Sexάρχεια

 

Ok, cupid!

Σε dating site γνωριστήκαμε, the night of living dangerously, ανταλλάσσοντας μηνύματα το Σαββατόβραδο, στις δέκα μετά μεσημβρίας, με ένα άγνωστο πρόσωπο, στην κυριολεξία, στο profile της στο OkCupid δεν είχε ανεβάσει φωτογραφία, το δικό μου συνόδευαν τρεις, ολόσωμες ώστε να αποκλειόταν το ενδεχόμενο, η όποια ενδιαφερόμενη, να φαντασιώνονταν ψηλό σωματαρά με ενδιαφέροντες κοιλιακούς, πυκνά μαλλιά, κατάλευκα δόντια, blue navy σακάκι με γραβάτα, ή χωρίς,

στην κατηγορία Interests/Hobbies πάντως, ανέφερε το όνομα του Michael Haneke, πριν από εκείνο του David Lynch, αφότου γνωριστήκαμε, δεν άργησα να συνειδητοποιήσω πως έβλεπε μία (1) ταινία μηνιαίως, δεν γνώριζε τον Leos Carax, είχε κρύψει δύο χρόνια από την ηλικία της, αγαπούσε την μουσική (έπαιζε ηλεκτρικό μπάσο στα πρώτα νιάτα της), αλλά το heavy metal ειδικότερα, είδος μουσικής με το οποίο με συνέδεαν –εξ ολοκλήρου- έξι τραγούδια των Metallica, τρία των Iron Maiden, ένα των Megadeath,

δεν δίστασα να αποκριθώ θετικά, να απαντήσω, στο αρχικό μήνυμα («γεια»), τότε ακόμα, στους ιστότοπους γνωριμιών την πρώτη κίνηση την έκαναν οι άντρες σε ποσοστό 95%, η “nowhere,” ταιριαστό ψευδώνυμο με την darkίλα της, έμελλε να διαπιστώσω, ανήκε στην álite του 5%, επίσης στην μικρή αριθμητικά μεινότητα των ελλήνων ρωσικής καταγωγής (13.635 σε πληθυσμό 10.432.481), επιπρόσθετος λόγος, αρκούντως σοβαρός, ώστε να μην το πολυσκεφτώ, αν θα συνέχιζα να συζητώ μαζί της, ήδη από καιρό,

Τσέχες, Ρωσίδες, Πολωνές, Σέρβες και Ουκρανές, οι Σλάβες γενικότερα, είχαν υπερσκελίσει Σουηδέζες, Ολλανδές, Γερμανίδες, Δανές, και λοιπές βίκινγκ θεάρες και θεότητες, οι οποίες, σύμφωνα με τα συμπεράσματα των θερμόαιμων καυλιάρηδων sex positive αριστερόστροφων μποέμ διανοούμενων της εποχής, εξάχθηκαν έπειτα από τυχαίους δειγματοληπτικούς ελέγχους καλοκαίρι σε νησί με την βοήθεια αλκοόλ και νικοτίνης, θεωρήθηκε πως είχαν θυσιάσει το πάθος, την τρέλα του έρωτα, για λόγους πρακτικούς, άπτονταν της ψυχοσωματικής ευεξίας (Madame Figaro), της υλικής ευημερίας (Frankfurter Allgemeine Zeitung), της δημιουργικής ελευθερίας (New Yorker) του Εγώ, οι Σλάβες που είχα φιλοτεχνήσει στο φαντασιακό, το πλαίσιο αξιών, το εύρος αρχών και ιδεών, των κοινωνικών σημασιών που προέρχονται από την φαντασία, προσφέρει στον άνθρωπο την ικανότητα να δημιουργεί εκ του μηδενός, όμνυαν στην περιφρούρηση της ψυχικής ασφάλειας του Εαυτού, έναντι των επεκτατικών διαθέσεων και προθέσεων της παραδοσιακής οικογένειας, καθότι άλλωστε Δυτικότροπες, όρκο τον οποίο ενίοτε παραβίαζαν -κατά ιδίαν βούλησιν- στον βωμό του έρωτα... Σατανικό!

τρεις ώρες αργότερα, κύλησαν ευχάριστα, με γενικολογίες, πειράγματα, αστεία, κενολογίες, λίγες εκατέρωθεν χοντράδες ώστε να τεσταριστούν τα όρια του καθενός, ζήτησα photos, έστειλε μια selfie, φορούσε σκούρο γκρι βαμβακερό μπλουζάκι, είχα φθάσει αισίως στο τέταρτο Weiss μπυράκι (500ml), ξεκίνησα με Erdinger, ακολούθησε η Βεργίνα, συνήθως έφθανα στα δύο λίτρα του ποτού από λυκίσκο, μαγιά, νερό, βύνη κριθαριού και σιταριού, όσο καιρό θα επικοινωνούσαμε μέσω του dating site οι αντιστάσεις θα ήταν λιγοστές, το αλκοόλ πότιζε την οθόνη, η Μάρα παρέα με συνταγογραφούμενα αντικαταθλιπτικά.

 

 

 

Sexάρχεια

 

FIRST KISS

Ωραία θα ‘ταν, ιδανικά, αν δεν προσέθετε εκείνο το μαλάκα στην ίδια πρόταση με το φιλί («γίναμε ένα από το πρώτο φιλί ρε μαλάκα!»), το θυμικό μου ήθελε να κινητοποιήσει, αν δεν το καταλάβατε, να με κλονίσει, δεν έχει σημασία, όλα έχουν τελειώσει πια, ρε μαλάκα τ’ ένα, ρε μαλάκα τ’ άλλο, δεν γινότανε έτσι δουλειά,

δεν θυμάμαι να την έβαλα στο στόμα την συγκεκριμένη λέξη -passive aggressive προσδιορισμό-, πριν τουλάχιστον να κλείσω τα είκοσι έξι, και έκτοτε ακόμα, αρνήθηκα να την εισάγω στην ρουτίνα της καθημερινότητας, όπως, αντιστοίχως, ένας οδηγός ταξί δεν μεταχειρίζεται πληθυντικό με τους πελάτες,

“sorry babe, I didn’t sign up for this, ” θα απαντούσα αν ήταν δυνατόν να ήμουν ειλικρινής, θα ήταν όμως δύσκολο να συνεχίζαμε να είμαστε μαζί, για πολύ, και ήθελα –γαμώτο!- να κάνουμε έρωτα μέχρι το τέλος του κόσμου, ξεγελάσαμε τον Δία, πιστέψαμε, με εκείνο το φιλί, το πρώτο μας, στο τέλος βέβαια, υποταχθήκαμε και εμείς -θέλοντας και μη- στο δίκαιο του βασιλιά των Θεών, ο οποίος,

«για να μας ταπεινώσει, αφαίρεσε από τους ανθρώπους το προνόμιο της πληρότητας, έκανε την μονάδα δυάδα, την πληρότητα έλλειψη, την ενότητα σχίσμα»,[1]

ναι σε όλα, ξέχωρα από το καταραμένο το μαλάκα, διέστρεφε με τρόπο ανεπανόρθωτο μια υπέροχη στιγμή, και ανάμνηση, έγινε εμπόδιο, δεν έμελλε να ξεπεραστεί,

προσωπικά, αφότου διάβασα ένα υβριστικό μήνυμα στο Messenger, απηύθυνα κάποτε ένα «ΔΕΝ ΜΑΣ ΓΑΜΑΣ ΜΩΡΗ!», τα έστελνε με μέση συχνότητα τις 72 ώρες και, συνηθέστερα, ασήμαντες αφορμές, μονολόγησα, δεν πληκτρολόγησα, το keyboard έμεινε αμέτοχος θεατής ενός στιγμιαίου εκνευρισμού,

ο μαλάκας είναι concept, συναντάται ως βρισιά, υποκοριστικό, και κακή συνήθεια, τα τελευταία 20+ χρόνια βρίσκεται ανάμεσα στις πρώτες θέσεις των λέξεων που τίθενται σε ημερήσια κυκλοφορία ανάμεσα στους Έλληνες πολίτες στις ηλικίες 12-62 (έτος που συμπίμπτει με το όριο ηλικίας για πλήρη σύνταξη με σαράντα χρόνια ασφάλισης),

περνάει απαρατήρητη συχνά, δεν αντιλέγω, ποιός νοιάζεται αν ο 16άρης Γιώργος Μπούφος αποκάλεσε μαλάκα έναν συμμαθητή του για το video που ανέβασε στο Tiktok (ράπαρε χάλια), ήταν άκομψο να το τοποθετήσει η Μάρα δίπλα από το φιλάκι μας, that’s all,

καθώς άλλωστε, το λήμμα «μαλάκας» συναντάται σε όλα τα λεξικά της Νέας Ελληνικής, με την εξαίρεση εκείνου της φιληδονίας (κυκλοφορεί εκτός εμπορίου),

δεν ενδείκνυται να μεταχειρίζονται την λέξη εραστές, υπάρχουν τόσες άλλες στο θησαυροφυλάκιο τους, ξεκλειδώνει αυτόματα τότε που όταν καιγόμαστε από ηδονή: πουτσάρα, καυλόμουνο, πούστης, πουτανίτσα, no problem, ακόμα κι αν εκβάλλουν από μια ανοίκεια σε εμάς -παρότι εσωτερική- φωνή, την δικαιολογούσα πάντως όταν τα βρισίδια έβγαιναν σαν πέτρα από τα νεφρά της (ήταν θέμα υγείας), δεν ήταν ζήτημα κακογουστιάς, με τα μπινελίκια, την μάγκικη γλώσσα που χρησιμοποιούσε, έστηνε αντάρτικο:

«δεν είναι τυχαίο ότι ο μοναδικός τομέας της πρακτικής των λαϊκών τάξεων όπου το ύφος (στυλ) προσχωρεί στο στιλιζάρισμα είναι ο τομέας της γλώσσας, με την αργκό που εμπεριέχει την καταδήλωση μιας αντινομιμότητας, μέσω της πρόθεσης να γελοιοποιήσει και να αποϊεροποιήσει τις αξίες της κυρίαρχης ηθικής και της κυρίαρχης αισθητικής»,

όπως θέτει το ζήτημα ο Pierre Bourdieu, μόνο που δεν σκόπευα να της μιλήσω για τον Γάλλο διανοούμενο, ίσως να μην καταλάβαινε, κάποιες φορές, επίσης δεν τον αντιλαμβανόμουν, ίσως να μην ήθελα, την Μάρα ήθελα, να κάνουμε έρωτα, να ανακαλώ την νύχτα που ξαπλώσαμε με ρούχα, στηρίξαμε το σώμα μας στην πλάτη του κρεβατιού, τα πρόσωπα αντικριστά, ενώσαμε τα χείλη, ήταν λεπτά, ζώνη ερωτογενή, ωραιότατα σχημάτιζαν το  ‘v’ αλλά τα μάτια της, γκριζογάλανο χάος, το ανοικτό μπλε του ουρανού, της μολυβένιας θάλασσας.

 

---

[1] Κωστής Παπαγιώργης, Ίμερος και Κλινοπάλη. 

 

 

Sexάρχεια 

A Sexistentialist Story

 

SMALL TALK 

"An elegant pussy, that’s what it is!" της έγραψα ένα Σάββατο βράδυ που δεν βρισκόταν δίπλα μου, γυμνή, σαν να μην πίστευε την φιλοφρόνηση, έστειλε τέσσερα θαυμαστικά,

"I love your dick too, it’s soft," δεν αντιλήφθηκα το κοπλιμάν, δεν έστειλα τίποτα, για σιγουριά,

τι θα ‘ταν όμως δύο εραστές χωρίς ανασφάλειες καθώς η συστολή, και οι ντροπές, εγκατέλειπε σιγά σιγά τα σώματα τους - οτιδήποτε άλλο από εραστές, να τι θα ‘ταν!