Κι αν... ίσως.

Yannis Behrakis

Κι αν δε θέλω να καταβροχθίσω ωμό τον Θεόδωρο Πάγκαλο, ίσως να φταίει που είναι τόσο πελώριος και μόνο το αλατάκι που θα χρειαστώ θα σημαίνει να αποχωριστώ ένα διόλου ευκαταφρόνητο χρηματικό ποσό από τη τσέπη μου.

 Κι αν το αίτημα για αγάπη μοιάζει να παίρνει αναβολή τώρα που αρχινίσανε οι πρώτες μπούφλες του όχλου (υπερβολή∙ αυτό το αίτημα δε θα μας εγκαταλείψει ποτέ), ίσως και να σημαίνει πως ήρθε η ώρα να μαζέψω τα μπογαλάκια μου και να ξεκινήσω για κάπου αλλού ("στους δρόμους" ή σε ξένους τόπους).

 Είναι που η διάλυση, η αποδόμηση, η καταστροφή μοιάζει να με τρομάζει τώρα (όχι και τόσο παλαιότερα, τότε τη βγάζαμε με ταινίες και κοκτέιλ).

 Κι αν το μυαλό μου έχει κολλήσει, κι αν δεν σκέφτομαι πια καθαρά και ξάστερα όπως τον καιρό που ήμουν ερωτευμένος (οποία ειρωνία!), και ούτε το Lost μπορεί να με ξεκουράσει από τον πόνο της νοητικής μου θολούρας (οποία ξεκούραση! Τι τα θες), τότε δε μου μένουν και πολλά.

 Είναι που ο θυμός που μας τυλίγει σφίγγει τα ζωνάρια∙ κάνει τα Χριστούγεννα να θυμίζουν τη μέρα των Ευχαριστιών στην Αμερική την οποία δεν έχει τύχει ποτέ μου να γιορτάσω καθότι Έλληνας πολίτης.

 Κι αν δε βρίσκουμε ικανοποιητικές απαντήσεις για την έξοδο, παραμονή, παύση, αναδιάρθρωση (κι αν ακόμα μου φαίνεται παράλογο να προσθέσω το “από την Ευρωπαϊκή Ένωση” μετά το έξοδο και το “χρέους” μετά το αναδιάρθρωση), ίσως και να είναι που φοβόμαστε, αρνούμαστε να δεχθούμε τις συνέπειες των όποιων ικανοποιητικών απαντήσεων.

 Κι αν έχουμε να δούμε ακόμα (ακόμη κι αν κάνουμε πως δεν ακούμε). Κι αν έχουμε να πράξουμε.