The hot month of August III
Καυτός ο Αύγουστος, φράτριος ο Ποσειδώνας, κύριος των θαλασσών, επίσης θεός χθόνιος, λατρευόταν κάποτε στο Ερέχθειο, πήρε τη μορφή άντρα με λευκά μακριά μαλλιά και μούσια, ντύθηκε στα μαύρα, σκαρφάλωσε στην δυτική πρόσοψη του Παρθενώνα, η Ελληνική σημαία δεν θα κυμάτιζε μόνη της την τελευταία Κυριακή του καλοκαιριού του μακάγριου έτους του 2022:
- ανέμιζαν επίσης η σημαία με τον Ήλιο της Βεργίνας (διακοσμημένη με έναν έφιππο Μεγαλέξανδρο και τις φιγούρες των ηρώων της Ελληνικής Επανάστασης), της επαναστατικής Ύδρας του 1821 («ή ταν ή επί τας»), οι σημαίες της Νέας Δημοκρατίας, του Ολυμπιακού, των Η.Π.Α., του Ισραήλ, και της Ρωσίας, κρεμόντουσαν από την ζωφόρο του ναού, εικόνιζε κάποτε την προετοιμασία των ιππέων πριν τα Παναθήναια·
ανέβηκε κατά το μεσημέρι, κατέβηκε ήρεμα ήρεμα μετά το σχόλασμα, στο ενδιάμεσο, ζήτησε να δει τον Μητσοτάκη, να τον δεχτούν οι ξένοι πρέσβεις, φώναζε πως η Μακεδονία είναι Ελληνική, συνθήματα υπέρ της Αρμενίας – απειλούσε να πηδήξει: αστυνομικές και πυροσβεστικές δυνάμεις, ασθενοφόρο του ΕΚΑΒ, και ένας διαπραγματευτής σύντομα βρέθηκαν στον αρχαιολογικό χώρο.
*
Αμήχανα κυλούσε η βάρδια στην σημαία· άντρες της Ασφάλειας, ο διαπραγματευτής, υπάλληλοι της εφορείας αρχαιοτήτων, μπαινόβγαιναν στον Παρθενώνα, όσο για τους επισκέπτες, φτιάχναν Insta story, κουνούσαν το κεφάλι δεικτικά, κάποιοι ανησυχούσαν μήπως πράγματι πηδήξει,
- εικοσιέξι επισκέπτες επιχείρησαν βουτιά από τα ψηλά της άκρης της πόλης τα τελευταία περίπου τριάντα χρόνια, ένας κύριος μάλιστα έπεσε από την εξέδρα, τον είχε απατήσει η σύζυγος το προηγούμενο βράδυ στο ξενοδοχείο που είχε καταλύσει το γκρουπ τους,[1]
στους οποίους δεν συγκαταλέγονταν, μια παρέα Γερμανών, επτά νέοι άντρες και γυναίκες, ευπαρουσίαστοι, καλαίσθητοι, άτριχοι, με ζήλο υπερβολικό στο σίδερο πάνω σε T-shirt, αστειεύτηκαν, επανειλημμένα, για το ενδεχόμενο της πτώσης ανθρώπου από τα τείχη,
- («υπέροχοι θα έδειχναν σε μια ταινία του Christian Petzold, σκηνή χωρίς διαλόγους, να κολυμπούν γυμνοί, σε μια βουνίσια λίμνη της Σαξονίας»),
και μια τετραμελής οικογένεια Ελλήνων, εκδρομείς απ’ τη Θεσσαλονίκη, γελούσαν ανά μεταξύ τους, τον βάπτισαν τρελό,
- («συγχώρα τους που δεν καταλαβαίνουν τι είπαν τα κομπιούτερς και οι αριθμοί»),
την αμεριμνησία τους, την εξοικείωση τους με ιστορίες καθημερινής τρέλας στην Ελλάδα, δεν έδειχναν πάντως να την συμμερίζονται...
ένας Αμερικανοεβραίος με την κορμοστασιά και την επιβλητικότητα ενός Philip Roth (προτιμούσε, ως φοιτητής, τον Saul Bellow), γερό μυαλό, σαν τον συγγραφέα, για business, οικογένεια, το AIPAC, αντί για έρωτες και λογοτεχνία, "a crazy person put the flag of Israel in the Parthenon” είπε δυνατόφωνα, προσβεβλημένος από την αλόγιστη χρήση της σημαίας του Ισραήλ, αγχώνομαι, η κόρη και η γυναίκα του μιλάνε με ένταση -κάτι δικά τους- σε thrilling εύηχα εβραϊκά, αποζημιώνομαι,
- («να διαβάσω Bernard Malamud»),
μια οικογένεια λευκών Αμερικανών, ψηφοφόρων του κόμματος των Δημοκρατικών (προσέβλεπαν στην Hilary, βολεύτηκαν με Biden), δυσανασχέτησαν, εξανέστησαν, που αντίκρυσαν, μετά από τα Προπύλαια, την σημαία της χώρας τους να κυματίζει δίπλα από εκείνη της Ρωσίας έξι μήνες μετά την εισβολή στην Ουκρανία,
- («υπήρξε έστω ένας [1] fan του Bernie Sanders που να αντιστάθηκε να μοιραστεί το meme που σήμαινε την καταγέλαστη αποχώρηση του Γερουσιαστή από την κεντρική πολιτική σκηνή τον χειμώνα του 2020;»),
τέλος, ένας Ρώσος, Σοβιετική παιδεία, ντοστογιεφσκικά τα πάθη, ζούσε στην Κεντρική Ευρώπη από τα μέσα της δεκαετίας του ’90, σχολίασε σκωπτικά την οργανωτική αποτελεσματικότητα του Ελληνικού κράτους... “some ministry!”
- («όταν κάποτε τελειώσει ο πόλεμος, θα επανακάμψουν άραγε οι Ρωσίδες στο φαντασιακό μου ως τα πλέον συνταρακτικά θηλυκά;»)·
γύρω γύρω όλοι, στο μαρμάρινο πεζούλι, κάθονται, στη μέση της εξέδρας, στέκομαι, στηρίζομαι για μια στιγμή στον ιστό της σημαίας, παίρνει κλίση, φανερώνεται από κάτω μια σκάλα σιδερένια, πράγματι, κρέμεται στον τοίχο, καραβόσκαλα, κατεβαίνω,
στην θάλασσα, βγάζει στην θάλασσα...
No comments:
Post a Comment