HEAVEN IS A PLACE ON EARTH?
Ψύχραιμοι δεν ήταν, κάθε άλλο, δέσποζαν μέσα τους γνώριμες αναταραχές, μια άβολη ιστορία:
ο Καρακάξης είχε θέμα με την τάξη και την καθαριότητα, όπως θα διαπίστωναν οι καλεσμένοι του κατά την διάρκεια των διακοπών, δεν έμπαινε να κολυμπήσει στις μισές θάλασσες της χώρας διότι σιχαινόταν, είχε ακυρώσει ραντεβού με υποσχετική για σεξ γιατί το αγαπημένο του σακάκι δεν είχε επιστρέψει από το καθαριστήριο, τέλος, κυκλοφόρησε κάποτε ένα κουτσομπολιό πως χαράμισε ένα σίγουρο φάσωμα στην Rebound γιατί θεώρησε πως το καθαρό έλαιο, η εσάνς, η ουσία δηλαδή του αρώματος που είχε επιλέξει η κοπέλα, ήταν πολύ συμπυκνωμένη για την μύτη,
το Λινάκι είχε γλυτώσει, πιθανόν λόγω Belinda Carlisle (Heaven Is A Place On Earth), λεγόταν πάντως πως το φάντασμα της Μόνικα από τα Φιλαράκια την επισκεπτόταν όταν συγύριζε το διαμέρισμα της,
η Μαριάνθη πάλευε με τα αυτοάνοσα, είχαν σπείρει πάμπολλες καφέ κηλίδες και εξανθήματα στο δέρμα της, κανείς ποτέ του δεν αντίκρυσε το σώμα της απαλλαγμένο από ανασφάλεια και πελώρια, σαν κύματα που δαμάζουν οι σέρφερ, υπαρξιακά άγχη,
ο Σάγκυ αγχωνόταν για την ημέρα της τελετής αποφοίτησης από το πανεπιστήμιο, δυόμιση χρόνια, περίπου, πριν από την πιθανή διεξαγωγή της (συν γάμους, βαπτίσια),
η Δανάη απολύμαινε με υπερβάλλων ζήλο έναντι μικροβίων και λοιπών μικροοργανισμών, δεν άντεχε την μυρωδιά της φέτας, τις τρίχες στο σώμα της (περισσότερο στων άλλων),
στους τυχερούς ανήκαν ο Μπακού (ο πατέρας του ήταν σταθμάρχης στον Η.Σ.Α.Π.), και ο Κέιβ (η μάνα του δούλευε κλητήρας στην Δ.Ο.Υ. Βύρωνα), ο μεγεθυμένος μικροαστισμός τους προστάτευε, λίγο πολύ, από την μεταδοτική ασθένεια της φυλής των cool των Αθηνών,
ο Αριστομένης δεν είχε επιχειρήσει να κάνει σεξ χωρίς προφυλακτικό,
η Μαρού, ή Ραλλού, φορούσε πάντα μαύρα ρούχα γιατί πίστευε πως τα χρώματα την έκαναν να δείχνει γελοία,
τέλος, η Τζο (ο μπαμπάς της είχε μεσιτικό γραφείο) την είχε σκαπουλάρει λόγω -όσο πάει- αυτοπεποίθησης·
το cool, βεβαίως, δεν ήταν αποκλειστικά τίτλος τιμής, εμπεριείχε και συμβατικές υποχρεώσεις, κατά βάση, δηλαδή, το καθήκον της ευγενούς αδιαφορίας (polite/respectful indifference) για τους γύρω τους, σε καφετέριες, σε δημόσιες υπηρεσίες, στο πανεπιστήμιο, στα μέσα μαζικής μεταφοράς, το καλοκαίρι στο χωριό, και όπου αλλού, αφορούσε όσους...
- απαντούσαν πως άκουγαν «απ’ όλα» στην μουσική,
- αγνοούσαν τις Νύχτες Πρεμιέρας,
- άντρες που έβαζαν μπόλικο ζελέ σε κοντοκουρεμένα μαλλιά (συν κολόνια),
- τους έντεχνους,
- τους κάγκουρες,
- τους ‘70s παλιοροκάδες,
- τα «σκυλιά», τις λαϊκές γυναίκες δηλαδή με το έντονο μακιγιάζ, το βαρύ άρωμα, φορούσαν ψηλοτάκουνα,
- τους άβγαλτους, τους φοβικούς, και τις ξενέρωτες,
- τα μπαρ της παραλιακής,
- όσους διακόπαραν στην Πάρο, την Νάξο, ή την Σαντορίνη (δική τους, τότε ακόμη, η Ιντίπαρος (πρώην Αντίπαρόκ), τα Κουφονήσια, η Γαύδος, η Ελαφόνησος, η Ανάφη),
- τις μαμάδες και τους μπαμπάδες κάτω των τριάντα,
τέλος, όσους πέρναγαν πολύ χρόνο σε βιβλιοθήκες και αμφιθέατρα, συναγωνίζονταν επάξια, συχνά ξεπερνούσαν, τους εναλλακτικούς στο ευγενές αγώνισμα της αποστροφής για τις κακές συνήθειες των νεοελλήνων,
γενικά μιλώντας, η φιλαναγνωσία δεν συμβάδιζε ιδιαίτερα με την indie φάση, κανείς από την παρέα δεν μπορούσε να χαρακτηριστεί βιβλιόφιλος με την εξαίρεση του Αριστομένη, προτιμούσε ακαδημαϊκά συγγράμματα («Φιλοσοφία και Θεωρία»),
η Μαρού, ή Ραλλού, διάβαζε, χωρίς να το ευχαριστιέται, για την σχολή (αγαπούσε το μυθιστόρημα του Τομ Ρόμπινς Ακόμα και οι Καουμπόισσες Μελαγχολούν), ο Κέιβ χρώσταγε αρκετά μαθήματα για το πτυχίο Φιλολογίας (συν Μπουκόφσκι), ο Σάγκυ διάβαζε για την εξεταστική χωρίς να πολυκαταλαβαίνει το νόημα (ξεψάχνιζε περιοδικά, fanzines, τα πολιτιστικά, τα διεθνή, στις Κυριακάτικες εφημερίδες),
το Λινάκι δεν ήταν αναγνώστρια, όπως επίσης η Δανάη, ο Καρακάξης, ή ο Μπακού (οι μουσικοί δεν διαβάζουν), τέλος, η Μαριάνθη και η Τζο διάβαζαν θεατρικά κείμενα για την δραματική.
No comments:
Post a Comment