το μέλλον είναι φύση

«είμαστε το μέλλον αυτής της γειτονιάς»

διαβάζω σε μια αφίσα της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς», βρίσκεται κολλημένη πάνω σε έναν καφέ κάδο για οργανικά απορρίμματα, κάδος που ανοίγει με κλειδί που αποκτάς έπειτα από μια αίτηση στο Δημαρχείο, διαδικασία που αποτρέπει έως τώρα τις ορδές των καταναλωτών από το να αποθέτουν εντός τους πλαστικά ποτήρια μιας χρήσης με υπολείμματα freddo espresso, χώρια τα πλαστικά μπουκαλάκια του νερού·

«είμαστε το μέλλον αυτής της χώρας»

διαβάζω στη σκέψη των κατοίκων της γειτονιάς, θαμώνων του κατάμεστου all day espresso bar που βρίσκεται ακριβώς απέναντι από τον καφέ κάδο, το κόμμα που υποστηρίζουν οι πελάτες του μαγαζιού πρόσφατα κέρδισε τις εκλογές, στις τσέπες τους κουδουνίζουν ένα σωρό κλειδιά εκτός από εκείνο του κάδου απέναντι·

 

«είμαστε το μέλλον αυτού του πλανήτη»

 

λέω εγώ, είτε μας θάψουν, είτε μας κάψουν, πάλι ανακύκλωση θα γίνουμε, σαν τις τομάτες μας,

είχε άλλωστε περάσει κοντά ενάμισης μήνας που αντίκρυζα αποκλειστικά τις δικές μου μπανανόφλουδες, κουκούτσια και τσάγια στον πάτο του κάδου, κινητή μονάδα φροντίδας του πλανήτη μας για την ακρίβεια, ευτυχώς να λέμε ένα βράδυ συνάντησα ένα κουνουπίδι, μία φρατζόλα ψωμί και κάποια πορτοκάλια που δεν είχα στύψει εγώ, δεν ήμουν πλέον μόνος, μια αδελφή ψυχή που ορκίστηκε πίστη στο reduce/reuse/recycle ονειρεύεται μερικά στενά πιο μακριά.

Not a shipwreck; a tormented sea

Για τον Γερανό

Άγνωσται αι βουλαί του Θηρίου, του θηρίου που κρύβουμε μέσα μας φυσικά, όχι του αντίπαλου δέους του Θεού των Εβραίων. Όταν βρυχάται το θηρίο, μέσα από τα βάθη της πιο ταραγμένης θάλασσας, θηρίο που δε ξεδιψά ποτέ, ζητά νερό της φωτιάς, ζητά φωτιά δηλαδή, πυρ, να καεί στο πυρ το εξώτερον ποθεί το θηρίο και μαζί να εξολοθρεύσει ότι ίχνη από αξιοπρέπεια απέμειναν πάνω στο κορμί που το φιλοξενεί, κορμί παραδόμενο σε επιθετικά ένστικτα, ταμένο στη βαναυσότητα ενός περασμένου καιρού όταν οι γάτες ήταν γνωστές ακόμα ως επικίνδυνα αιλουροειδή, όταν κραυγάζει το θηρίο λοιπόν, καλύτερα είναι να χώνει κανείς το κεφάλι του μέσα στην άμμο, σαν τις καμήλες, έτσι ώστε ο βρυχηθμός του θηρίου να κυκλοφορήσει στα υπόγεια του πλανήτη, να ταξιδέψει η ηχώ (άλλοτε λυπημένη Νύμφη) στους σκοτεινούς διαδρόμους του Άδη αφήνοντας τα ξεχαρβαλωμένα μεγάφωνα των τζιτζικιών να μονοπωλούν τα επίγεια.

Το θηρίο μέσα μας, όλους μας βασανίζει, άλλους περισσότερο, κι άλλους τις Κυριακές τα βράδια. Κάθε θηρίο προτιμά σαφώς το δικό του κρασί, ακόμα κι αν δεν είναι γλυκόπιοτο, ή, για να ακριβολογούμε, ακριβώς όταν δεν είναι γλυκόπιοτο, το θηρίο άλλωστε το διαμορφώνουν οι πικρές, οι αχώνευτες, οι δύσκολες στιγμές, οι στιγμές της απόλυτης απογοήτευσης. Η αντίθεση είναι προφανής· όταν συνεννοούμαστε μεταξύ μας αφήνοντας λογή λογής θηρία να γυροφέρνουν άπραγα στην έρημο, στην ζούγκλα, στα mall, θωρακίζουμε τους εαυτούς μας κρατώντας για τον εαυτό μας τις καλές στιγμές που μοιράζεσαι με την παρέα· η ομορφιά αυτών των στιγμών συντροφεύει τις νύχτες μας σαν άλλο γλυκό μητρικό νανούρισμα. Το θηρίο δεν πεθαίνει ποτέ, τούτο το γνώριζαν καλά οι θεμελιωτές των δογμάτων της ιστορίας· κατά συνέπεια, προσάρμοσαν τα προγράμματα τους κατ’ αναλογία με το (προ)αιώνιο, ανίκητο, ασυγκράτητο κακό. Κάποιοι βέβαια φαντασιώνονται πως το κακό κολυμπά στον πάτο του ποτηριού, εξού και η (αυτο)καταστροφική συνήθεια του να κατεβάζει κανείς μπουκάλια. 

Όπως και να ‘χει, αξίζει να θυμόμαστε πως δεν ναυάγησε ποτέ κανένας, ταραγμένη θάλασσα είναι ο άνθρωπος.

Ψυτάλλεια, Μονότυπο #66

ο σαμσών ρακάς τα βάζει με τα θηρία

Ένα από τα λιγοστά μυθιστορήματα που έχω διαβάσει δύο φορές ήταν το βιβλίο της Σώτης Τριανταφύλλου, Σάββατο βράδυ στην άκρη της πόλης. Με την τελευταία ανάγνωση του να έχει λάβει χώρα προ δεκαετίας, είχε έρθει πια η ώρα του αποχαιρετισμού.

Στα χέρια του Σαμσών Ρακά θέλω να πιστεύω πως το βιβλίο μετατράπηκε στο ακριβώς αντίθετο του: από ένα έργο εφήμερης νεανικής απόλαυσης σε ένα έργο η απόλαυση του οποίου θα διαρκέσει στο χρόνο. 

Σε έναν τόνο πιο προσωπικό, ας σημειώσω και τούτο. Με μεγάλη μου χαρά σας ανακοινώνω πως διαθέτω πλέον και παπούτσια, ευγενική προσφορά του δημιουργού της Ψυττάλειας:

Τον ευχαριστώ γι’ αυτό καθότι είναι ο πρώτος που το σκέφτηκε μέσα σ’ αυτά τα χρόνια.

Απόσπασμα:

Το μυστικό βάρος των τρελών

φυσάμε ξεφυσάμε

δε βγαίνει ο βράχος από μέσα μας

οι τρελοί

γεννιούνται από τις πέτρες

που πετάχτηκαν ένα απόγευμα αφηρημένα

από μια παρέα παιδιών

καθώς αυτά συζήταγαν με πάθος

να φτιάξουνε μια συμμορία

κι έτσι δεν κατάφεραν

να κάνουν γκελ στη θάλασσα

δε γκελάρουν όλοι οι άνθρωποι

να προσέχετε τις πέτρες

που πετάτε