Παρασκευή 23/12/2011, 07:15
Στο Στόμα του Κόκκινου Δράκου
Δεν έχει ξημερώσει ακόμα και οδηγούμε
μέσα στην ομίχλη σ’ ένα δρόμο που διασχίζει μεγάλο μέρος μιας έκτασης εξήντα
εκταρίων. Έχει κίνηση. Κοιτώντας έξω από το αυτοκίνητο, είτε δεξιά είτε αριστερά,
η όποια θέα αποκρύπτεται καθώς ο δρόμος είναι περιφραγμένος και από τις δυο
πλευρές με κιγκλιδώματα. Είναι ντυμένα με ένα πανί που απεικονίζει ένα γκρι τοίχο.
Η αρμονία που σχηματίζουν αμέτρητα γκρι τουβλάκια διαταράσσεται μόνο από
μια διαφήμιση που απεικονίζει έναν κόκκινο δράκο. Σκέφτομαι εκείνο το σφυρί των
Pink Floyd που γκρεμίζει τον τοίχο
της εξουσίας ενόσω ο κόκκινος δράκος με κοιτά απειλητικά. Αναρωτιέμαι προς
στιγμήν αν διαβάζει τις σκέψεις μου.
Βρισκόμαστε στο μέρος που οι ντόπιοι, σε μια
επίδειξη καλού χιούμορ, συνήθιζαν να αποκαλούν περιπαικτικά «Europa». Ήταν αρχές δεκαετίας του ’90 και οι
Ρουμάνοι είχαν αποκτήσει πια δικαίωμα στο όνειρο, το Ευρωπαϊκό όνειρο συγκεκριμένα,
αφότου είχαν προσφάτως ξεφορτωθεί για τα καλά, ή έτσι τουλάχιστον πίστευαν, την
νομεκλατούρα του Τσαουσέσκου μαζί με την περιβόητη Securitate. Κάθε αρχή και δύσκολη βέβαια.
Η «Ευρώπη» λοιπόν ήταν μια μεγάλη έκταση γης βορειοανατολικά
του Βουκουρεστίου με κύριο χαρακτηριστικό την λάσπη και τα μεταλλικά
παραπήγματα. Εκεί ανθούσε το παράνομο
εμπόριο Κινέζων μεταναστών σε συνθήκες δύσκολες και επικίνδυνες γι’ αυτούς αλλά
και για τους πελάτες τους. Με άλλα λόγια, ήταν μια περιοχή στον αντίποδα του Ευρωπαϊκού
ονείρου των Ρουμάνων, οι ντόποιοι θα έπρεπε να περιμένουν κάποια χρόνια ακόμα
έως ότου ανεγερθούν τα πρώτα γιγαντιαία αστραφτερά εμπορικά κέντρα.
Στις μέρες μας, η «Ευρώπη» έχει εκσυγχρονιστεί
χάνοντας παράλληλα το ανεπίσημο όνομα της μιας και έχει μετατραπεί σε ένα ασφαλές
«Κινέζικο κρατίδιο» από συνθετικά υφάσματα και όχι μόνο. Τα εξήντα εκτάρια της πρώην «Ευρώπης» περιλαμβάνουν μια δομημένη
επιφάνεια 200.000 τ.μ. και 5.500 μαγαζιά. Το όνομα της είναι πλέον Dragonul
Rosu, ή ο Κόκκινος Δράκος.
Μια σειρά από ορθογώνια μεταλλικά κουτιά-αποθήκες
στοιβάζουν εκατοντάδες εμπόρους (Κινέζους-Ρουμάνους-Άραβες και άλλους), που
πουλούν, χονδρική κυρίως, τόνους εμπορευμάτων που καταφθάνουν από Κινέζικα
εργοστάσια (επίσης Τούρκικα και άλλα). Φυσικά, κάποια προϊόντα είναι λαθραία,
πόσα ακριβώς δεν μπορεί να γνωρίζει κανείς. Τίποτα δεν θυμίζει ωστόσο τις
επικίνδυνες μέρες της «Ευρώπης».
Χριστουγεννιάτικα τραγούδια ξεχύνονται ασταμάτητα
από το αφρισμένο στόμα του δράκου, ξέρετε, τα γνωστά Αμερικάνικα. Πλαστικό
παντού: χριστουγεννιάτικα δέντρα, στολίδια, κάγκελα, αλυσίδες διαχωριστικές,
κολώνες, χαμόγελα, όλα πλαστικά, όλα εφήμερα. Φέτος, λίγο πριν το καλοκαίρι,
μια φωτιά που ξέσπασε από απρόσεκτο καπνιστή, απ' ό,τι λέγεται επίσημα
τουλάχιστον, έκαιγε πλαστικό για τρεις μέρες. Και σήμερα πάντως βλέπεις τσιγάρα
να ανάβουν στη ζούλα από χαρμάνηδες εργαζόμενους.
Καθώς περπατώ στους ιδιαίτερα στενούς διαδρόμους
των αποθηκών κόσμος πάει και έρχεται σε ταχύτητες που αγχώνουν έναν ανέμελο
επισκέπτη γεμάτο περιέργεια σαν και του λόγου μου. Δείχνω ιδιαίτερη προσοχή
στους εργαζόμενους που σπρώχνουν μετά πολύ κόπου εμπορεύματα πάνω σε καρότσια
πλατφόρμες. Συνειδητοποιώ γρήγορα πως έχουν απόλυτη προτεραιότητα στην
κυκλοφορία, αιωνίως πράσινο το φανάρι γι' αυτούς, μονίμως να περνάς με κόκκινο
εσύ. Κατά συνέπεια, δεν υπήρχε περίπτωση να κόψει ταχύτητα αν τυχόν και
βρισκόσουν κατά λάθος στον δρόμο του. Δεν θα ΄λεγα ψέμματα πως απειλούνταν η
σωματική μου ακεραιότητα. «Ίσως να σχετίζεται με το efficiency όλο αυτό»
σκέφτηκα και συνέχισα πιο προσεκτικός πλέον το δρόμο μου. Χιλιάδες
μαγαζιά-τρύπες στέκονται παρατεταγμένα στην σειρά με έναν αριθμό να ξεχωρίζει
το ένα από το άλλο. Αραιά και που συναντάς και μια πινακίδα-brandname.
Ανάμεσα στα θλιβερά αυτά κτίσματα εκατοντάδες
άνθρωποι κυκλοφορούν αναζητώντας το αυτοκίνητο τους στο αχανές πάρκινγκ. Φορτωμένοι
με μαύρες ή και διάφανες σακούλες με εμπόρευμα, βιάζονται να ξεκινήσουν το
ταξίδι της επιστροφής. Έμποροι από όλη την χώρα έρχονται εδώ για τα ψώνια τους.
Ξεκινάνε από νωρίς τα χαράματα, ο δράκος άλλωστε ανοίγει το στόμα του λίγο μετά
τις 04:00 το πρωί και διατηρεί την καυτή του ανάσα έως και τις 14:00 το
μεσημέρι περίπου. Κάπου παίρνει το μάτι μου κι ένα σταθευμένο λεωφορείο. Είναι
το λεωφορείο του Κόκκινου Δράκου που σε μεταφέρει από το κέντρο του
Βουκουρεστίου στον Κινέζικο παράδεισο. Δωρεάν.
Ήταν η πρώτη προσπάθεια κατασκευής μιας
Chinatown, όπως αναιδώς είχαν βιαστεί να ονομάσουν οι ιθύνοντες τούτο το
εμπορικό κέντρο που εγκαινιάστηκε το 2004. Υπάρχουν όμως σχέδια, καθώς και
Ρουμάνικα-Κινέζικα κεφάλαια, για μια διόλου ευκαταφρόνητη επιχειρηματική
επένδυση που προβλέπουν την κατασκευή ενός οικιστικού συγκροτήματος δώδεκα
οικοδομικών τετραγώνων που θα περιλαμβάνει εξακόσια διαμερισμάτα καθώς και ένα
νηπιαγωγείο και ένα σχολείο.
Δίπλα σ' αυτά τα ενδιαφέροντα, το καλοκαίρι του
2011, ο τότε πρωθυπουργός της χώρας*, εγκαινίασε μια άλλη «Κινέζικη Πόλη», αυτή
τη φορά στο γειτονικό Afumaţi, δεκαέξι χιλιόμετρα από το Βουκουρέστι. Η
μεγαλύτερη Chinatown της Ευρώπης τη δεδομένη στιγμή, όπως τη διαφημίζουν
τουλάχιστον, απλώνεται σε μία έκταση σαράντα εκταρίων όπου μέχρι το 2020 θα
περιλαμβάνει 3.200 μαγαζιά, 1.380 αποθηκευτικούς χώρους και 300 παραδοσιακές
Κινέζικες κατοικίες. Τέλος, δεκαπέντε χιλιάδες οικογένειες αναμένεται να
βολευτούν στα πέριξ.
* Είχαμε αλλαγή φρουράς μόλις στις 9 του Φλεβάρη του 2012. Ο νέος, στην κυριολεξία, είναι μόλις 43 ετών, πρωθυπουργός ονόματι Mihai Răzvan Ungureanu αξίζει μια σύντομη αναφορά καθότι μέχρι πρότινος ήταν επικεφαλής του Foreign Intelligent Service της Ρουμανίας ενώ στη μία και μοναδική φωτογραφία του στη Wikipedia τον συναντά κανείς χέρι χέρι με το αλήστου μνήμης γεράκι ονόματι Condoleezza Rice. Ομορφιές.
No comments:
Post a Comment