να ξέρουμε που πηγαίνουμε

soundorigami

Η νυχτερινή περιπλάνηση στην Αθήνα συνίσταται σε ένα ατελείωτο γύρω γύρω όλοι με μοναδικό σκοπό να καταλήξεις είτε κάπου κοντά στο μοναδικό νησί σε ολόκληρο τον κόσμο γύρω από το οποίο δεν υπάρχουν καθόλου νερά, ή τουλάχιστον, σε ένα κοντινό μέρος με θέα προς σ΄αυτό το επίγειο θαύμα.

Εννοείται πως πολύ συχνά διάφοροι άνθρωποι εγκλωβίζονται σε περιοχές όπου η θέα προς τη ζωογόνο δύναμη του ιερού βράχου είναι πρακτικά αδύνατη. Δεν είναι κι απίθανο δηλαδή να ξεμείνει κάποιος ένα βράδυ γύρω στις 03:30 κάπου στα Εξάρχεια. Στην περίπτωση αυτή μάλλον πως έχουμε να κάνουμε με έναν ιδεολόγο που αρκείται να ιχνηλατεί μονίμως γνώριμα εδάφη: ΚΝΕ, ροκ, συνωμοσιολογία, αναρχία πωλούνται, αγοράζονται ή και ανταλάσσονται με φρενήρεις ρυθμούς στην συγκεκριμένη περιοχή σε έναν ατέρμονο κύκλο που δεν συναντά ποτέ την ελευθερία καθότι αυτή άλλωστε συνίσταται στην πολυπόθητη επιστροφή στη μητέρα. Τα Εξάρχεια, αν μη τι άλλο, βρίσκονται σε μια ηλικία όπου η μητέρα αντιμετωπίζεται περίπου σαν εχθρός. Με άλλα λόγια, τα Εξάρχεια βρίσκονται στην καρδιά μιας αιώνιας εφηβείας. Έτσι εξηγείται και η σχέση αγάπης και μίσους η οποία αποδίδει στο ακέραιο τα συναισθήματα της συντριπτικής πλειονότητας των Αθηναίων που έχουν τσαλαβουτήσει πολλάκις στα κάπως δύσοσμα νερά των Εξαρχείων. 

Στα Πετράλωνα, στα Exarheia with a human face δηλαδή, αναζητεί κανείς μια πιο φρέσκια ματιά πάνω στα γεγονότα που ταλανίζουν τις ζωές μας τον καιρό της κρίσης. Επικαιρότητα, ρακί, αυτοσχέδιες ιδέες, στριφτά τσιγάρα που καπνίζουν bloggers (συνήθως με μια ελαφρά συστολή λόγω των βλαβερών συνεπειών του καπνού)  κυκλοφορούν κι εδώ με γοργούς ρυθμούς. Δυστυχώς, οι σπηλιές του Φιλοπάππου στέκουν ακόμα ανεξερεύνητες από όλους εμάς με την εξαίρεση των λιγοστών αρουραίων της πόλης και ίσως και κάποιων νυχτερίδων. 

Στο Γκάζι, είναι γεγονός, καταλήγουν μονάχα οι κοπρολάγνοι. Κολλημένος εσσαεί στην επιφάνεια των πραγμάτων, δηλαδή mainstream, δεν μπορεί παρά να κάνεις παρέα αποκλειστικά με σκατούλες που ως γνωστόν κάνουν κι αυτές την, αναπάντεχη υποτίθεται, εμφάνιση τους στην επιφάνεια της θάλλασας στην οποία κολυμπούν ένα εκατομμύριο άνθρωποι παρέα με τα αντιηλιακά τους. Οφείλω να σας προειδοποιήσω: λέγεται από κάποιους πως μέσα στο πρώην εργοστάσιο του γκαζιού έχει τοποθετηθεί από τους άρχοντες της εξουσίας μια βόμβα υδρογόνου. Αν ποτέ ξεκινήσει η αντίστροφη μέτρηση για το τέλος του πολιτισμού μας το κόκκινο κουμπί που βρίσκεται στο Γκάζι θα είναι εκείνο που θα πατηθεί πρώτο.

Στο Κολωνάκι σαν βρεθείς δεν έχεις ιδέα κατά που πέφτει ο Παρθενώνας. Δεν είναι βέβαια και καμιά ντροπή· εδώ κοτζάμ Σακίλ Ο’Νιλ κάποτε όταν ρωτήθηκε αν επισκέφθηκε την Ακρόπολη απάντησε πως πήγε σε πολλά club μα δυστυχώς δε συγκράτησε ονόματα! Στην περιοχή ευδοκιμεί το πτηνό Τζούμα, φασαριόζικο και ενίοτε κουραστικό, οπωσδήποτε και εντελώς εκτός κλίματος της εποχής, είδος προς εξαφάνιση ωστόσο, το οποίο προς τιμήν του αρνείται πεισματικά, μάλλον από ένστικτο παρά από κάποιου είδους συνειδητοποίηση, να συμμετέχει στην μακάβρια γιορτή των άλλων πτηνών της ζούγκλας του Κολωνακίου: κάθε νύχτα δεκάδες scavengers του τηλεοπτικού και του εφοπλιστικού κόσμου κατασπαράσσουν λαίμαργα ανθρώπινα πτώματα που ξεβράζονται συνεχώς στην περιοχή. Μοναδική ελπίδα για την περιοχή αποτελεί η ευχή εκεί που κείτονται τα πτώματα να φυτρώσουν ξανά νεραντζιές. Τα εθιστικά αρώματα των τελευταίων, γύρω στην Άνοιξη, ίσως και να έχουν τη δύναμη να απομακρύνουν μια και καλή τα κοράκια.

Όσον αφορά την Πλάκα, οι φήμες οργιάζουν. Πιθανολογείται πως εκατοντάδες πρώην Αθηναίοι, ίσως λιγάκι απογοητευμένοι με την περιρρέουσα κατάσταση εδώ που τα λέμε, κυκλοφορούν μονίμως μασκαρεμένοι ως τουρίστες. Τις Απόκριες δε, και καθότι περνούν όλο το χρόνο αναγκαστικά ως μασκαράδες, ντύνονται πια Αθηναίοι αλλά πάντοτε φορώντας χλαμύδες. Μοναδικό τους κέρδος από τούτη την εκκεντρική ίσως διαδικασία (απελπισμένη μεν, κίνηση σωτηρίας δε, σύμφωνα με όσους είναι πιο ανεκτικοί στην ανημπόρια που προκαλεί στον άνθρωπο ο παραλογισμός της ζωής) είναι φυσικά η ψυχική ηρεμία και γαλήνη. Στα Αναφιώτικα μάλιστα λέγεται πως συναντώνται περιστατικά αυθεντικής μυσταγωγίας. Η Πλάκα είναι δηλαδή η Κιβωτός του Νώε φορτωμένη με Αθηναίους που περιμένουν υπομονετικά να περάσει η μπόρα μπας και καταφέρει το πλοίο τους να προσαράξει κάποτε στο γειτονικό νησί του Παρθενώνα. 

Όπως θα το μαντέψατε ήδη, χιλιάδες κόσμου έχει αποσυρθεί μακριά από το κέντρο. Στις νυχτερινές πιάτσες στο Χαλάνδρι, στο Μπραχάμι, στον Χολαργό, στην Κηφισιά, στην Πανόρμου, στο Μαρούσι, στο Περιστέρι και όπου αλλού, συχνάζουν ολικοί αρνητές της Αθήνας. Καταδικασμένοι να μην αγαπήσουν ποτέ την πόλη τους, κρύβονται στα προάστια γευόμενοι τις εμπειρίες ενός κάτοικου της Λαμίας, του Βόλου, της Καλαμάτας, του Πλατανιά Χανίων, της Χαλκιδικής ή και της Κοζάνης. Όσον αφορά αυτούς που καταφέρνουν να αντικρύσουν τη θέα του Παρθενώνα από μια σοφίτα ή μια ταράτσα, ξεγελιώνται αν νομίζουν πως αντικρύζουν κάτι περισσότερο από μια καρτ ποστάλ. 

Βλέπετε, όλα τα νησιά μοιάζουν ωραία από τις φωτογραφίες αλλά η αλήθεια τους φανερώνεται μονάχα στους ταξιδευτές που τα περπατούν απ΄άκρη σ’ άκρη. Με μπόλικο κόπο και ατελείωτη περιέργεια.

Κι αν όλα αυτά σας φαίνονται κομματάκι απαισιόδοξα να ξέρεται πως σας έχω φυλάξει το καλύτερο για το τέλος:

λέγεται λοιπόν πως μια μέρα όλα τα σπίτια στην Αθήνα θα διαθέτουν κι από μια τρύπα στον τοίχο με θέα τον Παρθενώνα. 

διαδραστικότητα

«Υπάρχει ένα κοινό μυστικό στον Τύπο, ιδιαίτερα στις online εκδόσεις. Αν θέλεις το άρθρο σου ή το κείμενό σου να έχει διαδραστική υποδοχή μεγάλης έκτασης, δηλαδή σχόλια, διάλογο κτλ., γράψε για τη Χρυσή Αυγή».

“Χρυσά Χτυπήματα”, TO BHMA, 16/09/2012.

Αν πιστέψουμε τον Νίκο Μπακουνάκη, τότε δε μένει να συμπεράνουμε πως ένα τρελό πάρτυ έχει στηθεί αυτές τις μέρες στα δημοσιογραφικά γραφεία του Πρώτου Θέματος. Έτσι συνέβαινε από πάντοτε· κάποιοι απαντούν ανήσυχοι στο τηλέφωνο που χτύπησε τα ξημερώματα αφού το πένθος πια μας παραμονεύει, και κάποιοι άλλοι μετράνε βρώμικα ευρώ.

Με τα 9/10 άρθρα του Protagon να ασχολούνται επί του θέματος, η σκέψη μας πάει και σε όλους εκείνους που ξημεροβραδιάζονται, εδώ και καιρό άλλωστε, με το να βομβαρδίζουν τις οθόνες μας με τον εμετό των υπογείων του Συστήματος. 

Αν αναρωτιέστε καμιά φορά με τι ακριβώς καταπιάνονται οι τελειόφοιτοι της Αστυνομικής Ακαδημίας να ξέρετε πως δουλεύουν εξαντλητικές υπερωρίες με μοναδικό αντικείμενο εργασίας τη σύνταξη (που λέει ο λόγος) ανορθόγραφων μηνυμάτων εξαντλώντας ταυτόχρονα ολόκληρο τον κατάλογο των ελληνικών ονομάτων.

Συμπαραστάτες στον αγώνα τους βρίσκονται χιλιάδες, σύμφωνα με πρόχειρους υπολογισμούς, ανασφάλιστοι νέοι που εργάζονται σε συνθήκες μαύρης εργασίας (φορώντας φυσικά μαύρες μπλούζες) και οι οποίοι επιτελούν το ίδιο έργο με χρήματα που πληρώνονται είτε από την ελληνική πολιτεία υπό την μορφή επιχορήγησης σε φασιστική παρακρατική συμμορία είτε από τις χορηγίες ανώνυμων ολιγαρχών που δεν προτίθεται να επιτρέψουν σε κανένα να στερήσει τα προνόμια τους. (Ούτε και από τον Ομπάμα τον ίδιο. Ευρωπαϊκή ανοχή, ή και συνενοχή στο θέατρο του φασιστικού τρόμου δεν θα πρέπει να αποκλείεται ελαφρά την καρδία.)

Με άλλα λόγια, η διαδραστικότητα στο διαδίκτυο είναι πλέον γεγονός: οι δημοσιογράφοι συνομιλούν επιτέλους με το κοινό τους! 

Κατά την περίοδο των καλοκαιριών διακοπών μάλιστα και με τη σύνδεση στο ίντερνετ να είναι κάπως πιο περιορισμένη, ο οχετός δύναται κάλλιστα να διοχετευθεί και στο τηλέφωνο σας με τη μορφή απειλητικού τηλεφωνήματος. Το brand name του φασισμού εν Ελλάδι δεν είναι απαραίτητο να αναφερθεί στα εν λόγω τηλεφωνήματα για τον προφανή λόγο πως το μυστήριο καμιά φορά εξάπτει όχι μόνο τη φαντασία αλλά και την καχυποψία παρανοϊκού τύπου και φόβου πρώτου βαθμού στον ανυποψίαστο (αλλά και ανυπεράσπιστο) πολίτη που έχει επιλέξει να σκέφτεται ελεύθερα. 

Στην καλοκαιρινή τους κατασκήνωση στην Κρήτη εκτός από το να διασκεδάζουν lifestyle συντάκτες συναγωνιζόμενοι σε πανάρχαιες αθλοπαιδιές, σχημάτιζαν επίσης, κατά το βραδάκι, τον κύκλο του τρόμου: αντί για φωτιά και κιθάρες τα κινητά έπαιρναν φωτιά. Εκείνος που ακουγόταν πιο απειλητικός απ’ όλους, κέρδιζε αμέσως την εμπιστοσύνη των υπολοίπων της μακάβριας παρέας. 

Μια μέρα θα γίνει ένας σπουδαίος φονιάς.

Όσο για μας, προσπαθούμε να ισορροπήσουμε ανάμεσα στο αίσθημα της ανημπόριας εμπρός του παραλογισμού της ζωής που ζούμε και την αστείρευτη (φυσικά!) επιθυμία μας να συνεχίσουμε να τραγουδάμε. Ελεύθερα.