Είναι γνωστό ότι ο DiCaprio αγωνίστηκε με
όλες του τις δυνάμεις, επί σειρά ετών, ώστε να κατορθώσει να παραλάβει το χρυσό
αγαλματίδιο.
Στο Catch me if you can το έριξε στο τρέξιμο πόνταροντας στον Spielberg,
στο Gangs of New York επαναπαύτηκε στον Scorsese,
στο The aviator τα έδωσε όλα στο ρόλο ενός larger than life χαρακτήρα το αρχέτυπο του οποίου γνωρίσαμε
στο Citizen Cane,
στο The Departed επένδυσε στην μαεστρία του Scorsese όταν σκηνοθετεί crime stories,
στο Shutter Island αναζήτησε το ψυχικό βάθος ενός ήρωα,
στο Inception πόνταρε στο σενάριο,
στο J.Edgar βασικό ατού της ερμηνείας του ήταν, μεταξύ άλλων, η
μεταμόρφωση του προσώπου του με τη βοήθεια ειδικών εφέ,
στο Django Unchained εμφανίστηκε ως ταύρος σε υαλοπωλείο με
τις ευχές του προβοκάτορα Tarantino,
τέλος, στο The Great Gatsby υπολόγισε στην φαντασμαγορία του Hollywood σε συνδυασμό με
την ακαταμάχητη γοητεία του κλασικού με την υπογραφή του Fitzgerald.
Όμως τζίφος.
Τίποτα απ’ όλα αυτά δεν λειτούργησε διότι,
γενικά μιλώντας, ο DiCaprio δυσκολεύεται να κατανοήσει επαρκώς τους χαρακτήρες που
υποδύεται, αδυνατεί δηλαδή να υποδυθεί χαρακτήρες χρησιμοποιώντας το νου του –
το παίξιμο του DiCaprio είναι psychical.
Αντιθέτως, η υποκριτική ικανότητα του Daniel Day-Lewis συνίσταται στην
ικανότητα του να ενσαρκώνει στην κυριολεξία κινηματογραφικούς ήρωες το είναι
των οποίων έχει προηγουμένως τιθασεύσει.
Κάπου εδώ μπαίνει στην συζήτηση ο Alejandro González Iñárritu ο οποίος,
καλλιτεχνική ιδιοφυία γαρ, έπεισε τον DiCaprio να υποδυθεί έναν ήρωα που δεν βγάζει
κουβέντα για δύομιση σχεδόν ώρες – αγωνίζεται ωστόσο σαν θηρίο να επιβιώσει σε
μια αφιλόξενη φύση· ομιλεί δηλαδή με την γλώσσα του σώματος, αυτήν που από
πάντα γνώριζε να μεταχειρίζεται άριστα ο Αμερικάνος ηθοποιός.
