Ο παλιός ο κόσμος

Peder Balke: Månelys

 Ακούγοντας τον σύντροφο Καντάφι να απευθύνει το πρώτο του διάγγελμα στο λαό της Λιβύης, ένοιωσα τον παλιό κόσμο να καταρρέει.[1]

 Νταξ, ο παλιός κόσμος είναι πολυποίκιλος είναι η αλήθεια. Τι δουλειά μπορεί άλλωστε να έχει η ηχηρή κατάρρευση του Ελληνικού παλαιού κόσμου που επικυρώθηκε την αποφράδα εκείνη μέρα της 23^ης Απριλίου του 2010 με το διαφαινόμενο τέλος του εκκεντρικού, και καθόλου τρελού [2], μπάσταρδου Colonel Kaddafi; Ή με τη μέγιστη απώλεια της διασταύρωσης Μπερλουσκόνι και μούμιας, στρατηγού εν αποστρατεία Χόσνι Μουμπάρακ;

 Δεν έχουν καμία σχέση όλα αυτά μεταξύ τους, όντως, εκτός από το ότι κατέρρευσαν (ή καταρρέουν). Κατέρρευσαν όμως τη στιγμή που το άλογο της Αποκαλύψεως έκανε την εμφάνιση του. Ο Σάμιουελ Χάντιγκτον επιχείρησε να μας πείσει πως αυτό το άλογο, μαύρου γυαλιστερού χρώματος με πελώρια άσπρα δόντια με κατά τόπους κοκκινωπά σημάδια (η βία στην Ιστορία), θα κοιμάται στον αιώνα τον άπαντα∙ ήταν λίγο μετά το 1989, όλων τα μυαλά είχαν πάρει λίγο αέρα.

 Καθόλου παραδόξως, και τώρα τα μυαλά μερικών έχουν πάρει αέρα. Η εκκίνηση δόθηκε από το Al Jazeera τη στιγμή που καλύπτοντας τα γεγονότα στην Αίγυπτο αντικατέστησε το... να ‘ταν το uprising? κάτι τέτοιο τελοσπάντων, με το REVOLUTION. Το Al Jazeera είναι ο φορέας του κακού με τον τρόπο που ήταν το CNN είκοσι χρόνια πριν, τον καιρό του Πόλεμου του Κόλπου. 

 Τότε, ο Ζαν Μποντριγιάρ μας δήλωσε πως ο πόλεμος  δε συνέβη ποτέ, ορμώμενος από  τις πράσινες ακτίνες στις οθόνες μας που αντικαταστούσαν στα μάτια μας την ανθρώπινη σάρκα που καιγόταν εκείνες τις στιγμές στους δρόμους της Βαγδάτης, τρανό παράδειγμα του πως ο άνθρωπος δε δύναται πια να ελέγξει το τι συμβαίνει μιας και η αναπαράσταση είναι το μόνο που συμβαίνει πραγματικά, φέρνοντας μας ένα βήμα πιο κοντά στο τέλος της ιστορίας που οραματίστηκε ο αγαπητός στους ρεπουμπλικάνικους κύκλους της Αμερικής Χάντιγκτον.

 Ο Μποντριγιάρ έπεφτε έξω όσο και ο Χάντιγκτον. Ο Γάλλος θεωρητικός ήταν εν τέλει η αντεστραμμένη, ρεαλιστική-πεσιμιστική, εικόνα του τελευταίου. Ένα νόμισμα, δύο όψεις, αλλά το ίδιο νόμισμα.

 Το Al Jazeera, όπως και το CNN άλλοτε, νοηματοδοτεί από μόνο του, μιας και εμείς δεν είμαστε ακόμα σε θέση να το κάνουμε, τον Αραβικό ξεσηκωμό (ο Wadah Khanfar είναι η φωνή του, εδώ∙ η φάτσα του δε θα μπορούσε να ανήκει σε άλλον από τον Wael Ghonim, εδώ). 

 

 Η δική μας νοηματοδότηση θα καταφθάσει ύστερα, τότε που θα βλέπουμε με τα μάτια μας το σπαραγμό όλων εκείνων που ξημεροβραδιάστηκαν στην πλατεία Ταχρίρ.

(Θα ‘ναι ξεφτιλισμένες κοσμικότροπες δημοκρατίες της επιστροφής στη σκληρότητα-βαναυσότητα με bonus δωράκι την ελεύθερη πρόσβαση στο διαδίκτυο την οποία απαίτησε με σθένος ο πρόεδρας Ομπάμα κατά τις πρώτες ημέρες της Αιγυπτιακής εξέγερσης; [3]

 

Θα ‘ναι Ισλαμικά καθεστώτα με βλέψεις εναντίον του Ισραήλ συνεχίζοντας παράλληλα το εγκεκριμένο από το Θεό έργο του κάθε Καντάφι-Μουμπάρακ στην καταπίεση του μεγαλύτερου μέρους του πληθυσμού υπό τη σκέπη κάποιου άλλου ιερού λαβάρου;

 

Μήπως έχουμε να κάνουμε με μια κάποια τεκτονικού μεγέθους μετατόπιση ενδιαφερόντων στο γεωπολιτικό παιχνίδι οι λεπτομέρεις του οποίου μας είναι, λίγο πολύ, ακόμα άγνωστες, κι ας φέρνουμε στο νου μας μια σειρά από κράτη-καρχαρίες ανά την περιοχή αλλά και ανά τον πλανήτη έτοιμες για περισυλλογή των θραυσμάτων του παλαιού κόσμου;)

 

 Ο σπαραγμός των Αιγύπτιων θα ‘ναι μια εικόνα δύσκολη για όλους μας, εκτός από τους Αιγύπτιους στρατηγούς (και τους Αμερικάνους). Ο σπαραγμός των Λίβυων θα ‘ναι μια εικόνα δύσκολη για όλους μας, εκτός από τους φύλαρχους που θα αναδυθούν στον αφρό της εξουσίας (ίσως και για τους Αμερικάνους, ίσως και όχι, όλο κάπου θα σκάσουν μύτη και Ισλαμιστές).

 Η χαρά της ανατροπής φυσικά, ατελείωτη. Μια στιγμή μονάχα, προορισμένη να γαντζωθεί γερά στη μνήμη σου όμως. Ταυτόχρονα μια στιγμή Αποκάλυψης∙ ζώντας σε ενδιαφέροντες καιρούς, τραβάς και ζόρια (βία: για γερά στομάχια):

Στην Κίνα, αν πραγματικά μισείς κάποιον, τον καταριέσαι με τα λόγια: “Σου εύχομαι να ζήσεις σε ενδιαφέροντες καιρούς”. Ο λόγος είναι απλός. Στην ανθρώπινη ιστορία “ενδιαφέροντες καιροί” είναι περίοδοι αναστατώσεων, πολέμων και διαμάχης εξουσιών, την ώρα που εκατομμύρια αθώοι υφίστανται τις συνέπειες. Σήμερα μπαίνουμε αναμφίβολα σε μια τέτοια εποχή- οι καιροί μας είναι “ενδιαφέροντες”. Πρόκειται για κρίση που αποτελεί σταθερά· κρίση που γίνεται πλέον τρόπος ζωής.[4]

 Δεν υπάρχει κρίση, υπάρχει μια νέα σταθερά.  Ο παλαιός ο κόσμος, μέσα στην ποικιλία του, μας αποχαιρετά. Θα ‘ναι άραγε γενναίος ο νέος κόσμος;

---

1. στο λαό μεν, κατά το ένα τρίτο δε, μιας και τα άλλα δύο 33άρια καλύπτονται από το Εγώ του και από τη διεθνή κοινότητα, που λένε και τα μίντια, σε μια κλασική κίνηση κάθε αρχηγού κράτους που σέβεται τον τριτοκοσμικό του χαρακήρα, μιας και είναι συνήθως οι διπλωματικές σχέσεις αλά Wikileaks cables ξεκατίνιασμα που μονοπωλούν το ενδιαφέρον τους στη διάρκεια της ένδοξης πορείας τους στο διάβα της ιστορίας, αποτελώντας την ωραιότερη παιδική χαρά που μπορεί να βρει κανείς αναλαμβάνοντας το έργο της καταβαράθρωσης μιας χώρας∙ από τον Νικολάε Τσαουσέσκου μέχρι και τη θεότητα Χάϊλε Σελασιέ, το κοσμικότροπο αλισβερίσι στο λαμπερό κόσμο της διπλωματίας τιμήθηκε ποικιλοτρόπως.

 

2. «Ο Καντάφι μάλλον είναι ψυχοπαθής, και αν θεωρήσει ότι δεν υπάρχει διέξοδος διαφυγής μπορεί να προκαλέσει λουτρό αίματος» [μεταξύ μας τώρα, αυτά είναι μαλακίες].

http://www.skai.gr/news/world/article/163824/europaikes-kuroseis-kata-tou-kadafi-/

3. Συνέντευξη του Σλαβόι Ζϊζεκ στον Σεραφείμ Σεφεριάδη, http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&artid=359657&ct=32&dt=10/10/2010#ixzz1Es6Au7iZ

 

4. Στην περίπτωση αυτή οφείλουμε να μη παραβλέψουμε την χαρά ενός Αιγύπτιου. Αυτού του είδους την ευλογία τη γιόρτασαν με την επισημότητα που τους επέτρεπαν οι πενιχρές τους οικονομικές απολαβές (φθηνή ιμιτασιόν σαμπάνια) στους δρόμους του Βουκουρεστίου οι Ρουμάνοι πολίτες πριν από 22 χρόνια. Δυστυχώς γι’ αυτούς, ύστερα από αυτό το σχετικά μεγάλο χρονικό διάστημα που πέρασε πάλι με ψεύτικη σαμπάνια τη βγάζουν.