Rage [δεν είμαι αριθμός]

 Μικρός που ήμουν, δεν σκέφτηκα ποτέ ότι κάποια στιγμή θα θελήσω να γίνω αριθμός. Ούτε θέλησα να γίνω άνθρωπος, αποφάσισα απλά να ζήσω.

 Κυκλοφορεί ένας θυμός∙ ας μην κρυβόμαστε πια. “Οσες κι αν κτίζουν φυλακές κι αν ο κλοιός στενεύει, ο νους μας είναι αληταριό, που όλο θα δραπετεύει,” που λέει κι ο Θανάσης, έλα μου όμως που φοβόμαστε να γίνουμε αληταριό την ίδια στιγμή που οι φυλακές επιθυμούν να ιδιωτικοποιηθούν (with a little help of our rulers).

Ξεφεύγω κι όλο λέω πως κοιτάζω μπροστά
και μένω στεγνός και είμαι αριθμός
οι μέρες μου περνάνε σα θλιμμένη σκιά
φαντάζω σωστός, δεν είμαι σωστός.

Κρατήθηκα από πάντα καρφωμένος καλά
και τώρα αργώ, τώρα ακροβατώ
το νιώθω και το ξέρω πως πατάω χαλαρά
στων άλλων το φως, σε ξένων το φως.

Ξεφεύγω κι όλο λέω πως κοιτάζω μπροστά
και μένω στεγνός και είμαι αριθμός
οι μέρες μου περνάνε σα θλιμμένη σκιά
φαντάζω σωστός, δεν είμαι σωστός

Συνήθεια νομίζω πως κρατάω κακιά
να παίρνω διαρκώς καινούρια στολίδια
να κόβομαι στα δύο, να ζητάω ματιά
στα σκουπίδια.

             

                         

                                                               *

 Μαζί τα φάγαμε, ο καλός Χριστούλης μας φορτώνει ενοχές, ο Πάγκαλος το ίδιο, η αριστερά μας φορτώνει το νευρικό της κλονισμό μιας και αδυνατεί να κατέβει στο πεδίο της μάχης ελλείψει στρατού αλλά και γενικού πλάνου, εγώ ο πολίτης όμως δε θα το βάλω κάτω, θα συνταχθώ με εκείνους, όπου τους πετύχω, που δεν τους αρέσουν τα ψέμματα. Με τα βιβλία για ασπίδα, όπως μας έδειξαν οι Λονδρέζοι φοιτητές.

Jesus died for somebody’s sins                                                                                                                                 but not mine

                                                                *

 Με εκείνους που δεν τους αρέσει το «σωστό» θα πιαστούμε χέρι χέρι. Δε θα πούμε σε κανέναν ότι το δικό μας δίκιο είναι μεγαλύτερο από όλων των άλλων μαζί∙ θα έχουμε το Δίκαιο μαζί μας άλλωστε. Και φυσικά, την ιστορία με το μέρος μας.

Μα είναι δώρο άδωρο να αλλάξεις χαρακτήρα                                                                  τζάμπα κρατάς λογαριασμό, τζάμπα σωστός με το στανιό

                    

                                                                *

 Γνωρίζουμε καλά, κάποιοι από εμάς, πως η αλήθεια θα ‘ναι το μόνο πράγμα το οποίο θα μας διαφεύγει κατά τη διάρκεια της ευλογημένης διαδικασίας, της στιγμής του εξεγερσιακού πυρετού.

Lacan's succinct critical formula concerning the glorious events of May '68 was "truth goes on strike [la veritelad la grive] ": "With the weight of truth on us at each instant of our existence, what good fortune to have only a collective relationship with it." It was as if, in a strange version of the reversal that characterizes the point de capiton, the series of truths each one has to struggle with, the individualized symptoms, were exchanged for one big collective Truth: I follow the Truth, and I do not have to deal with other truths. This collective Truth, of course, is no truth at all: in it, truth is on strike, the proper dimension of truth is suspended.[1]
 

 Απεργία διαρκείας λοιπόν.

---

[1] Zizek, Slavoj. Living in the End Times. Verso, 2010., p. 354.