Hard Goodbyes: My 90210

 

Συναντώ έναν Μπράντον που ξεπροβάλλει μέσα από έναν κάδο μπαζών, ξεριζωμένος από ένα 90’s παιδικό δωμάτιο. Τον θυμάμαι να μου χαμογελά, μαζί με την Κέλυ και τον Ντύλαν, από τον τοίχο απέναντι από το κρεβάτι μου. Για τους υπόλοιπους της παρέας δεν ενδιαφέρθηκα ποτέ, ούτε γνωρίζω τι απέγιναν.

Κάποτε, πριν ακόμα ερωτευτώ για πρώτη φορά, ήθελα η Κέλυ να τα φτιάξει με τον Ντύντον ή, τουλάχιστον, με τον Μπράλαν.

«Δεν γίνονται αυτά τα πράγματα αγόρι μου» θα επέμενε αρκετά χρόνια αργότερα μια γυναίκα που δεν πρόλαβα να αγαπήσω. «Ή με τον Ντύλαν ή με τον Μπράντον» με είχε παρακαλέσει. Κι έπειτα έστειλε τελεσίγραφο: «ή με τις κουκούλες ή με τις γραβάτες». Με αποχαιρέτησε (για πάντα) μέσα από ένα πλοίο. Άλλη για Χίο τράβηξε, κι εγώ για κάπου που σου σερβίρουν τις ευθύνες των πράξεων σου. Αυστηρά χωρίς πάγο.

«Δεν είναι κινηματογράφος η ζωή ρε συ!» μου φώναξε κρεμασμένη από την πλώρη ενός επιβατικού που έμοιαζε με πλοίο φάντασμα. Αν και στεκόμουν στην αποβάθρα του λιμανιού, ταξίδευα ήδη προς τον φιλόξενο τόπο του Metaxa 5 Αστέρων, θα ‘ταν το τέλος μια εποχής που δεν με ξέβρασε ποτέ στην αγκαλιά της. “You ‘re welcome μωρό μου” σκέφτηκα μετά την τελευταία γουλιά, δεν έχει σημασία πόσες ώρες αργότερα. Το χρόνο τον τεμαχίζουν αποκλειστικά όσοι διαβιούν ως γραμματειακή υποστήριξη ενός φορέα για τον οποίο γνωρίζουμε μόνο το ακρωνύμιο του και όσοι ονειρεύονται χαρτονομίσματα, ανταλλακτική αξία δηλαδή αντικειμένων με αμφισβητούμενη αξία in the first place.

Ήταν μια ασυνήθιστη χειμωνιάτικη ημέρα εκείνη στον Πειραιά, κατά συνέπεια πολύ παραπάνω από καλοδεχούμενη, ποθητή σαν να λέμε. Λαχταρώ άρα υπάρχω προτού με καταστείλουν - άθελα τους και εν αγνοία τους - οι κριτικοί της κριτικής της κουλτούρας και οι εξπέρ της γαστρονομίας, προνομιακό πεδίο η τελευταία όσων δεν άρπαξαν λαίμαργα με τα χέρια το φαί τους μέσα από το πιάτο την ίδια ώρα που στο ράδιο έπαιζε Éthiopiques. Quelle dommage!

Εν τω μεταξύ, δεν πρέπει να υπήρξε ποτέ λάτρης του καφέ που να μίσησε τη ρουτίνα, στον πάτο του φλυτζανιού του καφεϊνομανή οι τσιγκάνες εντοπίζουν με χαρακτηριστική ευκολία κάθε φορά την ίδια ακριβώς λέξη - ιεροτελεστία. Ζει κι εκείνος βέβαια, ο μανιακός του καφέ και της σκέψης, όπως και όλοι όσοι επιμένουν να αναπνέουν χωρίς την τεχνητή υποστήριξη μιας εξαγοράσιμης, άρα κάλπικης, υστεροφημίας, περιμένοντας να σφηνώσει βαθιά στο δέρμα του η σφαίρα του ρεβόλβερ μιας μοιραίας γυναίκας της μεγάλης οθόνης, μια στιγμή η διάρκεια της οποίας ισούται χρονικά με απειροελαχιστότητα η οποία ωστόσο κατορθώνει αυτομάτως να καταχωρήσει αιώνες και χιλιετίες ανθρώπινης δραστηριότητας στα spam – κείνη την ώρα nothing else matters.

Καμία έκρηξη δεν γέννησε το Σύμπαν – ήταν «το σπέρμα του Ήλιου» των ματιών της.

Τα υπόλοιπα, τα ξέρετε· η Κέλυ, ο Ντύλαν, και ο Μπράντον...