Μπορεί εκείνο το ταξίδι στη Λατινική Αμερική να πήρε αναβολή, πάει καιρός τώρα, και μπορεί να με απασχολεί σοβαρά το γεγονός ότι η αναβολή ίσως να γίνει και ακύρωση, έτσι, χωρίς να το πάρω χαμπάρι, μα είναι που υπάρχει κάτι να απαλύνει τον πόνο μου.
Βλέπετε, ο κύριος στόχος του ταξιδιού μου ήταν ένα θερμό σφιχταγκάλιασμα με μια πραγματικότητα που γνωρίζω μόνο μέσα από φωτογραφικά άλμπουμ του πρακτορείου Magnum. Επιθυμούσα να την αντικρύσω, τη φτώχεια και την εξαθλίωση, διασχίζοντας χώρες και ατελείωτες υπαίθρους, για επισκέψεις στις φαβέλες θα το σκεφτόμουν κομματάκι παραπάνω φυσικά. Ήθελα να πάρω μια γεύση του πως είναι να ζεις όντας μια αναλώσιμη μονάδα, όντας ένα ανδροειδές [εδώ].
Όταν άνοιξα τα μάτια μου για τα καλά, συνειδητοποίησα, με μια κάποια έκπληξη, πως δεν ήταν ανάγκη να φτάσω στην άλλη άκρη του πολύπαθου πλανήτη μας για να κατορθώσω το στόχο μου. Όταν έφτασε η ώρα να θελήσω πραγματικά αυτό που είχε καρφωθεί στο μυαλό μου, απλά πήρα το λεωφορείο που σε αφήνει στην Ομόνοια και ξεκίνησα να περπατώ τριγύρω.
Κατανόησα τότε, αν και το είχα ψυλλιαστεί, πως το να επισκεφθείς το Μαρόκο, και την Ταγγέρη για την ακρίβεια, αναζητώντας ίχνη της ιδιοφυΐας του William Burroughs στο πάτωμα του ξενοδοχείου που τον φιλοξένησε για χρόνια, ίχνη χυμένα όπως και τα μυαλά ενός δολοφονηθέντα με μια μεγάλου διαμετρήματος σφαίρα που σφηνώθηκε κατευθείαν στο δόξα πατρί, δεν κάνεις τίποτα άλλο από το να κοροϊδεύεις τον εαυτό σου και τους γύρω σου∙ κοροϊδεύεις και την τσέπη σου, σταθερά και αμετάκλητα ορθολογική εκ κατασκευής, η οποία μάλλον θα προτιμούσε την Τυνησία για μπάνια ή την Αίγυπτο για τις πυραμίδες της.
Ο William Burroughs, ξέχωρα από το γεγονός ότι κρύβεται μέσα σου, γνωστό αυτό και ταυτόχρονα καθόλου κλισέ για όσους δε βλέπουν τηλεόραση, βρίσκεται και δίπλα σου, στην πόλη σου, εκεί που δεν έχεις μάθει ποτέ σου να κοιτάς, όχι γιατί έτσι σου είπαν κάποιοι, μα γιατί έτσι υποδεικνύει το συμφέρον σου. Αυτό υποδεικνύει η λογική σου.
Αν κάποιοι επιλέγουν την «παράνοια» [εδώ, ξανά] είναι είτε γιατί δεν αναγνωρίζουν μια πραγματικότητα, είτε γιατί γνωρίζουν πολύ καλά πως “Nothing is true. Everything is permitted.”
+
“Έτσι λοιπόν, έρχεται σήμερα και για τους αριστερούς διανοούμενους η στιγμή της αλήθειας: Θέλατε πραγματική αλλαγή, ωραία λοιπόν, τώρα θα την έχετε! Πίσω στο 1937, στο έργο του «Ο δρόμος προς την αποβάθρα του Γουίγκαν», ο Τζορτζ Όργουελ περιέγραφε θαυμάσια αυτή τη στάση όταν έγραφε ότι «κάθε επαναστατική γνώμη οφείλει μέρος της δύναμης της στην ανομολόγητη πεποίθηση ότι τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει». Οι ριζοσπάστες επικαλούνται την ανάγκη επαναστατικής αλλαγής εν είδει δεισιδαιμονικής τελετουργίας που θα πετύχει το αντίθετο της, εμποδίζοντας να εκδηλωθεί η πραγματική αλλαγή. Κι αν είναι να εκδηλωθεί πραγματική επανάσταση, αυτό πρέπει να συμβεί σε ασφαλή απόσταση: Στην Κούβα, τη Νικαράγουα, τη Βενεζουέλα… έτσι ώστε, ενώ η καρδιά μου θα ζεσταίνεται όσο σκέφτομαι τα μακρινά γεγονότα, εγώ θα μπορώ να συνεχίζω την ακαδημαϊκή μου καριέρα.” [1]
[1] Σλαβόι Ζίζεκ, Ζώντας στην εποχή των τεράτων, διάλεξη στο ΕΜΠ, 19/12/2010. http://aformi.wordpress.com/2010/12/20/%CE%B6%CF%8E%CE%BD%CF%84%CE%B1%CF%82-%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CE%B5%CF%80%CE%BF%CF%87%CE%AE-%CF%84%CF%89%CE%BD-%CF%84%CE%B5%CF%81%CE%AC%CF%84%CF%89%CE%BD/
No comments:
Post a Comment