Είκοσι χρόνια αργότερα, μια ολόκληρη χρεωκοπία και γεωπολιτική υποβάθμιση της χώρας μακριά από του Ζωγράφου της αυγής της χιλιετίας, απ’ ένα άλλο μπαλκόνι, στο κέντρο της πόλης, ονειρεύομαι Αθηναϊκές ταράτσες και δώματα στα οποία κυριαρχούν η αουκούμπα μαζί με την κόκκινη berberis· μπαλκόνια στον τρίτο να επωφελούνται ακόμη περισσότερο από την ανθεκτικότητα του γερανιού· ζαρντινιέρες που επαναστατούν ως προς την χρήση τους ως σκουπιδοτενεκέδες κλωτσώντας τους ενοίκους· τέλος, δέντρα του ουρανού σαν εκείνα που κάποτε μεγάλωναν στο Brooklyn μέσα στην αυλή της Francie να στήνουν αντάρτικο στα εγκαταλελειμμένα κτίρια, και πάει λέγοντας.
Δύσκολο να κάνω τον γύρο του κόσμου... έτσι κι έτσι διάθεση για να τον αλλάξω! Άντε και τον έφερνα τον κόσμο ανάποδα, ότι αγαπώ σε τούτη την ζωή – arts, γυναίκες, και καφέδες – πάλι την ίδια γεύση θα ΄χαν!
Αλλάζει βέβαια από μόνος του:
«Ξεκινάει τώρα ένας από τους μεγαλύτερους μετασχηματισμούς της ανθρωπότητας. Θα υπάρξουν πολλές αλλαγές στη ζωή μας, που θα περιλαμβάνουν βιώσιμες πόλεις, καθαρότερο αέρα, και πιο βιώσιμα συστήματα τροφής, πράγματα που θα μας βοηθήσουν να οικοδομήσουμε μια ανθεκτικότητα στις μελλοντικές κλιματικές επιπτώσεις.
Θα καλλιεργούμε σε κάθε διαθέσιμο μέρος: σε ταράτσες, μπαλκόνια, σε πρώην πάρκινγκ αυτοκινήτων, σε κήπους και στα δικά μας κτήματα» σύμφωνα με την Κριστιάνα Φιγκέρες, αρχιτέκτονα της Συμφωνίας του Παρισιού για την Κλιματική Αλλαγή.
Όσο για τον Τρύφωνα, βρίσκεται σε απόσταση ενός κλικ απέναντι μου – είναι χομπίστας you tuber της τάξης των κάποιων χιλιάδων subscribers. Καθόλου δωρικός, φλυαρεί με τον καταιγιστικό τρόπο των stand-up comedians για ζητήματα της επικαιρότητας με χιούμορ, ενίοτε μάλιστα boomer, αναπόδραστο παράγωγο του ageing.
Μιλάει, μεταξύ πολλών άλλων, για καλαμάκια· πλαστικά, από σιτάρι, μεταλλικά, από μπαμπού και «μπαϊοντιγκρεντάμπλε» από πολυγαλακτικό οξύ. Στο background του video, ο Κάρολος, πρίγκιπας της Ουαλίας, και η Καμίλα, δούκισσα της Κορνουάλης, απολαμβάνουν παγωμένο freddo espresso δίχως καλαμάκι στον πεζόδρομο της Ερμού.
Γενικά μιλώντας, ο καφές πίνεται ζεστός, το νεράκι το μπυράκι κρύο, όπως και η βυσσινάδα, αχνιστό το τσάι, όσο για το κρασί, ρωτήστε καλύτερα κάποιον ειδικό.
Αρκεί να βεβαιωθείτε προηγουμένως πως ο εν λόγω sommelier μαζί με την στυφότητα της γεύσης του κρασιού του τάδε αμπελώνα το δείνα έτος ταυτόχρονα δεν επιχειρηματολογεί με πάθος περί των εντολών που πρόκειται να δώσουν στα κύτταρα μας τα εμβόλια τεχνολογίας mRNA ή σχετικά με την τοπικές ιδιαιτερότητες της εμηνείας του Κορανίου στις μαντράσες Ντεομπαντί απ’ όπου ξεπηδούν οι μαχητές των Ταλιμπάν.
Από το τραπέζι, δίπλα από τον Τρύφωνα σε pause, μου γνέφει ο Amos Oz. Στο βιβλίο του «Η Γυναίκα Που Γνώρισα» το alter ego του παρατηρεί τους γείτονες του, Αμερικάνοι που μετακόμισαν στην Ιερουσαλήμ, δύο αδέρφια, άντρας και γυναίκα, «αγκαλιασμένα πάνω στο γκαζόν, να παλεύουν με θόρυβο, σαν παιδιά για να πάρουν την μπάλα, με την οποία έπαιζαν, ο ένας απ’ τον άλλο»· τους άρεσε να κάθονται σε λευκές καρέκλες στον κήπο και να πίνουν παγωμένο νεσκαφέ.
Ουρανοκατέβατοι, Αμερικανοκατέβατοι στα μάτια του Ρουμανοεβραίου ήρωα του Ισραηλινού συγγραφέα, όσο και στα δικά μου ο υπάλληλος της εταιρείας “Ανδρέας Δρίτσας και Υιός” (αντιπρόσωπος της Nestlé στην Ελλάδα) ονόματι Δημήτριος Βακόνδιος, στον οποίο πιστώνεται η εφεύρεση του εθνικού μας ροφήματος την περίοδο της Μεταπολίτευσης, ο παγωμένος Nescafé δηλαδή που έμελλε να μείνει στην ιστορία γνωστός ως φραπές, ή φραπεδιά, ή φράπα, ή φραπεδάκι, ή φραπεδούμπα.
Ο Βακόνδιος εργαζόταν στο περίπτερο της Nestlé, εταιρία που ήδη από καιρό είχε λανσάρει τον κρύο Nescafé ως εξαγώγιμο προϊόν σε χώρες με θερμότερα κλίματα:
«όταν κάνει ζέστη, πολύ ζέστη, Nescafé φραππέ σας ζωογονεί και κόβει την δίψα!».
Σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις, ο Δημήτριος Βακόνδιος βρέθηκε στο σωστό μέρος, στην κορυφαία εμπορική έκθεση της χώρας, την κατάλληλη στιγμή: έξι χρόνια αφότου η ΔΕΘ επαναλειτούργησε μετά τον πόλεμο χάρη σε Αμερικάνικη χρηματοδότηση, και τρία χρόνια από τότε που ο Αλέξανδρος Παπάγος πέρασε τον περισσότερο χρόνο του στο σοβιετικό περίπτερο, στην 22η Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης οι Η.Π.Α. είχαν την τιμητική τους.
Το 1957, την χρονιά που ο Βακόνδιος κατέληξε πράγματι στην ευχή του Θεού εκπληρώνοντας την ευχή (va con dios) που δόθηκε κάποτε σε κάποιον πρόγονο του όταν έγινε το όνομα, η μετωνυμία μιας πετυχημένης διαφημιστικής εκστρατείας, για το πρόσωπο λίγα, ελάχιστα, γνωρίζουμε, στην είσοδο του Αμερικάνικου περιπτέρου υπήρχε η επιγραφή:
«Ελευθέρα οικονομία και σύγχρονος τεχνική πρόοδος εις την υπηρεσίαν της ανθρωπότητος»·
τα εκθέματα ήταν κυρίως «καταναλωτικά αγαθά καθημερινής χρήσης με στόχο να παρουσιάσουν το υψηλό επίπεδο της καθημερινής αμερικανικής ζωής», για τους λάτρεις της αφηρημένης στατιστικής εκείνη τη χρονιά λέγεται πως ψήθηκε κοτόπουλο με ηλιακή ενέργεια για πρώτη φορά στην Ευρώπη.
Πράγματι λοιπόν, οι Έλληνες οικειοποιήθηκαν τον παγωμένο Nescafé, τα κέρδη συνέχισαν να κατευθύνονται στα κεντρικά της Nestlé στην Ελβετία, και από εκεί στους μεγαλομετόχους (Λόρδους της Αγγλίας, καουμπόϊδες του Cincinnati και απόφοιτους του Κολλεγίου των Καρδιναλίων μεταξύ άλλων), ευγενική χορηγία μιας εντελώς παθιάρικης, εξού και συγχωρεμένης, κατανάλωσης φραπέδων που έλαβε χώρα κυρίως ανά μεταξύ μας μιας και οι τουρίστες είτε παράγγελναν τούρκικο (που μοναχοί μας τον φωνάζαμε «ελληνικό») εναλλάξ με black coffee, είτε έφτιαχναν ζεστό νες στα rooms to let.
Η κατάσταση έμελλε κάπως να καλυτερέψει, πριν να γίνει αρκετά χειρότερη.
Το 1975, θα άνοιγε το πρώτο κατάστημα των Goody’s στην Θεσσαλονίκη σε μια τρελή κούρσα πολιτισμικής οικειοποίησης (creolization) που ήθελε τα πιο δημοφιλή burger στην Ελλάδα επί σειρά πολλών ετών να προσφέρονται από μια Ελληνική εταιρεία η οποία κατατρόπωσε τα McDonalds, τα Wendy’s τα εξαΰλωσε, έως ότου καταλήξει στον μεγαλύτερο όμιλο τροφίμων στην Ελλάδα την Vivartia, έως ότου καταλήξει στο Αμερικανικό fund CVC Capital Partners,
έως ότου καταλήξουμε πως, πράγματι, η ζωή είναι αλλού, στην Μεσευρώπη, στο Σαντιάγο της Χιλής ή και στην Ανάφη –
στο τέλος όμως πάντοτε κερδίζουν τα McDonalds.
No comments:
Post a Comment