Ψυτάλλεια, Μονότυπο #66

ο σαμσών ρακάς τα βάζει με τα θηρία

Ένα από τα λιγοστά μυθιστορήματα που έχω διαβάσει δύο φορές ήταν το βιβλίο της Σώτης Τριανταφύλλου, Σάββατο βράδυ στην άκρη της πόλης. Με την τελευταία ανάγνωση του να έχει λάβει χώρα προ δεκαετίας, είχε έρθει πια η ώρα του αποχαιρετισμού.

Στα χέρια του Σαμσών Ρακά θέλω να πιστεύω πως το βιβλίο μετατράπηκε στο ακριβώς αντίθετο του: από ένα έργο εφήμερης νεανικής απόλαυσης σε ένα έργο η απόλαυση του οποίου θα διαρκέσει στο χρόνο. 

Σε έναν τόνο πιο προσωπικό, ας σημειώσω και τούτο. Με μεγάλη μου χαρά σας ανακοινώνω πως διαθέτω πλέον και παπούτσια, ευγενική προσφορά του δημιουργού της Ψυττάλειας:

Τον ευχαριστώ γι’ αυτό καθότι είναι ο πρώτος που το σκέφτηκε μέσα σ’ αυτά τα χρόνια.

Απόσπασμα:

Το μυστικό βάρος των τρελών

φυσάμε ξεφυσάμε

δε βγαίνει ο βράχος από μέσα μας

οι τρελοί

γεννιούνται από τις πέτρες

που πετάχτηκαν ένα απόγευμα αφηρημένα

από μια παρέα παιδιών

καθώς αυτά συζήταγαν με πάθος

να φτιάξουνε μια συμμορία

κι έτσι δεν κατάφεραν

να κάνουν γκελ στη θάλασσα

δε γκελάρουν όλοι οι άνθρωποι

να προσέχετε τις πέτρες

που πετάτε