ντισπέρ

thebarefootprince

Είναι γνωστό πως όταν κάποιοι άνθρωποι απελπίζονται ψηφίζουν φασισμό. Τι συμβαίνει όμως στους καλούς ανθρώπους όταν απελπίζονται κι αυτοί με τη σειρά τους;

Κατά βάση αδικούν τον εαυτό τους. 

Η απελπισία κυριεύει την αγνότητα και τη μεταμορφώνει σε κάτι που θυμίζει το αντίθετο της, δηλαδή τη νοσηρότητα. Η νοσηρότητα αυτού του είδους δεν εκδηλώνεται πάντοτε με αποτρόπαιες πράξεις που στοχεύουν να βλάψουν το κοινωνικό σύνολο. Εκδηλώνεται σαν αυτοκαταστροφικό σύμπτωμα που ξύνει τις πληγές που χάραξε η λεπίδα της οργής η οποία στρέφεται πάντοτε ΚΑΙ προς τα μέσα.

Ο απελπισμένος καλός άνθρωπος τα βάζει με τον εαυτό του τόσο συχνά όσο συχνά φαντασιώνεται ένας απολύτως υγιής άνθρωπος το γυναικείο κορμί. Γυμνό φυσικά. Επιπλέον, δεν του αρκεί τίποτα· ότι συμβαίνει γύρω του είναι ένα κακόγουστο αστείο.

Η αδράνεια και η ακινησία κολλά σαν βδέλλα πάνω στον καλό άνθρωπο όταν πια καταδυθεί μέσα στον βούρκο της απελπισίας. Όσο επιτρέπει κανείς στην απελπισία να τραντάξει τα θεμέλια της πίστης του τόσο ο νόμος της βαρύτητας γίνεται για εκείνον ένας πραγματικός εφιάλτης: κάθε βήμα ισοδυναμεί με μια απότομη πτώση από δυσθεώρητα ύψη.

Γράψανε πολλοί γι’ αυτή, κάποιοι με ιδιαίτερη επιτυχία και διεισδυτικότητα. Ας μην γελιόμαστε έτσι εύκολα όμως, τουλάχιστον όχι τόσο εύκολα όσο ξεγελιόμαστε με τη νέα δήθεν βελτιωμένη κάθε φορά οδοντόκρεμα που βρίσκουμε στο supermarket. 

Η εξίσωση της απελπισίας δεν αποκρυσταλλώνεται σε κανένα paperback edition. 

Η απελπισία είναι ένας τόσο ισχυρός διανοητικός καρκίνος που γίνεται άμεσα αντιληπτός πάνω στο ίδιο σου το σώμα· σχεδόν δεν το αναγνωρίζεις, η επιθυμία του εντάσσεται πλέον στην οικογένεια των υποσυνείδητων αντανακλαστικών ενώ η ζωτικότητα του συγκρίνεται με εκείνη ενός ζόμπι.

Στα αντίδοτα της απελπισίας συγκαταλέγονται ένα σωρό λέξεις όπως η αγάπη, η πίστη, το θάρρος και άλλες. Το χρονικό διάστημα όμως το οποίο απαιτείται για την αποκωδικοποίηση αυτών των λέξεων-εννοιών κάποιες φορές υπερβαίνει τα χρονικά όρια μιας ανθρώπινης ζωής.

Σύμφωνα βέβαια με κάποιους, είναι η πίστη στο Θεό που σε βγάζει από μια τέτοια δυσχερή θέση. Εμείς πάντως δεν πιστεύουμε στην ύπαρξη του όπως έχουμε και την βεβαιότητα στην ανυπαρξία του. Στην πραγματικότητα όμως, μάλλον πως έχουμε πίστη, παρά βεβαιότητα, στην ανυπαρξία του με ότι αυτό συνεπάγεται. Κατά βάση, τη βεβαιότητα της αναγκαιότητας της πίστης.

Γι’ αυτό και λέμε πως στη ζωή και στην πίστη στον άνθρωπο είναι που βυθίζουμε την απελπισία. Αυτή βασιλεύει μονάχα στον ενδιάμεσο κενό χώρο, τη λεγόμενη και μαύρη τρύπα του σύμπαντος, μια έννοια που απλά προσπαθεί να περιγράψει τη μαύρη τρύπα της ίδιας της ύπαρξης.