2.
Λοιπόν, νομίζω ότι το πράγμα χάλασε –ξέρετε πότε;– όταν εκείνος ο οργίλος από τα βάθη της Αφρικής με καταράστηκε καθώς διέσχιζα την πλατεία στο Μοναστηράκι λίγες ώρες προτού οι ψίθυροι μιας διασταύρωσης αερικού και voodoo child με καθηλώσουν στο κρεβάτι.
Κρατούσε χαρτιά στο δεξί του χέρι, εξετάσεις από νοσοκομείο, ζήτησε φορτικά λεφτά ώστε να φάει, τον προσπέρασα στα γρήγορα, είχα βάλει πέμπτη.
Σύμφωνα με την λαϊκή παράδοση του να διαολοστέλνεις κάποιον, οι κατάρες μετά τη δύση του ηλίου έχουν μεγαλύτερη, άρα απειλητικότερη ισχύ. Οι λοιμωξιολόγοι βέβαια κρούουν εδώ και καιρό τον κώδωνα του κινδύνου μέσω αλλεπάλληλων τηλεοπτικών λοιμώξεων για την ψυχική υγεία όσων πιστεύουν σε κατάρες, σε πείσμα των αλλεπάλληλων best seller του Stephen King και της πνευματικής παράδοσης που κουβαλάει μαζί του ο Αφρικανός.
Ευτυχώς που τον είχα συναντήσει μέρα μεσημέρι δηλαδή, κι ας μην έχω διαβάσει ούτε μία γραμμή του Αμερικάνου συγγραφέα.
Λίγα στενά πιο κάτω, βαδίζω αργά, σαν σε ταινία εποχής, όπως το επιβάλλει η γειτονιά, στην χειμωνιάτικη Πλάκα. Ενταφιάζω στην μνήμη μου μια υπόθεση γραφειοκρατικής νύστας η οποία με είχε σύρει με το ζόρι στο tourist zone της Αθήνας έτσι ώστε να καταδυθώ οικειοθελώς σε ένα never ending story; I don’t want it to end.
Somalia? No. Δεν είχε την πλαστικότητα του σώματος κάποιου που γεννήθηκε στο Mogadishu. Κι άλλωστε, οι Σομαλοί της Αθήνας είναι πάνω κάτω είκοσι χρονών. Αιθιοπία; Ok, νομίζω πως μπορώ να διακρίνω έναν, έστω κατά το ήμισυ, συμπατριώτη μου. Nigeria? Not really. Democratic Republic of Congo μήπως; Δεν έμοιαζε για Γαλλομαθής. Νοτιοαφρικανό δεν έχω συναντήσει έως τώρα στην ζωή μου, θα ‘ταν δύσκολη η μαντεψιά. Στην Βόρεια Αφρική ζουν Άραβες και αυτόχθονη μπαρμπουριά οπότε άκυρο. Zimbabwe, ποιος θυμάται την Zimbabwe; Η Σουαζιλάνδη δεν υπάρχει πια, στην Ζανζιβάρη δεν μιλούν πια Ομάνι Αραβικά. Sudan νέγκατιβ λόγω της καφέ χρώματος επιδερμίδας των κατοίκων του στρατοκρατούμενου, εκ νέου, Χαρτούμ, έπειτα από ένα σύντομο διάλειμμα για άστοχες, ύποπτες, Αγγλοσαξονικού τύπου γεωπολιτικές αναλύσεις περί δημοκρατίας.
Καταλήγω πως είχα προσπεράσει έναν Κενυάτη με, διόλου ασήμαντο, περιθώριο λάθους ο πεινασμένος Αφρικανός να καταγόταν από κάποιο μικρό, άσημο, αδιάφορο για τις τρέχουσες γεωπολιτικές φουρτούνες κράτος της Μαύρης Ηπείρου τύπου Benin ή Burundi.
Είχα γνωρίσει κάποτε έναν Burundian που έμοιαζε στον νηστικό Κενυάτη· έντονα προεξέχοντα οστά προσωπου, πλατύ μέτωπο που αυλάκωνε όταν το επέβαλλε η κουβέντα, χρώμα δέρματος μαύρο σαν του Θανάση Αντετοκούνμπο, μακριά αδύνατα πόδια εξασκημένα στις μαραθώνιες αποστάσεις, με Σαχάρα ή χωρίς - βαθιά Αφρική, μήτε Αγγλόφωνη, μήτε Γαλλική, που δεν Αραβοφέρνει. Ήταν και οι δυο τους, υποτιθέμενος Κενυάτης και Burundian, άντρες γύρω στα τριάντα που στα συμφραζόμενα της deep Africa σημαίνει πως έδειχναν και ένοιωθαν (το επιβεβαίωνε και η υγεία του σώματος τους) άνω των σαράντα, αλλά χωρίς να θυμίζουν σε πολλά κάποιον άνθρωπο μέσης ηλικίας– γέροι ετών σαράντα κάτι.
«Africaaa! Μου βάζεις δύσκολα…» μισοτραγουδώ περνώντας ξυστά κι ανάμεσα από δύο σειρές μοντέρνων τραπεζοκαθισμάτων,
meanwhile, το «Άφρικα» γκελάρει κατά τύχη στο πρόσωπο μιας νεαρής κοπέλας από το Cork της Ιρλανδίας, σκιάζεται, δαγκώνει, στραβοκαταπίνει, τα καταφέρνει εν τέλει με το μοσχομυριστό από άγνωστης πατρότητας μυρωδικές ουσίες, με focus στο ουσίες, λαχταριστό burger με κρέας Ρουμάνικης αγελάδας που βαπτίζεται Ολλανδίας, όπως αντίστοιχα το γάλα της Δωδώνη βαπτιζόταν Ελληνικό επί σειρά ετών σε πείσμα του εντυπωσιακού σε μέγεθος εργοστάσιου της Ηπειρώτικης εταιρίας λίγο έξω από το Βουκουρέστι – τη δόξα των γαλακτομικών προϊόντων της Δωδώνη εξαργυρώνει πλέον το Αμερικάνικο fund CVC Capital Partners εξ ημισείας με Ρώσους που αντιπολιτεύονται τον Putin με έδρα το Λονδίνο, της χαμογελάω, συνοφρυώνεται, ψωνίζουμε στο ίδιο μαγαζί με Αραβικά και χορτοφαγικά στα Πατήσια,
αναζητώ το βλέμμα τους στους δρόμους της Κυψέλης, αποτυγχάνω συχνά, η ματιά τους καταμερίζεται σ’ ολόκληρο το σώμα σου, κι άλλοτε, επιμένουν να κοιτούν ευθεία, λιγότεροι Αφρικανοί επιθυμούν να παραμείνουν στην Ελλάδα, «τα τελευταία χρόνια φεύγουν από την Αθήνα και πάνε σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες, οι πιο πολλοί Αφρικανοί θέλουν να πάνε σε Αγγλία, Γαλλία, Γερμανία, πλέον είμαστε λίγοι αυτοί που μένουμε μόνιμα εδώ» σύμφωνα με την Λορέτα Μακόλεϊ ιδρύτρια της Οργάνωσης Ενωμένων Γυναικών Αφρικής· έως τότε, θα κάνουμε σλάλομ παρέα στα φθαρμένα πεζοδρόμια της Νάξου, της Κεφαλληνίας και της Λέλας Καραγιάννη.
No comments:
Post a Comment