Wonder Woman
"Look! Up in the sky!"
"Is it a drone?" "Is this the elevator?"
"No, it’s Wonder Woman!"
... με τη δύναμη του «λάσου της αλήθειας» απελευθερώνει τον λόφο από σκαλωσιές, οχήματα, κοντέινερς, Clarks και μηχανήματα, αρπάζει τον γερανό μέσα από τον Παρθενώνα, the Desolation of Smog, τον στέλνει στον βυθό στα Στενά της Σαλαμίνας, θα γίνει τεχνητός ύφαλος, δίνοντας συμβολικό τέλος σε μια εποχή που ξεκίνησε το 1975, έτος εκκίνησης των έργων αναστήλωσης της Ακρόπολης,
«μωρή Μεταπολίτευση, φάε μια ΕΣΠΑ σκαλωσιά!»
ντελιριάζομαι όρθιος πάνω στο νότιο τείχος, εκστασιασμένος από τις μεταμορφωτικές δυνάμεις, τις μεταρρυθμιστικές ικανότητες, μιας «Γυναίκας Θαύμα»· “excuse me, where is the toilet?” ενδιαφέρεται να μάθει Asian-American επισκέπτρια, προσγειώνομαι στο έδαφος.
***
She was the talk of the town· της «άκρης της πόλης», για να είμαστε ακριβείς. Η αναπάντεχη, όσο και ανέλπιστη, εμφάνιση της Wonder Woman στον Αττικό ουρανό προκάλεσε θαυμασμό, φόβο, απορία, ενθουσιασμό, γέννησε ερωτήματα, καχυποψία, αλλά και άγχος. Κυρίως άγχος.
«Θαύμα το λέτε εσείς αυτό, καταστροφή είναι, πάνε τα εργαλεία μας, τα κοντέινερς, το κλαρκ, καινούργιο πράμα Γερμανικό, πάνε όλα...» μονολογούσε τεχνικός της Υπηρεσίας Συντήρησης Μνημείων Ακρόπολης (Υ.Σ.Μ.Α.).
«Αυτό φίλε μου λέγεται αποικιοκρατία το σίκουελ» ισχυρίστηκε μαρμαροτεχνίτης που συνδικαλίζεται με Σύριζα, προηγήθηκε Π.Α.Σ.Ο.Κ..
«Conflict of interest... ξεκάθαρα» αναφώνησε με Γαλλική προφορά στα Ελληνικά εκπρόσωπος της Επιτροπής Συντηρήσεως Μνημείων Ακροπόλεως (Ε.Σ.Μ.Α.), αναφερόταν φυσικά στην Diana, το human cover της σούπερ ηρωΐδας εργάζεται ως curator στο Louvre Museum.
«Εβραία είναι αυτή, την έχει δει στο σινεμά την Γουόντερ Γούμαν ο γιος μου...» τα βάζει με την μασονία μια αρχαιοφύλακας επ’ αφορμήν την εθνικότητας της Gal Gadot, πρωταγωνίστριας του Wonder Woman 84 (2020).
Αφού συνήλθα, μερικώς, από την έξαψη της phantasmagoria, ήρθε η σειρά μου ώστε να προβληματιστώ, η Wonder Woman, αν και θαυματοποιός, δεν είχε αποβάλλει από μέσα της το whitewashing, λεύκανε κολώνες και τα μάρμαρα, σαν τα γλυπτά του Παρθενώνα στο Λονδίνο, τη ‘Νίκη της Σαμοθράκης’ στο Παρίσι,
«εε βέβαια...» σκέφτηκα, «οι super heroes της Marvel και της DC, γεννήματα της φαντασίας Αμερικανών καλλιτεχνών του 20ου αιώνα που έμελλε να κατακτήσουν τον κόσμο, έχουν τόσα ελαττώματα και επιθυμίες όσα και οι προπάτορες τους από τον Όλυμπο»,
δεν γνώριζα τότε ακόμη για «τη νήσο Λεύκη, το λευκό κυπαρίσσι στον Άδη, πως δηλαδή όλη η μυστικιστική προσέγγιση των αρχαίων είναι λευκή... πως τα αρχαία δεν είναι κανονικά αντικείμενα, είναι όλα πράγματα που έχουν πεθάνει, έχουν θαφτεί και ανασταίνονται σε μια νέα ζωή»,[1]
τους την χάρισαν ξανά, τον 19ο αιώνα, Γερμανοί, Άγγλοι, Γάλλοι, και άλλοι που νοηματοδότησαν εκ νέου τον αρχαίο κόσμο, they set it in motion, είχαν προηγηθεί κατά τέσσερις αιώνες οι Έλληνες,
- «από τα μέσα του 14ου έως τις αρχές του 15ου αιώνα οι Νέοι Έλληνες εμφανίζονται ως κοσμικά πολιτικά σύμβολα με σκοπό τον ιδεολογικό επανακαθορισμό της κυριαρχίας ιδίως στην Πελοπόννησο από την οποία οι Βυζαντινοί είχαν διώξει τους Φράγκους, η φράση του Πλήθωνα «εμείς επί των οποίων είστε ηγεμόνας και βασιλεύς, είμαστε Έλληνες» είναι ιστορικά σημαίνουσα επειδή σε ένα αμιγώς θεοκρατικό πλαίσιο βυζαντινό, οθωμανικό και λατινικό, θεμελίωνε τη ταυτότητα "Έλληνες" σε κοσμικά επιχειρήματα: την ιστορία, τη γλώσσα και τη γεωγραφία, ο ίδιος, που δεν αποτελεί ατομική εξαίρεση, στις μελέτες του για τους μεγάλους θεούς νομοθέτες δεν περιελάμβανε το θεό των χριστιανών, αλλά τον Ζαρατούστρα, τον Δία,»[2]
στέκει το λευκό λοιπόν ως παραδοχή πως ο κόσμος που αναγεννήθηκε έχει φυσικά προλάβει να πεθάνει και πως αν αναστηλώνεται τούτο δεν σημαίνει πως θα πάψει να ανήκει στην επικράτεια των συμβόλων, αν το λευκό είναι ο μυστικισμός της αρχαιότητας, τότε η αρχαιότητα είναι ο μυστικισμός του δικού μας σύγχρονου πολιτισμού, δεν θα μπορούσε παρά να είναι πάλλευκος·
- «αυτό για το οποίο είχε έρθει θα παρέμενε αόρατο για εκείνον [...], όχι μόνο δεν θα μάθαινε ποτέ ποιες ήταν οι διαστάσεις της Ακρόπολης, αλλά και δεν θα έβλεπε ποτέ την Ακρόπολη, ενώ βρισκόταν πάνω στην Ακρόπολη»[3]·
- «καθώς μαρτυρούν οι ασθήσεις μου βρίσκομαι τώρα πάνω στην Ακρόπολη, μόνο που δεν μπορώ να το πιστέψω, αυτό που βλέπω εδώ δεν είναι πραγματικό»[4].
***
It’s a kind of magic. Να κλείνεις τα μάτια σου για μια στιγμή, τα ανοίγεις ξανά, και ο κόσμος γύρω σου είναι brand new:
“When I could finally see again,
I saw the first rays of daylight reflecting in the shining marble.
This was not judgement day. Only morning.
Morning: excellent and fair.”
[1] https://www.lifo.gr/culture/arxaiologia/aggeliki-kottaridi-ta-arhaia-einai-opos-o-hristos-mi-moy-aptoy?fbclid=IwAR1I6ghH4bxrYSs0phMWQNBDCrtE2w9AnSloNeJgra0lZZJ6JqdBCvrJGaY
[2] https://www.avgi.gr/tehnes/135080_i-istoria-ton-neon-ellinon
[3] László Krasznahorkai, Η Σέιομπο πέρασε από εκεί κάτω.
[4] Ο Φρόυντ στην Ακρόπολη, Μια ατοπογραφία, Ηλίας Παπαγιαννόπουλος.
No comments:
Post a Comment