μας εύχομαι το καλύτερο

Η Σώτη Τριανταφύλλου στην «Ανατροπή» του Γιάννη Πρετεντέρη προκάλεσε, για πολλοστή φορά, μια σχετική αμηχανία σε όλους εκείνους που στην περίοδο της ενηλικίωσης έβρισκαν μια κάποια ευχαρίστηση στην ανάγνωση των βιβλίων της αξιόλογης Ελληνίδας συγγραφέως, η οποία, αν μας επιτρέπεται, μάλλον πως κακογερνάει.

(Είναι να αναρωτιέται κανείς τι την ώθησε να εγκαταλείψει την προσπάθεια να γίνεται όσο πιο συχνά μπορεί εκστατική ευτυχισμένη, όπως η ίδια άλλωστε το έθετε· ίσως η περιρρέουσα ατμόσφαιρα πόλωσης να ρίχνει τελικά βαριά την σκιά της σε ολοένα και αυξανόμενο αριθμό συμπολιτών μας.) 

Ωστόσο, υπάρχει ένα επιπλέον στοιχείο στην υπόθεση που γεννά τον τρόμο αυτή τη φορά, και όχι απλά μια κάπως ενοχλητική και ανεπιθύμητη αμηχανία: 

τι θα απογίνουν άραγε όλα εκείνα τα όμορφα κορίτσια που κι αυτά ενηλικιώθηκαν με ροκ, Αμερικάνικο κινηματογράφο, εκθέσεις φωτογραφίας ερασιτεχνών ως επί των πλείστων φωτογράφων και ανάγνωση μυθιστορημάτων  (σχεδόν αποκλειστικά σύγχρονων, δηλαδή επίκαιρων ) συγγραφέων ενώ δεν έχαναν καμία ευκαιρία για έξαλλο χορό (όπως το επιβάλλει η έκσταση που απελευθερώνει το rock ‘n’ roll σε συνδυασμό με πολύχρωμα κοκτέιλ) κάθε Παρασκευή βράδυ;

Η Σώτη Τριανταφύλλου ίσως να είναι μονάχα ένα πρόσχημα. Ίσως τελικά να διακυβεύεται το μέλλον των κοριτσιών μας, και μαζί μ’ αυτά, μιας ολόκληρης γενιάς (που λένε). 

Ας είμαστε δηλαδή ειλικρινείς· η Σώτη μας μοιάζει. 

Η ιδεολογικά φορτισμένη κριτική που δέχεται, η οποία έρχεται φυσικά να απαντήσει στη δική της ιδεολογικά φορτισμένη κριτική, πιο πολύ συσκοτίζει παρά αποκαλύπτει την αλήθεια.  

Στην πραγματικότητα, νομίζω, έχουμε αρχίσει πια να αμφιβάλλουμε σοβαρά για τους εαυτούς μας. 

Επιτέλους, επιτρέψτε μου να συμπληρώσω· υπάρχει λοιπόν ακόμα χρόνος να σωθεί η παρτίδα. 

Όσο για την πατρίδα, αυτή πια δε σώζεται με τίποτα.