31.5.11

όρια


  
Sarolta Ban


Όταν τα όρια γίνονται ευδιάκριτα σε γυμνό μαλάκους μάτι είναι που ‘ρχόμαστε στα ίσα μας, λέγαν οι παλιοί. Για δες λοιπόν που η μπάλα, εξαγώγιμο Ισπανικό προϊόν τελευταία, κήρυξε πόλεμο στην επανάσταση.

Δεν επρόκειτο για δικαιολογία, κάθε άλλο. Ήταν θέμα διαχείρισης αναγκών. Μιας και αναμενόταν να πανηγυρίσουν δεκάδες (εκατοντάδες;) χιλιάδες Βαρκελωνέζοι σε περίπτωση που σκόραρε ξανά με κεφαλιά ο Μέσι, οι τριακόσιοι της πλάθα καταλούνια έμελλε να συναντήσουν τη σκληρή μοίρα του διαχειριζόμενου (παλαιότερα γνωστός ως προλετάριος). Ήταν θέμα ποσοτικό.

Ήταν και θέμα ποιοτικό. Επανάσταση χωρίς επανάσταση (ή και επανάσταση χωρίς αίμα) εσείς; Διαχείριση με βία εμείς. Την μπάλα στην εξέδρα εσείς; Γκ(λ)ο(μπ)λάρες εμείς. Και ήρθαν τα πράγματα στη θέση* τους.

Στην Αθήνα μπορεί και να βρεθούν φασίστες να κάνουν τη βρώμικη δουλειά. Ή γαύροι.




*Η θέση αυτή μεταβάλλεται συνεχώς τη δεδομένη στιγμή, είχαμε άλλωστε την επανακατάληψη της πλατείας. Με άλλα λόγια, η μπάλα είναι στο τερέν και οφείλουμε να την κλωτσήσουμε με μανία. Τρυπώντας τα δίχτυα, και σε περίπτωση νικηφόρου αποτελέσματος, το αίσθημα ικανοποίησης θα είναι μεγάλο. Αμέσως μετά, συνειδητοποιώντας - μάλλον σχετικά γρήγορα - την πραγματικότητα (επερχόμενη φτώχεια), φαντάζομαι θα νοιώσουμε όπως νοιώθουν οι τηλεοπτικοί θεατές του τελικού του Μουντιάλ, μήνα Ιούνιο, στο χωριό Πείνα του νότιου Μάλι της Αφρικής, αμέσως μετά το σφύριγμα της λήξης του αγώνα. Μετέωροι.




23.5.11

Trier | Μαδρίτη


Julianna Swaney
  
 Μεταξύ μας, δε θα μπορούσε να γίνει αλλιώς. Η ιδιοφυΐα του Trier στέκεται μονίμως απέναντι από την κοινή ηλιθιότητα εκείνων που αρέσκονται να καταναλώνουν κουλτούρα σε φεστιβάλ και σε κλειστές αποστειρωμένες αίθουσες. Ενίοτε και σε φεστιβάλ που κάθεσαι σε γρασίδια, ας το αναφέρουμε κι αυτό.

 Η έκφραση κατανόησης της προσωπικής τραγωδίας ενός ακόμη ανθρώπου από σάρκα και οστά (και πειραγμένα μυαλά φυσικά), του Αδόλφου Χίτλερ δηλαδή, από μεριάς του προβοκάτορα (γιατί έτσι γουστάρει) Δανού σκηνοθέτη μπορεί να ιδωθεί - απ’ αυτούς όλους - μονάχα από μια κλειδαρότρυπα (από την πιο στενή οπτική γωνία δηλαδή).

 Από εκεί άλλωστε αντικρύζουν τη ζωή, ή και την ιστορία, λογής λογής μυαλά άριστα εκπαιδευμένα σε δηλώσεις βγαλμένες από διαφημιστικά - όχι φθηνιάρικα φυλλάδια - αλλά χαμόγελα (χαμόγελα στην προστακτική).

 Οι δηλώσεις του σπουδαίου καλλιτέχνη Trier, άνθρωπος δύσκολος και ακραίος το δίχως άλλο, αναζητούν να συναντήσουν ανθρώπους τολμηρούς. Ανθρώπους που βαριούνται -θανάσιμα- να ακούσουν για άλλη μια φορά το ίδιο ποίημα.

 Το ποίημα: Τι ωραία που ‘ναι η ζωή, ειδικά αν δημιουργείς, και νταξ, ωραία είναι κι όταν σταθείς τυχερός να είσαι κοντά σ’ αυτούς που δημιουργούν κάνοντας τους ερωτήσεις (έτσι τουλάχιστον νοιώθουν αυτοί οι ερωτησιάρηδες)... τραλαλά τραλαλό... γαμώ το Ναζισμό που μας τη χάλασε τη φιέστα, τη γιορτή της ζωής. Όπου όλεθρος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, ένας άνθρωπος, ο Χίτλερ, και όχι ένα μεγάλο, πολύ μεγάλο, κομμάτι της ανθρωπότητας (υπήρχε και καταμερισμός εξουσίας, φυσικά).


                                                             ***

 Σαν να λέμε, όπου κρίση δομική του καπιταλισμού εν έτει 2011 = μία τράπεζα Αμερικάνικη, ή και ένας σεξουλιάρης Γάλλος. Και όχι κρίση στη σκέψη της ανθρωπότητας, γενικώς. Η Ισπανική διαμαρτυρία των «αγανακτισμένων» το αποδεικνύει για μια ακόμη φορά: έχουμε πολύ δρόμο ακόμα να διανύσουμε έως ότου να μπορούμε να συντάξουμε μια πρόταση με αρχή, μέση και τέλος∙ πρόταση επαναστατική. 

 Φυσικά, δεν είναι δίχως αξία η διαμαρτυρία των Ισπανών νεολαίων. Αντιθέτως, ίσως θα έπρεπε, δοθείσης και της ευκαιρίας, να αναγνωρίσουμε το γεγονός πως η ευκολία της χρησιμοποίησης της λέξης revolution (δες πως αυτή κοτσάρεται σε κλίμα χαλαρό στο Twitter) διατυπώνει ευθαρσώς μιαν αλήθεια: η τρισκατάρατη αυτή λέξη, προς το παρόν, φθάνει ως εκεί, ως το Twitter, χάνοντας τη μοναδική ευκαιρία να κάνει πρώτα πρώτα ένα γκελ στις καρδιές μας έως ότου καταλήξει με ταχύτητα βολίδας να γκρεμίσει το τσιμέντο που μας χωρίζει από την αμμουδιά.

 Έως τα τώρα λοιπόν η λέξη αυτή βρίσκει το ακριβές νόημα της στην ειρηνική Ισπανική κατασκήνωση προς μεγάλη στεναχώρια κάποιων και προς μεγάλη περιέργεια κάποιων άλλων. Μια στεναχώρια που σχετίζεται με την έλλειψη επαναστατικού υποκειμένου με συνείδηση και μια περιέργεια που αφορά τη χρονική διάρκεια που ετούτη η διαπίστωση θα έχει ισχύ. 

 Υπάρχει πάντως μια αρκετά υπολογίσιμη πιθανότητα που οφείλουμε να λάβουμε υπόψην μας. Αυτή συνίσταται στην (μάλλον θαρραλέα) παραδοχή πως το επαναστατικό υποκείμενο με συνείδηση υφίσταται και επιδιώκει τα εξής (παρατεταγμένα σε σειρά σπουδαιότητας): ελεύθερο ίντερνετ, μια κάποια καλύτερη κοινοβουλευτική δημοκρατία (διατυπώνεται με αόριστο τρόπο), περισσότερη ανεκτικότητα (μια λέξη που ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ δε χρησιμοποίησε ποτέ, όπως αναφέρει ο Ζίζεκ), λίγο περισσότερο πράσινο (είτε σε συσκευασία πράσινης ανάπτυξης είτε σε επίπεδο... αισθητικής μιας και είναι σαν διακόσμηση που η φύση προσλαμβάνεται πλέον).

 Κατά βάση πάντως, εγώ νομίζω πως οι Ισπανοί φίλοι μας βρίσκονται εκεί προσπαθώντας να κατευνάσουν με παρακάλια το μυθικό τέρας. Οι ίδιοι αντιπροσωπεύουν την αίσθηση του κατεπείγοντος όπως αυτό φανερώνεται σαν ένας ηχηρός βρόντος που συνταράσσει την ανθρώπινη ακοή, ένας βρόντος που φέρνει στο νου το συνεχές κτύπημα της καμπάνας που προειδοποιεί τους υπόλοιπους, όλους εμάς δηλαδή, για την έλευση του παντοδύναμου εχθρού. Εμείς, Έλληνες και μη, βρισκόμαστε πίσω από τα τείχη του κάστρου τρομοκρατημένοι για την επικείμενη έλευση του θηρίου, που απ’ ότι λέγεται, μάλλον είναι πεινασμένο.




   


21.5.11

Μαδρίτη

kevin saint grey














''Για συντροφιά παρηγοριά όλο το βράδι, στα ηχεία μου είχα για σάουντρακ το live stream από την Puerta del Sol στη Μαδρίτη'' – από το μπλογκ του costinho.

Κι εγώ.








Στους Δελφούς

Λίγο έξω από τους Δελφούς, τους αρχαίους, θα συναντήσεις ένα ιπτάμενο ον...

...καθώς και δυο προσφιλή σε μας, του κλεινόν άστεως τα πλάσματα, ζωάκια
ωχ... νάτο πάλι, εντός του μουσείου αυτή τη φορά, με ημερομηνία γέννησης κανά διχίλιαρο -και βάλε- χρόνια πριν
...νάτες κι αυτές, κομματάκι πιο αγριεμένες



Το κόκκινο, το χρώμα, έχει τη δική του ιστορία (σημασία)

Μια στιγμή αμηχανίας (για ένα παιδί της πόλης)
Αγαπημένη μου Σφίγγα...
Ο Αντίνοος ζει
Ούτε η Νέα Υόρκη τέτοια ποικιλία, τι πράμα και τούτο
Θέα και δε συμμαζεύεται / δίχως άλλο, ήξεραν που πήγαν και την έκαναν τη φάση του ομφαλού της Γης








 

18.5.11

Πάσχως


Gilbert Garcin - La condition humaine

 Θυμάμαι, πάνε χρόνια τώρα, στο Γυμνάσιο πήγαινα, μια ατάκα του Αλέκου του Αλεξανδρή. Είχε κερδίσει που λέτε ο Ολυμπιακός την Παναχαϊκή μέσα στην Πάτρα με τους Πατρινούς όμως να διαμαρτύρονται για τη διαιτησία κτλ κτλ (βλ. Κοκκαλιστάν).

 Λίγο μετά τον αγώνα το λοιπόν, αναψοκοκκινισμένος καθώς ήταν ο παίκτης που είχε αναπτύξει τη πιο έντονη ερωτική σχέση με το δοκάρι που εγώ τουλάχιστον θυμάμαι, είχε δηλώσει κάτι του τύπου... «Δε μας αφήνουν ήσυχους κι αυτοί που όλο διαμαρτύρονται και κλαίγονται σαν τους άλλους που που μας λένε και μας ξαναλένε για τα παιδάκια της Αφρικής που δεν έχουν να φάνε...»

 Η δήλωση εκείνη καταγράφηκε στη συλλογική μνήμη των φιλάθλων ως μια κοτσάνα ενός ηλιθίου (ίσως και εκείνη η ιστορία με τα δοκάρια να έπαιξε ρόλο).

 Αρκετά χρόνια μετά συναντώ ξανά τα «παιδάκια της Αφρικής». Αυτή τη φορά τα συναντώ σε γραπτό κείμενο του Πάσχου Μανδραβέλη. Ένα κείμενο «λαμπρό» - για κάποιους - που επιλέχθηκε να «φωτίσει» τα μυαλά δεκάδων χιλιάδων νεανίων που επιθυμούν την είσοδο  τους σε κάποιο πανεπιστήμιο στη χώρα. 

Το κείμενο αραδιάζει διάφορες μαλακίες στο γνωστό καφενειακό και τεμπέλικο ύφος (όταν ο ίδιος το επιλέγει) του βαρετού προβοκάτορα Πάσχου μα εμένα με ενδιαφέρουν τα «παιδάκια της Αφρικής» (και μόνο).

 Το παράδειγμα του με τα «παιδάκια της Αφρικής» έχει ως εξής... κάποιοι κολλημένοι διαμαρτύρονται μονίμως για το οτιδήποτε συμβαίνει, π.χ. γκρινιάζουν στο άκουσμα μιας νέας επιστημονικής ανακάλυψης ή ενός νέου φαρμάκου κτλ φέρνοντας μονίμως ως παράδειγμα την αναλγησία όλων όσον αφορά το τάϊσμα και την περίθαλψη των πεινασμένων παιδιών της Αφρικής.

 Ομολογώ μου έχει τύχει και εμένα να συζητώ με κάποιον από τα αριστερά για τον καιρό στο Άμστερνταμ και εκείνος να μου λέει για τα «παιδάκια της Αφρικής». Καμιά φορά με έκανε να σκεφτώ πως ίσως και να ήταν ηλίθιος ο συνομιλητής μου. Τώρα όμως σκέφτομαι πως ο Πάσχος είναι κι αυτός ηλίθιος. Επίσης, είναι και ηθικά ανάλγητος (ο από τα αριστερά  δεν είναι). 

 Είναι τέρας γιατί τα παιδιά της Αφρικής δεν είναι κούκλες ούτε τεχνολογικά γκάτζετ. Αυτή τη στιγμή που γράφω ζουν και αναπνέουν (όσο μπορούν) κάπου μακριά από μας. Είναι δηλαδή ανθρώπινα όντα. Στο παράδειγμα του Πάσχου δεν είναι∙ είναι άυλα όντα. Είναι τρεις λέξεις σε εισαγωγικά.

 Επιπλέον, ο Πάσχος είναι κυνικός∙ ένας κυνικός ηλίθιος. Η κυνικότητα που αποπνέουν τα λόγια του, και η οποία επιβραβεύτηκε από την επιτροπή επιλογής θεμάτων για τις Πανελλήνιες, τρομάζει. Ίσως να σκέφτηκαν, αυτοί οι «σοφοί», πως τα παιδιά που θα κληθούν να συλλογιστούν πάνω στις σκέψεις του Πάσχου είναι εξίσου κυνικά. Ίσως απλά να κοιτάχτηκαν στους καθρέπτες τους πριν να αποφασίσουν.

 Ίσως, τέλος, να ζούμε σε καιρούς κυνικούς. 

 Αυτό διαφέρει από τη διαπίστωση του Ζίζεκ πως ζούμε σε καιρούς που απαιτούν να έχεις γερό στομάχι για να τα βγάλεις πέρα. Μου αρέσουν οι άνθρωποι με γερό στομάχι∙ μπορείς πάντοτε να περιμένεις κάτι απ’ αυτούς στις δύσκολες στιγμές.

 Ο – συνήθως μασκαρεμένος – politically correct κυνισμός ανθρώπων ηλιθίων με μικρό  στομάχι είναι που με τρομάζει.

 Για το βαθμό κυνικότητας των μαθητών της τρίτης λυκείου δε γνωρίζω και πολλά. Σίγουρα όμως, δε θα το έπαιρνα ως δεδομένο. Θα ήταν άλλωστε ανήθικο να το πάρω ως δεδομένο. Θα ήταν ανήθικα κυνικό.





16.5.11

Παζλ

Sergey Ryzhov - Whales











Κοιτώντας στον τοίχο μιας Βυζαντινής εκκλησίας του 11ου αιώνα και συγκεκριμένα εστιάζοντας στο πρόσωπο μιας αγίας των χριστιανών όπως αυτό απεικονίστηκε από χέρι σεβάσμιου αγιογράφου δεν είναι δύσκολο να διακρίνει κανείς μια Κόρη των αρχαίων χρόνων.

Κι αν νομίζαμε για τόσα χρόνια πως εκείνες οι Κόρες ήταν κατάλευκες ήταν που δε δώσαμε και μεγάλη σημασία όταν κοιτούσαμε - δίχως πραγματικά να βλέπουμε - εκείνες τις αγίες που κοσμούσαν πολύχρωμους βυζαντινούς τοίχους. 

Μπορεί τώρα πια να το γνωρίζουμε στα σίγουρα ότι οι Κόρες κολυμπούσαν στο χρώμα αλλά το θαύμα της τεχνολογίας που μας επέτρεψε αυτή τη μοναδική γνώση θα ήταν απλά ένα κερασάκι σε μια τούρτα αν εμείς αντικρύζαμε την ιστορία όπως οφείλουμε∙ σαν ένα παζλ η κατασκευή του οποίου απαιτεί συνδυαστικές, τολμηρές ερωτήσεις.





15.5.11

Ανοιχτή πληγή


yannis kafkas - open wound 04
 
Ο Γιάννης Καυκάς είναι φίλος ανθρώπων που εκτιμώ και τους οποίους γνωρίζω λιγάκι. Τον ίδιο τον είχα συναντήσει κάποιες λίγες φορές μέσα στα χρόνια.

Το γνώρισα ως φωτογράφο που ψάχνει να βρει τη φάση του και τον τοποθέτησα σχετικά γρήγορα μεταξύ εκείνων των ανθρώπων στους οποίους η καλλιτεχνική έκφραση δεν είναι δικαίωμα αλλά (εσωτερική) ανάγκη.

Οι φωτογραφίες του μου άρεσαν μιας και στο Γιάννη αρέσουν «οι δρόμοι», όπως και σε μένα άλλωστε. Είχα συνοδεύσει ένα παλιό ποστάκι με μία φωτό του την οποία και είχα ξεχωρίσει περισσότερο.

Χαζεύοντας παλαιότερα το μπλογκ του είχα σταματήσει στις φωτογραφίες που είχε τραβήξει στην Κίνα. Θυμήθηκα, τότε, μια τυχαία συνάντηση μαζί του σε ένα μπαρ της Αθήνας. Ήθελε να πάρει το τρένο της μεγάλης φυγής, τον υπερσιβηρικό, μα δεν έβρισκε άτομο να το τολμήσει μαζί του. Είχε αναγκαστεί να συμβιβαστεί με εκείνο το ταξίδι στην Κίνα, πιο εύκολο και λιγότερο επικίνδυνο από το πρώτο. Θυμάμαι πως προς στιγμήν θέλησα να προσφερθώ μα η αλήθεια ήταν πως μέσα μου γνώριζα πως δεν ήμουν αρκετά ώριμος για κάτι τέτοιο. Ντράπηκα και δεν του είπα τίποτα.


Γιάννη περαστικά.



[Δε νοιώθω πολύ άνετα που έγραψα αυτό το ποστ. Η αλήθεια είναι όμως πως δεν μπορούσα να κάνω διαφορετικά. Η είδηση του βαρύτατου τραυματισμού του ήταν μία από εκείνες τις στιγμές.]