Στη Ρουμανία I

Δευτέρα 12/12/2011, 20:00

Η ζωή στην Ρουμανία μου είναι άγνωστη προς το παρόν, οι άνθρωποι στο Μετρό μοιάζουν λίγο πιο γκρίζοι απ' όσο τους έχω συνηθίσει.  Ίσως να κάνω λάθος, εύχομαι από μέσα μου να κάνω λάθος. Η ζωή στο Βουκουρέστι ίσως να μην είναι υπέροχη αλλά μήπως είναι στην Αθήνα;

Τα λεμόνια στη Ρουμανία δεν έχουν γεύση και τα πορτοκάλια βγάζουν χυμό που πίνεται όπως πίνεται και το νερό που ξεχύνεται από μια τυχαία βρύση στη Βαρκελώνη, με βαριά καρδιά. Αλλά δεν στεναχωριέμαι, έχω τόσα άλλα να να ανακαλύψω και να γευτώ. Χιλιάδες κοράκια πέταξαν χθες το απόγευμα, λίγο πριν πέσει η νύχτα, πάνω από την πρωτεύουσα. Έμεινα με το κεφάλι υψωμένο στον ουρανό για τρία λεπτά προσπαθώντας να καταλάβω τι λένε. Τζίφος φυσικά. Χαμηλώνοντας το βλέμμα στα επίγεια συνάντησα το κτίριο της κρατικής τηλεόρασης. Πρόκειται για ένα σχετικά αδιάφορο κτίριο με κάποιες ωραίες λεπτομέρειες ωστόσο. Μπροστά μου ακριβώς βρισκόταν ένα μικρό μνημείο για τους πεσόντες του 1989.

Στη Ρουμανία τελείωσε η κρίση, ανακοίνωσαν τον Μάιο του 2010 οι κυβερνώντες. Περπατώ μέσα στη νύχτα και μετράω πινακίδες... Πειραιώς, 'Αλφα, Μαρφίν, κ.α. αντιπροσωπεύουν κοντά στο 30% του συνόλου του Ρουμανικού τραπεζικού κλάδου. «Καλά ξεμπερδέματα» σκέφτομαι. Στη Ρουμανία μπορεί να έληξε η κρίση αλλά ο κόσμος δεν ψωνίζει. Μέσα έξω στα μαγαζιά με βαριά παλτά και μπότες ψωνίζουν μονάχα πυρετό εκμεταλλευόμενοι βέβαια την απότομη αλλαγή θερμοκρασίας. Ίσως πάλι να την έχουν συνηθίσει την κακοκαιρία, ίσως η κρίση να «τελείωσε» αφού έγινε μόνιμη συντροφιά στην καθημερινότητα. Αυτή η καθημερινότητα όμως συνοδεύει τη χώρα είκοσι δύο χρόνια τώρα, δεν είναι κάτι καινούργιο. Μπέρδεμα.