Σ’ αυτό το videoτου ενημερωτικού διαδικτυακού τόπου “theRealnewsNetwork,” παρουσιάζεται εν συντομία το παρελθόν, το παρόν, και το μέλλον της Αμερικάνικης «παρέμβασης» στο Αφγανιστάν.
Εδώ ο Osama, εκεί ο Osama, που είναι ο BinLaden; Σύμφωνα με όλες τις πληροφορίες, η πιθανότητα να βρίσκεται κάπου στο Αφγανιστάν είναι πολύ μικρή.
Ο BarackObama μπορεί να ανακοίνωσε επίσημα το τέλος του “WaronTerror,” ωστόσο, στην πραγματικότητα, λίγα πρόκειται να αλλάξουν όσον αφορά την πολιτική που θα ασκήσουν οι Η.Π.Α. στο κατεχόμενο Αφγανιστάν αλλά και όπου αλλού κριθεί αναγκαίο.
Η νέα στρατηγική της πολεμικής μηχανής των Η.Π.Α. αποτυπώνεται στον όρο “overseascontingencyoperations.”
Η τοποθέτηση του στρατηγού StanleyMcChrystal ως επικεφαλή των Αμερικάνικων δυνάμεων στο Αφγανιστάν ήταν το πρώτο βήμα της νέας πολιτικής των Η.Π.Α. στην περιοχή.
Σύμφωνα με το νέο επιχειρησιακό μοντέλο του Αμερικάνικου στρατού, ο συμβατικός πόλεμος κρίνεται ατελέσφορος. Οι λέξεις κλειδιά του νέου μοντέλου δράσης: "asymmetric conflicts" και counterinsurgency.
Ο McChrystal ήταν επικεφαλής της μονάδας του Αμερικάνικου στρατού JointSpecialOperationsCommand(JSOC), μιας επίλεκτης μονάδας που αναλάμβανε, τα προηγούμενα χρόνια, να φέρει εις πέρας επιχειρήσεις υψίστης σημασίας∙ δολοφονίες (όπως αυτή του Abu Mussab al-Zarqawi, αρχηγού της AlQaidaστο Ιράκ), και κοντολογίς, όλες τις επικίνδυνες αποστολές.
Η ομάδα που διεύθυνε ο στρατηγός McChrystal έδινε αναφορά μονάχα στον ίδιο τον Cheney, τις μέρες όπου η αδιαφάνεια στις κάθε λογής επιχειρήσεις ενάντια στην τρομοκρατική απειλή, ήταν η σύνηθης πρακτική.
Στο βιογραφικό του επίσης προστίθεται και η διοίκηση μιας επίλεκτης μονάδας 1000 στρατιωτών Ειδικών Δυνάμεων (Task Force 6-26) με ειδίκευση στο... βασανισμό κρατουμένων. Σύνθηματους: "if you don't make them bleed, they can't prosecute for it."
Με κάποιες προβλέψεις – εκτιμήσεις (ή και διακαείς πόθους), να θέλουν τις Η.Π.Α. να παραμένουν στο Αφγανιστάν έως το... 2025, μάλλον πως το μέλλον που προδιαγράφεται είναι αιματηρό...
Μάλλον πως είναι αλήθεια∙ νομίζω πως «συμπαθώ» περισσότερο εκείνους που προσπαθούν να επιβιώσουν και ταυτόχρονα να «κατανοήσουν» τον κόσμο[1] παρά από εκείνους που επιχειρούν να τον «αλλάξουν».
Σαφέστατα, αυτοί της δεύτερης κατηγορίας, έχουν ήδη μπει στην διαδικασία κατανόησης και επεξήγησης του κόσμου στην ολότητα (;) του προτού επιχειρήσουν να τον αξιολογήσουν και κατόπιν νομοτελειακά θαρρείς, να μπουν στον πειρασμό να επαναπροσδιορίσουν τους κανόνες του, τη λειτουργία του, το Είναι του με δύο λόγια.
Μέσω της δικής τους αξιωματικής κρίσης φθάνουν σε ενδείξεις – αποδείξεις – συμπεράσματα - προτάσεις για έναν διαφορετικό κόσμο∙ για εναλλακτικά μοντέλα διακυβέρνησης και διαβίωσης∙ για ένα νέο αξιακό πλαίσιο και άλλα ευφάνταστα, και συχνά ελκυστικά, καλούδια.
Κατά κανόνα, βρίσκονται αιχμάλωτοι του εκάστοτε συστήματος σκέψης αδυνατώντας να ταξιδέψουν σε α-ιστορικούς χρόνους και τόπους ή και να πραγματοποιήσουν ταξίδια νοητικά σε απόκοσμα dimensions του συνειδητού.
Οι της πρώτης κατηγορίας χαρακτηρίζονται από μια κάποιου είδους ταπεινοφροσύνη. Πρώτιστο μέλημα τους είναι η επιβίωση. Επιπροσθέτως, συνήθως αρνούνται να υποκύψουν σε πειρασμούς που καλούν προς μία άσκηση πολιτικής ενάντια στην Εξουσία και τα διάφορα μασκαρέματα της.
Φυσικά, όταν ομιλούμε περί επιβίωσης, λέξεις όπως η φτώχεια και η πείνα δεν θα πρέπει να σφηνώνονται στο μυαλό μας. Ο αγώνας για επιβίωση είναι ένα αρκούντως περίπλοκο θέμα και δεν σχετίζεται αναγκαστικά με τις καταθέσεις σου, μήτε και με την επαγγελματική σου αποκατάσταση.
Η επιβίωση σχετίζεται με τον διαρκή αγώνα να συνεχίσεις να «υπάρχεις» ενόσω σύμπαντα κατερρέουν γύρω σου συνεχώς. Αυτά τα σύμπαντα είναι οι εκάστοτε πυξίδες με τις οποίες κατά καιρούς ρυθμίζεις την τροχιά της ζωής σου και οι οποίες απορρυθμίζονται όσο το αέναο παιχνίδισμα με την Γνώση και το άγνωστο προκαλούν εσωτερικούς κραδασμούς διαχρονικής ισχύος.
Επιχειρώντας να επεξηγήσουν αυτό που τους περιβάλλει, προτιμούν να παραδίνονται στην γοητεία του εξωπραγματικού και αυτού που δεν συλλαμβάνεται από τον ανθρώπινο νου, παρά να στηθούν δήμιοι κριτές της εκάστοτε παρούσας κατάστασης πραγμάτων στις αποκρυσταλλωμένες μορφές στις οποίες αυτά γίνονται αντιληπτά από τον ανθρώπινο νου.
Κατά αυτόν τον τρόπο, οι της β΄ είναι πιο βαθιά ριζωμένοι στο presenttime, αποσπώντας την ηδονή και την αναγνώριση (αλλά και τους κινδύνους που αυτά εγκυμονούν) που προκύπτει από την διαλεκτική σχέση τους με το χωροχρόνο που τους φιλοξενεί.
Οι της α΄, μοιάζουν πιο πολύ με σκιές παγιδευμένες σε παραπάνω από ένα πεδία ύπαρξης. Φαντάσματα που η αδιαφάνεια τους όμως, τους επιτρέπει να εισχωρούν σε τόπους αδιαπέραστους, πλουτίζοντας κατ’ αυτό τον τρόπο τη βάση δεδομένων τους σε ταχύτερους ρυθμούς από τους άλλους.
Η αλήθεια τους συνίσταται σε «αοριστίες», βαθιά ριζωμένες όμως στο Υποκείμενο που τις αποκτά ύστερα από μια επίπονη μια συνδυαλλαγή με το Εγώ. Το Εγώ, δεν μπορεί παρά να βρίσκεται έξω από θεωρητικά σχήματα, δομημένα επιχειρήματα και συναφή περίτεχνα κατασκευασμάτα, όταν επιθυμεί να φτάσει σε μέρη αταξινόμητα που ο ανθρώπινος νους δε δύναται να συλλάβει.
Είναι το ταξίδι χιλιάδων ετών στο οποίο προβαίνουν αδιάκοπα το οποίο θωρακίζει ην Γνώση τους, όση μπορεί τέλος πάντων να αναλογεί στον καθένα μας. Ο Ψαραντώνης είναι ένας απ’ αυτούς τους ταξιδευτές: «Εμείς τι κάνουμε εδώ; Αυτός πάει χιλιάδες χρόνια μπροστά και χιλιάδες χρόνια πίσω» είχε δηλώσει κάποτε ο Χατζιδάκις.
Κι ο έρωτας πού βγαίνει; Στους γκρεμούς δε βγαίνει; [...] Ο έρωτας, το φυτό, το δίκταμο. Έτσι το λέμε εμείς στ' Ανώγεια. [...] Η ιστορία λέει ότι ο έρωτας εφύτρωσε όταν έσταξε πάνω στο βράχο το δάκρυ του Δία για την Πασιφάη...
Συμμέτοχος της ιστορίας,ο Ψαραντώνης αφουγκράζεται την ουσία των πραγμάτων: εξηγεί το «παράλογο» του έρωτα με βάση το «υλικό» που έχει στη διάθεση του (το φυτό συμβολίζει την Φύση∙ σ’ αυτήν βρίσκει το Θείο ο Ψαραντώνης, σ’ αυτήν άλλωστε, «απαντάει» με τα τραγούδια του) και ανατρέχει στα βάθη της ιστορίας ώστε να επικυρώσει την ανακάλυψη του.
Η α-ιστορικότητα του Υποκειμένου, αυτού που περιγράφει τον κόσμο, του επιτρέπει ταξίδια όχι μονάχα στην ιστορία αλλά και σε χρόνους που δεν έχουν φτάσει ακόμα.
Αντίπαλο δέος ο Κάρολος ο Μαρξ, ο επιδραστικός αυτός θεωρητικός στον απόηχο των «ανακαλύψεων» του οποίου ζούμε ακόμα. Η θεωρητική του σύνθεση, παράγωγο της εποχής στην οποία έζησε, αποδείχθηκε να έχει διάρκεια χρόνου. Ωστόσο, είναι τα σύνορα των τοιχών μιας θεωρητικής κατασκευής που απλώνονται τριγύρω, τα οποία και ανακόπτουν την τροχιά της προς την αιωνιότητα (ή τη βουτιά στο ανείπωτο παρελθόν).
Αυτά τα τείχη είναι που περιφράσσουν την όποια προσπάθεια επιχειρεί κανείς προκειμένου να φτάσει στον πυρήνα της Γνώσης, τον οποίο και αγγίζει επιδερμικά μονάχα, ο Μαρξ. Και θα ‘ρθουν καιροί όπου η αλήθεια του δε θα βγάζει «νόημα», σαν μιαν άλλη Κινέζικη εγκυκλοπαίδεια του 15ου αιώνα στα μάτια ενός σύγχρονου Ευρωπαίου.
Δύο μούσια λοιπόν, και δύο διαφορετικές προσεγγίσεις προς μια κοινή επιδίωξη: μια θέση στον Ήλιο!
[1] Όπου κόσμος: το θαύμα της ζωής∙ η εξέλιξη (ως τον άνθρωπο) της βιοποικιλότητας αυτού του πλανήτη∙ η άτιμη η κοινωνία∙ το Σύστημα∙ τα σκυλάκια, τα ελαφάκια και οι μαλάκες που συνδυαλέγεσαι μαζί τους καθημερινώς.
QueensDay: Η Μέρα της Βασίλισσας. Τούτη τη μέρα γιορτάζουν στις 30 του Απρίλη κάθε χρόνο οι Ολλανδοί. Κάτι σαν “reclaimthe (Dutch) streets” για τους ντόπιους μιας και ξεχύνονται στους στολισμένους με σημαίες δρόμους ντυμένοι στα πορτοκαλί, σε μία μέρα εθνικής υπερήφανειας.
Η Μέρα της Βασίλισσας: παντελώς αποκομμένο από τις... εξελίξεις concept, η πιθανότητα να νοιώσει κάποιος μια κάποια αγαλλίαση εθνικής υπεροχής εις το όνομα της βασίλισσας, είναι απειροελάχιστη.
Στις μέρες της Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας (λέγε με και χορηγό επικοινωνίας του corporatecapitalism) η χάρη της αυτού μεγαλειότητας μοιάζει να έχει ξεθωριάσει.
Η «δύναμη» που είσαι σε θέση να αντλήσεις από μια στρατιωτική παρέλαση αλά Ελληνικά απουσιάζει σε μια μέρα όπου την τιμητική του έχει ο ευγενής κλάδος των ευγενών – αριστοκρατών και λοιπών φαντασμάτων του παρελθόντος που ίσως βρούμε μπροστά μας κάποια έτη φωτός στο μέλλον.
Η μέρα είναι χαρμόσυνη ωστόσο, και σενάρια ιστορικής (α)βεβαιότητας μοιάζουν περιττά. Εν ολίγοις, η σημερινή γιορτή προσομοιάζει με το πανηγύρι που στήνουν στην Ελλάδα την μέρα της Eurovision. Τι ακριβώς εορτάστηκε από τα πλήθη προ ολίγων ετών (τότε που νομίσανε ότι είναι στην πραγματικότητα... “thenumberone”), παραμένει άγνωστο.
Στην πραγματικότητα, το lifestyle, και η αναπόδραστη φυλακή υπαρξιακού άγχους που αυτό παράγει στις συνειδήσεις των απανταχού κοντόφθαλμων με ακουστικά προβλήματα, είναι ο κοινός παρανομαστής των δύο (εμπορο)πανηγυριών.
Οι ξεπεσμένες βασιλικές οικογένειες επιζούν στο συλλογικό φαντασιακό ως περσόνες άσκησης κοσμοπολίτικου highratedlifestyle μέσα από τις σελίδες glamour περιοδικών και κουτσομπολίστικων φυλλάδων.
Η Eurovision, κατά κοινή ομολογία μια υπερπαραγωγή φθηνού, ανέμπνευστου kitch, έχει εγγραφεί στην συνείδηση του «κοσμάκη» (τι χυδαίος χαρακτηρισμός! Προτιμώ το ζώα) ως αναπόσπαστο κομμάτι του οδηγού lifestyle επιβίωσης των μεσημεριανών δελτίων κοσμικής δυσωδίας.
Ο KarstT, ο Ολλανδός που οδήγησε το αυτοκίνητο του πάνω στο πλήθος παρασέρνοντας στον θάνατο 6 και τραυματίζοντας άλλους 12, στοχεύοντας την βασιλική οικογένεια σύμφωνα με τις αρχές, προσφέρει ένα χρήσιμο παράδειγμα.
Η μέρα της Βασίλισσας χρησιμεύει ως ένδυμα, aroyalone, το οποίο ντύνει το εορταστικό άλλοθι ενός έθνους που θέλει να είναι εθνικά υπερήφανο - όπως όλα τα άλλα έθνη, φυσικά.
Η μέρα ανήκει στους Ολλανδούς - εν δυνάμει βασιλιάδες για μια μέρα - που γιορτάζουν στους δρόμους∙ η Βασίλισσα ως σύμβολο και αξία βρίσκεται θαμμένη κάτω από το συλλογικό φαντασιακό για νέες αιματοβαμμένες εκστρατείες στον Τρίτο Κόσμο.
Ωστόσο, ο δρόμος προς νέες επιτυχίες στο διεθνές στερέωμα είναι στρωμένος με αγκάθια σε καιρούς όπου το ρήγμα στην ραχοκοκκαλιά του Δυτικού σκελετού ολοένα και φαρδαίνει. Η Βασίλισσα είναι νεκρή∙ νεκρή είναι και η συλλογική αισιοδοξία για ευημερία αποικιοκρατικού... μεγέθους, στις μέρες της οικονομικής κρίσης.
Ο δήμαρχος του Leiderdorp, μιας μικρής Ολλανδικής πόλης κοντά στο Leiden, και πρόεδρος των οργανώσεων εθελοντών που συμμετέχουν στους εορτασμούς για την ημέρα της βασίλισσας, δυνασχέτησε δημοσίως, λίγες μέρες πριν, για το κόστος της φύλαξης των 45 (!) μελών της βασιλικής οικογενείας που επρόκειτο να παρελαύσουν μέσα από ένα λεωφορείο με ανοικτή οροφή.
ΗκριτικήτουMichiel Zonnevylle αντιπροσωπεύειτηνκοινήπεποίθησηπως“the royal family's traditional mingling with the people may be a thing of the past.”[1]
Ο αυτόχειρας, 38 ετών, εργαζόταν ως φύλακας έως πρόσφατα όταν και απολύθηκε. Το ίδιο πρωϊνό του φονικού, νέοι ένοικοι επρόκειτο να παραλάβουν τα κλειδιά του σπιτιού του μιας και αδυνατούσε πλέον να εξοφλήσει το νοίκι του.
Η αλλοφροσύνη του βασιλιά (έστω και γυμνού, έστω και για μια μέρα) αποτυπώνει την προσωπική ατυχία, ή και τραγωδία (δύσκολο πράγμα οι ορισμοί) του αυτόχειρα∙ επιπλέον, η πράξη του επιχείρησε να σβήσει τα ίχνη ύπαρξης ενός θεσμού κερασάκι στην (μπαγιάτικη) τούρτα της δυτικότροπης κοινοβουλευτικής δημοκρατίας.
Ένα τεράστιο παζάρι στήνεται κάθε χρονιά τούτη τη μέρα στην Ολλανδία. Ντόπιοι παριστάνουν τους μικροπωλητές, πωλώντας σε χαμηλές τιμές κάποια από τα υπάρχοντα τους που περισσεύουν.
Στις πιο φτωχικές γειτονιές, μετανάστες ή και Ολλανδοί β΄κατηγορίας βρίσκουν ευκαιρία για μεροκάματο. Το βλέμμα τους είναι αυτό του έμπορα αναμεμειγμένο με την αορίστου ύφους περιέργεια απέναντι στον περιπλανώμενο τουρίστα-επισκέπτη.
Στην πιο sic γειτονιά του Amsterdam, το Jordan, το κλίμα είναι διαφορετικό. Ντόπιοι, ευδιάθετα και ακομπλεξάριστα, πωλούσαν σε τιμή ευκαιρίας αγαθά, χρήσιμα και καλόγουστα.
Γι’ αυτούς δεν ήταν μια ευκαιρία να εξοικονομήσουν χρήματα, ήταν μια ευκαιρία να προβάλλουν προς τα έξω “theirDutchness.” Η εικόνα ενός ζευγαριού να πίνει κόκκινο κρασί, ξαπλωμένο αναπαυτικά σε δύο μεγάλα μαξιλάρια στην είσοδο του ορθάνοικτου στα αδιάκριτα βλέμματα σπιτικού τους, θα μπορούσε να είναι μια cool“performance.”
Ξαπλωμένοι ανάμεσα σε πάγκους με λογής ρούχα, μπιχλιμπίδια, μπισκότα και βιβλία, το ζευγάρι έπαψε να αποτελείται από σάρκα και οστά∙ τα κορμιά τους αποκρυσταλλώθηκαν σ’ ένα έκθεμα πολυτελείας - madeinHolland - εκτεθειμένο σε αχόρταγα βλέμματα.
Χιλιάδες Ολλανδοί πήραν τις βάρκες τους και βόλταραν στα κανάλια∙ εκατομμύρια ντύθηκαν στα πορτοκαλί, celebrating“theirDutchness.” Το τραγικό γεγονός της Πέμπτης αποτελεί το ανεστραμμένo είδωλο της χώρας όπου “τα παιδιά ζουν καλύτερα.”[2]
Η πράξη απόγνωσης του Karstαποτελεί κατάφαση της πραγματικότητας. Μιας πραγματικότητας όπως αυτή δεν αποδίδεται σε άστοχες (ψευδο) επιστημονικές έρευνες... ευζωΐας, ή και σε έκτακτα τηλεοπτικά δελτία αναμετάδοσης εικόνων από ένα ανοιχτό λεωφορείο-κινητό έκθεμα απολιθωμάτων του παρελθόντως...
