπό την έννοια της εκδήλωσης συμπαράστασης στους Παλαιστίνιους, οι επιδιώξεις των Τούρκων ήταν ολοσδιόλου διαφορετικές, τούτο μας υποδεικνύουν απολύτως ξεκάθαρα οι στρατιωτικές και διπλωματικές κινήσεις της Τουρκίας την τελευταία δεκαετία που απώτερο στόχο έχουν να της προσδώσουν πρωταγωνιστικό ρόλο στην περιοχή.
Η πρόσφατη επίσημη υποδοχή της ηγεσίας της Hamas στην Κωνσταντινούπολη από τον Ερντογάν (σε συνδυασμό με τη χορήγηση υπηκοότητας σε μέλη της οργάνωσης) δεν αποτελεί μια πρόχειρη απάντηση στην ειρηνευτική συμφωνία μεταξύ του Ισραήλ και των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων – είναι ένα ακόμη επεισόδιο στην ταραχώδη σχέση των τελευταίων ετών μεταξύ Τούρκων και Ισραηλινών.
Οι φιλικές σχέσεις των δύο κρατών στα πλαίσια του Ψυχρού Πολέμου, αναπόσπαστο μέρος της στρατηγικής ασφαλείας της περιοχής υπό τη διεύθυνση των Η.Π.Α. (σε αντιστοιχία με την ταυτόχρονη είσοδο Ελλάδας και της Τουρκίας στο ΝΑΤΟ), έμελλε να διαταραχθούν ακριβώς τη στιγμή που η εγγυήτρια δύναμη έβλεπε την ισχύ της στην περιοχή να αποδυναμώνεται.
Γνωρίζουμε σήμερα, δέκα χρόνια αργότερα, πως το Mavi Marmara ήταν μισθωμένο από την IHH Humanitarian Relief Foundation (IHH), μια Τουρκική σούνι μουσουλμανική οργάνωση η οποία έχει κατηγορηθεί για συνεργασία με την Al-Qaeda και με τζιχαντιστές στην Συρία [1 2 3], N.G.O. που ξεκίνησε τις δραστηριότητες της ενισχύοντας τους Βόσνιους Μουσουλμάνους στους Γιουγκοσλαβικούς πολέμους, μια οργάνωση στενά συνδεδεμένη με το κόμμα του Ερντογάν, ανεπίσημο όργανο δηλαδή άσκησης εξωτερικής πολιτικής, όπως κάθε N.G.O. αξιοσέβαστου μεγέθους άλλωστε.
Διόλου τυχαίο το γεγονός πως τα θύματα της νηοπομπής του κινήματος Free Gaza ήταν όλα συγκεντρωμένα στο Τουρκικό πλοίο – οι επιβαίνοντες είχαν λάβει οδηγίες αντίστασης (“if they board our ship, we will throw them into the sea, Allah willing") στην βέβαιη, καθότι ομολογουμένη, περίπτωση επέμβασης των Ισραηλινών πάνω στο πλοίο, σε αντίθεση με ότι συνέβη με όσους επέβαιναν στα υπόλοιπα καράβια και την ειρηνική παράδοση εκατοντάδων ακτιβιστών στους Ισραηλινούς. (Λίγα χρόνια αργότερα, ένας εκ των επιβαίνοντων του Mavi Marmara, θα σκοτωνόταν στη Συρία έπειτα από συμμαχικούς βομβαρδισμούς κατά στόχων του ISIS [1 2].)
Το Ισραήλ επεμβαίνοντας παρανόμως σε διεθνή ύδατα και μη διστάζοντας να χρησιμοποιήσει φονική βία διεμήνυσε με αποφασιστικό τρόπο στον αντίπαλο ποια όρια δεν ήταν διατεθειμένο να υπερβεί, εκείνα δηλαδή που επιτρέπουν στο Ισραήλ να διατηρεί την υπεροπλία στη Δυτική Ασία επί δεκαετίες, παρά το γεγονός πως περισσότερα από ένα Αραβικά κράτη συνασπίστηκαν εναντίον του.
Όσο για την Τουρκία, κατά τον προσφιλή της τρόπο, όπως έμελλε να διαπιστώσουμε και στην Ελλάδα τελευταία, είχε προηγουμένως «ανακοινώσει» τις προθέσεις της· το 2009 στο Davos ο Ερντογάν συγκρούστηκε με τον Πρόεδρο του Ισραήλ Shimon Peres αποχωρώντας επιδεικτικά από την αίθουσα εκείνο το βράδυ (δεχόμενος τα συγχαρήτηρια του, μάλλον εμβρόντητου, Γενικού Γραμματέα Αραβικού Συνδέσμου) και από τις φιλικές σχέσεις των δύο κρατών λίαν συντόμως, όπως αποδείχτηκε ένα χρόνο αργότερα –
οι Τούρκοι, όπως και οι Ιρανοί, θα αναλάμβαναν την εργολαβία της πατρονίας των Παλαιστίνων και της εκμετάλλευσης, κατά το δοκούν φυσικά, του Παλαιστινιακού ζητήματος, διαδεχόμενοι την Συρία, την Αίγυπτο, την Ιορδανία, την Σαουδική Αραβία, και πάει λέγοντας.
Δεν υπάρχει καλύτερη απόδειξη πως τα γεγονότα του Mavi Marmara was an accident meant to happen από τα λόγια του τότε Τούρκου Υπουργού Εξωτερικών Ahmet Davutoglu στην επικοινωνία του με την ομόλογο του των Η.Π.Α. Hillary Clinton:
“psychologically, this attack is like 9/11 for Turkey.”
Τα λόγια, όπως γνωρίζουμε μετά βεβαιότητας πλέον, έγιναν πράξεις, περισσότερο ακόμη, έγιναν στοχευμένη πολιτική, έγιναν στρατηγική.
Όπως η Αμερική έπειτα από την επίθεση στους Δίδυμους Πύργους διεξήγαγε τον «Πόλεμο κατά της Τρομοκρατίας» σε όποια γωνιά του πλανήτη το έκρινε απαραίτητο, άλλοτε φανερά κι άλλοτε με υπόγειες επιχειρήσεις,
κατ΄ αντίστοιχο τρόπο, η Τουρκία αναθεωρώντας το δόγμα “zero problems towards neighbors,” στα φανερά κατηγόρησε το Ισραήλ για «κρατική τρομοκρατία», πολεμάει Κούρδους «τρομοκράτες» στο Ιρακινό Κουρδιστάν, εισέβαλλε στη Συρία, συμμετέχει στην εμφύλια σύρραξη/proxy war στη Λιβύη, εκπαιδεύει Σομαλούς στρατιώτες στην στρατιωτική της βάση στη χώρα, ενισχύει και συνδράμει, αν δεν κατευθύνει, τους Αζέρους στην επίθεση των τελευταίων έναντι της Αρμενίας,
χωρίς να παραμελήσει φυσικά και τις μυστικές επιχειρήσεις μέσα σ’ αυτά τα χρόνια καθώς ενίσχυσε και εργαλειοποίησε τον ISIS και άλλες τζιχαντιστικές ομάδες στον πόλεμο για τη Συρία, πιθανόν ακόμα και εντός της ίδιας της Τουρκίας όπως θα κατήγγειλε ο ίδιος, παραγκωνισμένος πλέον, o Davutoglu, αναφερόμενος στις επιθέσεις του ISIS στην Τουρκία το καλοκαίρι του 2015 (σ’ αυτήν την περίπτωση άρα και στην Ευρώπη), τη χρονική περίοδο δηλαδή που η Τουρκία μετέβη αποφασιστικά και αμετάκλητα στην Ερντογανική εποχή η οποία, εξυπακούεται, δεν θα τελειώσει από μόνη της.
Θα πρέπει εμείς.
No comments:
Post a Comment