Περπατώ αργά προς την πλατεία Κανάρη, περιμένει μοιρολατρικά τη νέα εποχή με την έλευση του εργοτάξιου της Αττικό Μετρό. Προς το παρόν, το συντριβάνι μοιάζει με κρατήρα στο έδαφος έπειτα από έκρηξη αδιαφορίας και αμέλειας.
Όσο πλησιάζω, το αφράτο χιόνι στα άσημα στενάκια της Κυψέλης δίνει την θέση του στον πάγο. Βάζω μπρος το σχέδιο διαφυγής· από την Υακίνθου δεξιά στην Κύπρου, δεξιά και στην Μεγίστης, τραβώ την ανηφόρα μέχρι τον λόφο Ελικώνος, ή Αλεπότρυπα, τέως «Νταμάρια», στα χρόνια της αφάνειας δε, έγινε γνωστός ως «τριεθνές»: Πατήσια/Γαλάτσι/Κυψέλη.
Στα 140 στρέμματα του Αθηναϊκού λόφου Έλληνες, Ρουμάνοι, Βούλγαροι και Αλβανοί, μεταξύ άλλων, ευγνωμονούν την φύση για το δώρο της, την γενική αργία δηλαδή. Έφηβοι κυνηγιούνται στο γήπεδο ποδοσφαίρου, μπαίνουν από τρύπες στα συρματοπλέγματα· φοιτητές σημαδεύουν πλάτες με χιονόμπαλες προοιωνίζοντας φιλιά, αγκαλιές, και αγγίγματα· παιδάκια κάτω των δώδεκα γνωρίζουν τον κόσμο ψηλαφώντας το χιόνι, μανάδες κουτσομπολεύουν τον κόσμο αψηφώντας το χιόνι· τέλος, ένας μηχανολόγος, μια κεραμίστρια, και ένας κατασκευαστής επίπλων, όλοι κάτω των 18, φτιάχνουν χιονάνθρωπους.
Ακούγεται φασαρία. Απίθανο το βουητό να προέρχεται από τους Αφρικανούς που κάπου κάπου τιθασεύουν κακά πνεύματα σ’ αυτά τα βράχια – στις τελετουργίες τους κυριαρχεί ο ρυθμός, μουσική που αναστατώνει γέρικα γειτονικά μπαλκόνια.
Περπατώ, θαρρετά τώρα, πάνω στο χιόνι, βγαίνω σε ένα ύψωμα, συναντώ μια Ρωσική αρκούδα, πιθανότατα Kamchatka· γύρω της άνθρωποι ντυμένοι στα μαύρα επιδίδονται σε εχθροπραξίες.
Πριν να βρυχηθεί, έχω ήδη εξαφανιστεί από το οπτικό της πεδίο με πλονζόν που θα ζήλευε και ο Λεβ Γιάσιν. Προσγειώνομαι στην απαλοσύνη του χιονιού, κρύβομαι πίσω από μια ελιά.
Ξεκάθαρα τα πράγματα· η Ουκρανική κρίση είχε αποδράσει από την οθόνη μου, το «τριεθνές» Πατήσια/Γαλάτσι/Κυψέλη του λόφου Ελικώνα είχε μεταμορφωθεί με όρους του γεωπολιτικού παρόντος σε Αμερική/Ρωσία και στη μέση η Ελλάς.
Αναμενόμενο, θα έλεγε κανείς, απ’ την στιγμή που το ενδιαφέρον για το tripoint του Schengen μεταξύ Γερμανίας, Γαλλίας, και Λουξεμβούργου εξασθένησε· η ομώνυμη συμφωνία που υπεγράφη το 1985, και τέθηκε σε ισχύ δέκα χρόνια αργότερα, τραυματίστηκε με την προσφυγική κρίση του 2015, εμφάνισε καρκίνο με τον κορωνοιό.
Τα βάζω με την τύχη μου: στις 14:15 στο Twitter οι Δανοί έστελναν φρεγάτα στην Βαλτική θάλασσα και τέσσερα F-16 στην Λιθουανία, η Ισπανία πολεμικά πλοία και η Ολλανδία F-35 στους Βούλγαρους, οι Γάλλοι ετοιμάζονταν να συνδράμουν την Ρουμανία στα πλαίσια της στρατιωτικής συμμαχίας του NATO – να μην ξεχάσω και τους 8.500 Αμερικανούς στρατιώτες που βρίσκονταν σε πλήρη ετοιμότητα·
στις 14:45 φωτογραφίζω χιονάνθρωπους (με ροζ κορδέλα, με χρωματιστό σκούφο, με τοματίνια για μάτια) μεταγγίζοντας την ανεμελιά τους·
στις 15:15 όμως παγώνει ο πισινός μου βυθισμένος στο χιόνι, η Ρώσικη αρκούδα εξακολουθεί να καταλαμβάνει μια στρατηγική θέση σε περίπου 180 μέτρα υψόμετρο, πρόκειται, εν τέλει, για μια αρκούδα ussuri που κάποτε λατρευόταν ως θεότητα στην Σιβηρία, γίνομαι, μάλλον τυχαία, μάρτυρας ενός τελετουργικού πριν από τη μεγάλη μάχη.
Αμερική, Αμερική καλά το γράψαν μερικοί, πως είσαι χώρα, χώρα μανιακή, θυμόμαστε να ξετρυπώνεις τους εχθρούς σου, τότε επί “War on Terror”.
Κοιτάω δεξιά, πιο πολύ στ’ αριστερά, Αμερικάνοι πουθενά. Ένα κλαδί ελιάς λυγίζει υπό το βάρος του χιονιά, αναπαύεται πλέον στο κεφάλι μου.
«Το καλό θα ‘ρθει από τη θάλασσα», η αλήθεια πάντως καταφθάνει από τον ουρανό - η υπεροπλία στους αιθέρες, έλεγαν κάποτε, κερδίζει τους πολέμους. «Joe πάτα το!” ψυχομαχώ καθώς το βλέμμα μου αναζητεί τα drones που πρόκειται να στείλουν σε χειμερία νάρκη την αρκούδα και τότε ακριβώς δονείται μες στο χέρι μου το κινητό.
“You have recently visited Alepotrypa. Rate the place” λαμβάνω notification από ψηλά, πέρα από τα σύννεφα, ταξίδεψε από το διάστημα, τον δορυφόρο της Google για την ακρίβεια.
«Αν χρειαστεί να πολεμήσουμε κανείς δεν θα ΄ναι δίπλα μας» ισχυριζόταν ο Ευάγγελος Αποστολάκης, εν αποστρατεία ναύαρχος του Ελληνικού Πολεμικού Ναυτικού και επίτιμος Αρχηγός ΓΕΕΘΑ, που ευτυχώς για τον ίδιο και την υστεροφημία του αρνήθηκε να αναλάβει την θέση υπουργού ή υφυπουργού στο Υπουργείο Κλιματικής Κρίσης και Πολιτικής Προστασίας το οποίο πρόσφατα φύτρωσε σαν τσουκνίδα δίπλα, ή μάλλον απέναντι, από το Υπουργείο Προστασίας του Πολίτη:
«με το πέρασμα του χρόνου, ο Νάσερ διατήρησε την βάση καταπιέσεως υπό την μία ή την άλλη μορφή, παρ’ όλο που σε κάθε άπειρο μάτι απέκρυπτε το γεγονός αυτό με την ίδρυση διαφόρων υπηρεσιών που στην πραγματικότητα ήταν κάτι περισσότερο από Μακιαβελικές – όπως η ‘αντιφεουδαλιστική αστυνομία’, οι ‘Διερευνητές της Αραβικής Σοσιαλιστικής Ενώσεως’ και άλλες τις οποίες ο Νάσερ έριχνε την μία εναντίον της άλλης για να προκαλεί ένα προμελετημένο χάος την στιγμή που του χρειαζόταν για κάποιον σκοπό παρασκηνιακής ανακτορικής πολιτικής».
Μεγάλη χιονόπτωση, θαυμάσια ευκαιρία.
No comments:
Post a Comment