The hot month of August II
Δεκαπενταύγουστος
ο Weird· εκατοντάδες επισκέπτες περιφέρονται ανέμελα, τις μέρες της μεγάλης
ζέστης, δεν είναι λίγοι εκείνοι που επιλέγουν να επισκεφθούν μετά τις έξι την
Ακρόπολη, κοντοστέκονται να φωτογραφηθούν στα βορειανατολικά του ναού, εκμεταλλεύονται
την άπλα από φρεσκοστρωμένο (αποσπώμενο) σκυρόδεμα, αράζουν κιόλας σε βράχια
από πέτρα και γρανίτη, τα ίδια που ανεβοκατεβαίνω επί ώρες, με προσοχή να μην
γλυστρήσω, κωδικός πόστου Β΄,
«ανεβαίνει
το άγημα», ακούγεται αναπάντεχα από το cb, νωρίτερα από το συνηθισμένο, το
ρολόι έδειχνε μόλις 19:29:
-
την ίδια ημέρα, έφθασε στο
τέλος του το πολυήμερο δράμα (έλαβε διεθνή δημοσιότητα) μιας ομάδας προσφύγων
εγκλωβισμένων σε μια νησίδα του Έβρου (εχθρικά push forwards προηγούνται ενίοτε κυνικών push backs) που πότε ανήκε στην Ελλάδα,
και πότε στην Τουρκία, αναλόγως ποιον ρωτούσες, οι ελληνικές αρχές θα
προχωρούσαν στην διάσωση των 38 Σύρων ανήμερα της Παναγίας, της μεγάλης
Χριστιανικής γιορτής προς τιμήν της Παρθένου Μαρίας, απεγκλωβίστηκαν όλοι, πλην
της πεντάχρονης Μαρίας, «πέθανε αβοήθητη από το Ελληνικό κράτος ύστερα από
δάγκωμα σκορπιού», αν και είναι πλέον αδύνατο να υποστηρίξει κανείς πως υπήρξε
η πεντάχρονη Μαρία, το Spiegel άλλωστε απέσυρε
το ρεπορτάζ του ·
σκορπιός ο: σύμβολο του κακού στην Βίβλο, της σεξουαλικότητας στο
μουσουλμανικό φοκλόρ, του θεού του πολέμου Άρη,
στο Έπος του Γκιλγκαμές, το
αρχαιότερο γνωστό λογοτεχνικό έργο, επικό ποίημα από την περιοχή της
Βαβυλωνίας, ο ήρωας χρειαζόταν το βοτάνι της αθανασίας που φύτρωνε από την άλλη
μεριά του Ωκεανού των Τεθνεώτων, στις δίδυμες κορφές του Μάσου που φυλάνε τον
ήλιο στην ανατολή και τη δύση του, συνάντησε φρουρούς, μισούς ανθρώπους-μισούς
σκορπιούς.
Ως εκείνη
την βάρδια, το προσωπικό του Στρατού Ξηράς (ανήκει στο Όπλο των Διαβιβάσεων, υπηρετούν
στο στρατόπεδο στο Χαϊδάρι) εισερχόταν στον αρχαιολογικό χώρο για την υποστολή
της σημαίας αφότου είχαν αρχίσει να αποχωρούν οι επισκέπτες, οι στρατιώτες βαδίζουν
σε στρατιωτικό βηματισμό, σε συνθήκες πολυκοσμίας, οπωσδήποτε προβληματικό, έπεσε
λοιπόν συναγερμός ανάμεσα μας ώστε να διασφαλιστεί η απρόσκοπτη προέλαση του
αγήματος, επτά στρατιώτες συν ο αξιωματικός υπηρεσίας,
“step aside guys!” θα φώναζαν αλαφιασμένοι
οι αρχαιοφύλακες, χρόνος για εξηγήσεις λιγοστός, γκρίνια και μικροπαρεξηγήσεις,
ο κόσμος αρκετός,
“the army is coming!!” απορία και έκπληξη, mix με δυσαρέσκεια, στα πρόσωπα των επισκεπτών, ειδικά
δε στα Προπύλαια, όπου το πλήθος είναι αναγκασμένο να εισέρχεται -πατώντας πάνω
σε πολυκαιρισμένες γλυστερές πλάκες- μέσω μιας στενής αναβάθρας που ακολουθεί
ελικοειδή διαδρομή, κατασκευάστηκε την δεκαετία του ’50, παραπέμπει στην
Ακρόπολη ως φράγκικο κάστρο παρά στην κλασική Αθήνα,[3] αντί για καταχύστρες με καυτό λάδι,
ακροβολισμένοι αρχαιοφύλακες εξαπολύουν "DON’T TOUCH" (προετοιμάζεται,
ευτυχώς, η επανασχεδίαση των Προπυλαίων όπως ήταν στην αρχή της ρωμαϊκής
περιόδου),
«ιτς
κάμινγκ, δα σόλτζιερς» επαναλάμβανε μονότονα ο αρχαιοφύλακας επιβαρυμένος με
την εκκένωση του πόστου της εξέδρας, ο χώρος γύρω από την σημαία έπρεπε να
αδειάσει εντελώς ώστε να λάβει χώρο το ημερήσιο τελετουργικό·
στο τέλος, όλα
πήγαν κατ’ ευχήν, εκείνο το παράξενο απόγευμα της 15ης Αυγούστου, έμελλε
να είναι μονάχα η αρχή, οι στρατιώτες θα διέσχιζαν την άκρη της πόλης, εν μέσω
του πλήθους, με το όπλο ανά χείρας, για κάμποσες ακόμη μέρες...
***
«Ανεβαίνει
το άγημα», ακούγεται στον ασύρματο, το ρολόι έδειχνε 19:32, η θερμοκρασία είχε πια
υποχωρήσει από τους 38°C στο κέντρο, και στο μεσημέρι,
της πόλης, σαραντάρι+ στην άκρη της,
είχαμε λίγα
λεπτά για την αγχωτική εκκένωση της εξέδρας, ξεκινήσαμε λοιπόν, μαζί με την
συνάδελφο που μοιραζόμασταν το πόστο, για εκείνη την Κυριακή, της 24ης
Αυγούστου, να ζητάμε ευγενικά από τους επισκέπτες να αποχωρήσουν...
...βρισκόμαστε
τώρα λίγα μέτρα μπροστά από τα μαρμάρινα σκαλοπάτια που οδηγούν στην εξέδρα, έχει
εκκενωθεί πλήρως, εμποδίζουμε με τα σώματα μας μερικές δεκάδες επισκεπτών που επιθυμούν
να βγάλουν μια φωτογραφία, μεταξύ των οποίων δύο Ισραηλινοί, λίγο μετά τα
είκοσι, βρίσκονταν στην Αθήνα για διακοπές,
-
ο πρώτος θα επέστρεφε στην
Λευκωσία ώστε να συμμετάσχει στην στρατιωτική άσκηση «ΙΑΣΩΝ – 2022» με την
συμμετοχή χερσαίων και εναέριων μέσων της Εθνικής Φρουράς της Κυπριακής
Δημοκρατίας και των Ισραηλινών Eνόπλων Δυνάμεων, στο πλαίσιο
του ετήσιου προγράμματος στρατιωτικής συνεργασίας μεταξύ Κύπρου και Ισραήλ, ο
φίλος του είχε έρθει από την Καλαμάτα, εργάζεται στην Elbit Systems, εταιρεία που ανέλαβε, τον
Απρίλιο του 2021, μέσα από μία σύμβαση ύψους περίπου 1,375 δισ. ευρώ τη
δημιουργία του Διεθνούς Κέντρου Εκπαίδευσης Πιλότων στην 120 ΠΕΑ Καλαμάτας στο
πλαίσιο της διακρατικής συμφωνίας μεταξύ του Ελληνικού Υπουργείου Εθνικής
Άμυνας και του Υπουργείου Άμυνας του Ισραήλ,
«το άγημα
πέρασε από τα Προπύλαια», ακούγεται από το cb, κοντεύουν δηλαδή, αν και, πράγματι, το ωράριο λειτουργίας δεν έχει
συμπληρωθεί, ο χώρος -“I’m sorry”- πρέπει να εκκενωθεί, εξηγώ βιαστικά στα αγχωτικά σε μια κυρία με ιχνοστοιχεία
από αγγλικά, μεσόκοπη Καταλανή, οι Ισραηλινοί, εν τω μεταξύ, πιάνουν την
κουβέντα στην συνάδελφο, μητέρα δύο φοιτητών, κατανοεί, τους αφήνει να περάσουν
για μια γρήγορη φωτό, τους ακολουθώ, βγάζουνε με φόντο τις κολώνες εναλλάξ φωτό,
τους ζητάω να βιαστούν, θέλουν background την Αθήνα panorama, αγχωτικό το πράμα, κοιτάζω προς τον Παρθενώνα, ευτυχώς δεν φάνηκε το άγημα
ακόμα, ανασαίνω με το ζόρι, πλέον φτιάχνουν insta story, γλυτώνουμε ωστόσο το Tiktok, καλό αυτό, κατεβαίνουμε μαζί τις σκάλες, παίρνω θέση μπροστά από τους
τουρίστες, ισιώνω το μαλλί, την ίδια στιγμή, ένας επισκέπτης σπάει την αμυντική
γραμμή, κατευθύνεται γοργά προς την εξέδρα, τρέχω ξοπίσω του...
bourgeois, κομψός, και
μέσης ηλικίας, ντυμένος στα κεραμιδί, μια εσάνς ροδακινί, διασκέδαζε νωρίτερα σε
εστιατόριο στην Πλάκα, την «Σπηλιά της Ακρόπολης», απέναντι από το θέατρο του
Διονύσου, σε κατάσταση
ευφορίας από το νόστιμο φαϊ, κάπως αναψοκοκκινισμένος, σε ευθυμία από το κόκκινο κρασί, βαδίζει
αγέρωχα, πέρα δώθε στην εξέδρα,
“I paid a teecket, I want to see everydzing” θα πει με γαλλική
προφορά στα αγγλικά, ποτέ του δεν θέλησε να την εγκαταλείψει,
“but sir.. we need to empty this area…”
προστρέχει σε βοήθεια η συνάδελφος, εκτεθειμένα
τα μετόπισθεν μεν, κανείς δεν θα ανέβει στην εξέδρα δε, τους αποζημίωνε το
θέαμα,
πράγματι, κινούμαστε τώρα κυκλικά, γύρω
από τον ιστό της σημαίας, ο Γάλλος απτόητος, προπορεύοταν με ίσια την πλάτη,
ελαφρά ανυψωμένο το σαγόνι,
τον ακολουθούσα σε κοντινή απόσταση, το
δεξί μου χέρι μισοσηκωμένο-μισοξεχασμένο στον αέρα, ένα κεφάλι κοντύτερος σε
ύψος,
με ακολουθούσε -απόσταση ασφαλείας τύπου
κόβιντ- η συνάδελφος, της έριχνα ένα κεφάλι,
"SIR! come with us NOW!!!" επιχειρεί να το λήξει,
“sut up!! We pay you! We buy teeckets” επιθυμεί να συνεχίσει, δεν ήταν έξαλλος ή συγχυσμένος, he was a French delight, and in the mood,
«ΠΡΟΟΟΣΟΧΗΗ!... ΑΝΑΠΑΥΣΗ!» ακούγεται η
φωνή του αξιωματικού να διατάζει το άγημα, είχαν φτάσει κάτω από την εξέδρα,
συναντηθήκαμε, οι ντροπιασμένοι αρχαιοφύλακες,
ο ξέγνοιαστος Γάλλος, ο αξιωματικός που έβγαζε καπνούς, και ο αγχωμένος
στρατιώτης που θα κατέβαζε την σημαία από τον ιστό, στον στενό διάδρομο - οριακά
χωράνε δυο άτομα- που οδηγεί στην εξέδρα·
αφότου κατεβούμε πια, ζητάμε από τους
επισκέπτες να οπισθοχωρήσουν, είχαν στριμωχτεί οι φαντάροι μπροστά από τα
σκαλιά, ανάμεσα στο πλήθος –που τραβάει βίντεο- εξαφανίζεται ο Γάλλος,
ακροβολίζεται η συνάδελφος, μισοκρύβω τη μικρή ντροπή μου,
“excuse me, can I ask you something? why don’t they leave the flag there at night so they won’t need to do this every day?” ρωτάει εύθυμα και αυθόρμητα με Ινδική τονικότητα και προφορά καθωσπρέπει
εξηντάρης κύριος από την Μουμπάι, φορούσε σκούρο υφασμάτινο παντελόνι,
λευκό πουκάμισο χωρίς γραβάτα, σακάκι με μανικετόκουμπα,
«αυτά είναι
αστεία ζόρικα που κάνουν στην Ινδία,
τι κι αν
αυτοσυγκεντρώθηκα, ώστε να μη λυγίσω,
αλήθεια σας
το λέω, απότυχα τελείως»
Αυγουστιάτικη βάρδια στην εξέδρα με
συνθήκες καύσωνα, χώρια τα απρόοπτα, απελευθερώνουν από τα βάθη της σύμβασης γέλιο
νευρικό, παρατεταμένο, επιχειρώ απόδραση προς τις τουαλέτες, δηλαδή στο πουθενά, διασχίζω
αναγκαστικά το πλήθος:
boomer μεγάλος
Βρετανός, γελάει συνεχόμενα, το απολαμβάνει αυτός,
τον ύμνο της Ε.Σ.Σ.Δ., σφυρίζει ένας βλογιοκομμένος
Γεωργιανός,
η μάνα ενός
στρατιώτη αγριοκοιτάζει, ήρθε από την Λαμία για τον γιο,
Latin κάγκουρας
με ανάποδα το jockey και
πελώρια tattoos ζέχνει
τοξικότητα μέσα από ένα ελαφρά ανοιχτό στόμα,
νεαρός Γερμανός νοιώθει την εσωτερική
ανάγκη να κινηθεί νομικά κατά παντός υπευθύνου, η Αμερικανίδα φίλη του να υποβάλει
μήνυση κατά αγνώστου - η δικομανία των αρχαίων Αθηναίων ζει!
τέλος, amused and bemused, δύο office chic memorable expats Ρουμάνες, χαμογελούν φιλικά,
-
- λύνονται τα μάγια του Ινδού, το γέλιο γίνεται χαμόγελο, ο
καύσωνας είναι πλέον απλά ζέστη...
