Στο μπαλκόνι, η μονοτονία που διαχέουν στην ατμόσφαιρα υποχθόνια τετράγωνα λευκά πλακάκια διαταράσσεται από το μωβ του τηλέγραφου, το ανοιχτό πράσινο μιας γιούκας και το πράσινο γκρι μιας γνήσιας αλόης· διασώθηκαν, και αναγεννήθηκαν, έπειτα από μια επιχείρηση search and rescue στην στεριά (δηλαδή ταράτσα), στην θάλασσα γίνονται πλέον μόνο pushbacks·
Αύγουστος βλέπετε, ο μήνας που γεμίζουν οι μπαταρίες των ανθρώπων ενώ παράλληλα αδειάζουν εκείνες της φύσης όταν πετιούνται λόγω μετακόμισης τα φυτά και οι γλάστρες. Επίσης, κάτι παθαίνουν τα ζευγάρια.
Βάζω λίγο καφέ φίλτρου από έναν θερμός made in West Germany σε ένα φλυτζάνι made in Yugoslavia. Πίνω κάθε μέρα τον καφέ μου σκεπτόμενος πως μπορεί να ‘ναι ο τελευταίος – για πόσο καιρό ακόμη θα καταδέχεται η Γιουγκοσλάβικη πορσελάνη να συνεργάζεται με τους ένθερμους υποστηρικτές του διαμελισμού της χώρας προέλευσης της;
Νεκρές χώρες και οι δυο τους οι οποίες βέβαια δεν εξήγαγαν σκουπίδια διότι άλλες τότε ακόμη οι απαιτήσεις της εποχής· ένα hit έπρεπε να παραμείνει ψηλά στο Billboard Hot 100 για πολλούς μήνες, οι τηλεοράσεις δεν όφειλαν στους CEO να αυτοαναφλέγονται μεταξύ του 6ου και του 7ου χρόνου αλλά να παρέχουν τις υπηρεσίες τους στους καταναλωτές για διπλάσιο χρόνο, και πάει λέγοντας.
Γενικά μιλώντας, υποχρεωθήκαμε, ήδη από καιρό, όχι μόνο να αγοράζουμε σκουπίδια σε ασυναγώνιστες τιμές made in China (ρούχα, έπιπλα, ηλεκτρονικές συσκευές) αλλά να μετατρέπουμε κιόλας ανθεκτικά προϊόντα σε αναλώσιμα απορρίμματα – σαν τα καλαμάκια!
Αντικείμενο νοσταλγίας οσονούπω, το πλαστικό καλαμάκι συμβολίζει τον Μεταπολεμικό κόσμο της καταναλωτικής, και όχι μόνο, ευμάρειας που μεταμορφώθηκε με Hollywoodιανούς δυστοπικούς όρους για τους πολλούς, με την εξαίρεση του Jeff Bezos, της Moderna, και της NSA, αποτελεί εσχάτως σημείο τριβής στο οποίο τεστάρονται οι ρεφορμιστικές τάσεις των vegan, η σύνηθης αδιαφορία των τηλεθεατών, η διάσπαση προσοχής των χρηστών των social media, η παρακμή της πολιτείας.
Στο YouTube ο Τρύφωνας συνεχίζει να σολάρει ατάραχος. Παρατηρώ πως οι τρίχες του δεν υπάρχουν πια, εξολοθρεύτηκαν από laser σε έξι συνεδρίες, στο δέρμα του φυτρώνουν πλέον tattoo αντί για τρίχες, στα μπράτσα, πάνω από το στήθος, στην πλάτη, απόφαση αισθητικής αναβάθμισης του σώματος του, σύμφωνα πάντα με τα στάνταρντ ομορφιάς της εποχής, η οποία αν και με βρίσκει σύμφωνο επί της αρχής, αλλά και εκ του αποτελέσματος, δεν αναιρεί την πιθανότητα η απόφαση του Τρύφωνα να πάρθηκε σε χρόνο ρεκόρ σε σύγκριση με το μετέωρο βήμα του μέσου καταναλωτή παγωμένων ζαχαρούχων ροφημάτων “to go” ο οποίος διστάζει να πει το οριστικό αντίο στα πλαστικά καλαμάκια σύμφωνα με το περιβαντολλογικό alert της εποχής, συναγερμός που ακούγεται περισσότερο μέσα σε κλειστές αίθουσες όπου τεχνοκράτες σχεδιάζουν την «πράσινη μετάβαση» και λιγότερο στον έξω κόσμο,
σύντομα θα είναι ευκολότερο να κοντύνει κανείς με χειρουργική επέμβαση το δεύτερο στην σειρά greek δάχτυλο της πατούσας του ή να πειραματιστεί με το mutated look προσθέτοντας ένα τρίτο βυζί ως meta σχόλιο στο “Total Recall” του Paul Verhoeven, αντί να σταματήσει να χρησιμοποιεί πλαστικό καλαμάκι ώστε να ρουφήξει γουλιές από νοθευμένη - με ζάχαρη και γάλα εβαπορέ - καφεϊνη.
“Capitalism is killing the planet – it’s time to stop buying into our own destruction” όπως το θέτει ο George Monbiot που δ ε ν έχει καθόλου άδικο να διαμαρτύρεται με πάθος για την υποκρισία της ελίτ που με την επιμονή ιεραπόστολου spamάρει το κοινό με micro-consumerist bollocks
but, then again, nothing micro about consumerism George – consumer society is a huge kill!
***
Αμόλυντος -ευτυχώς!- ουδείς· έβαζα κάποτε γάλα και παγάκια στον καφέ μου:
«όταν ρωτήθηκε από κάποιον που άκουσε την ιστορία του, αν ντρεπόταν για ότι είχε συμβεί, απάντησε χαμογελώντας: «Δεν το αρνούμε φυσικά. Ήταν μια πράξη ταπεινωτική. Αλλά γιατί όχι; Τώρα πάει πια, πέρασε... Και ξέρετε τι έχει απομείνει μέσα μου για πάντα; Εκείνο το ελάχιστο δηλητήριο, που είναι αναγκαίο για ν’ αφαιρέσει από την ψυχή την υπερβολική της υγεία, δίνοντας της μια άλλη, πιο λεπτή, πιο ευαίσθητη και πιο σοφή...»
No comments:
Post a Comment