Δευτέρα πρωί, στο κέντρο της πόλης

George Mazarakis

Δευτέρα πρωί, μπαίνοντας στην Αλεξάνδρας, αγριεμένα θορυβώδη κύματα δέρνουν τα αυτιά σου, τινάσουν βίαια τις τσίμπλες από τα βλέφαρα σου, όσο για τον γκρι καπνό που ξερνάνε οι εξατμίσεις των αυτοκινήτων, ετούτο είναι το οξυγόνο της πόλης· κάποτε μάλιστα μια πόλη δικαιολογούσε το όνομα της με βάση τον αριθμό των τετράτροχων θηρίων που μάρσαραν στην κεντρική λεωφόρο, τώρα ζούμε την εποχή που οι ποδηλάτες οδηγούν με χάρακα τις σκιές που απλώνουν οι ουρανοξύστες

θάλασσα η λεωφόρος Αλεξάνδρας, ελαφρώς μολυσμένη θάλασσα που εκβάλλει στο Πεδίον του Άρεως, πάρκο τυλιγμένο στην ομίχλη στις 08:30 το πρωί, την ώρα που λαγοκοιμούνται οι άστεγοι, κοιμούνται που λέει ο λόγος, οι άστεγοι κρατούν πάντοτε το ένα τους μάτι ξύπνιο, μάτι που ξάγρυπνο (παρ)ακολουθεί τους χτύπους της καρδιάς του άστεως, τους ανθρώπους που επιμένουν να κυκλοφορούν ακόμα σε στενούς δρόμους με τα μάτια καρφωμένα στις ανθισμένες βεράντες δηλαδή

η καρδιά μιας πόλης ήταν από πάντοτε οι περιπατητές του άστεως, flâneur ναι, αν flâneur σημαίνει πως περπατώντας γράφεις λέξη προς λέξη ένα κεφάλαιο από το βιβλίο της ζωής σου, ζωτικό όργανο της πόλης λοιπόν οι περιπατητές πολύ περισσότερο σήμερα που οι κυβερνώντες αρνούνται πεισματικά να προσφέρουν στους άνεργους έκπτωση στα μέσα μαζικής μεταφοράς, σκόντο που ομολογουμένως δικαιούνται, ρωτήστε όποιον Θεό του Ολύμπου θέλετε, την ίδια απάντηση θα σας δώσει, οι άνθρωποι μπορεί να γίνονται άδικοι με τους γύρω τους αλλά δεν αξίζουν τέτοια περιφρόνηση

εκτός κι αν θέλουμε να δεχτούμε ελαφρά την καρδία ότι το περιώνυμο κοινωνικό κράτος της Ευρώπης δεν έχει απλά περιοριστεί, αλλά κείτεται νεκρό, σαν τον Θεό, στην δικαιοδοσία του οποίου δεν βρίσκεται πλέον απολύτως τίποτα, τα κλειδιά του σύμπαντος τα φυλά πια ο Κανένας έπειτα από προτροπή του πολυμήχανου Οδυσσέα ο οποίος επιμένει να ξεγελά την ανθρωπότητα μέχρι και σήμερα εκμεταλλεύομενος την εξιδανίκευση της Ελληνικής αρχαιότητας από ανθρώπους που βρίσκονταν έτη φωτός μακριά της· δεν μεταλαμπαδεύεται η γνώση μιας ένδοξης εποχής επειδή τρέχουσες ιδεολογίες και ιδεοληψίες με ημερομηνία λήξης τις εισάγουν σαν να ‘ταν πορτοκάλια από την Καλιφόρνια

όλα αυτά συμβαίνουν λίγο πριν το ποτάμι της Αλεξάνδρας σε ξεβράσει στις όχθες της Πατησίων, της άλλοτε βασίλισσας της Αθήνας, ξεδοντιάρα βασίλισσα που ονειρεύεται τον ερχομό του πριγκηπόπουλου του Τραμ, αν δεχτούμε ότι το Μετρό είναι ο βασιλιάς δηλαδή, ώστε να της δώσει το φιλί που θα την κάνει να νοιώσει παιδούλα ξανά, ονείρωξη βγαλμένη από παραμύθι των αδερφών Γκριμ, Πατησίων που καθημερινά αναμένει καρτερικά τα κύματα των δυσαρεστημένων οι οποίοι θα ποτίσουν το οδόστρωμα με δηλητήριο πόλεως, το λεγόμενο alienation, alien nation δηλαδή, ακόμα κι αν βρίσκονται εντός των ορίων του ίδιου κράτους

άνθρωποι εγκλωβισμένοι κάτω από την Πατησίων, πράγματι, κατεβαίνοντας προς την Αριστοτέλους, έχει φτάσει εννιά πια, όλα σκοτεινιάζουν και τα λιγοστά μαγαζιά παραμένουν με κατεβασμένα τα ρολά, ο χρόνος κυλά διαφορετικά εδώ κάτω, τα θλιμμένα δέντρα της Γ’ Σεπτεμβρίου κάπως σε προϊδεάζουν για το γενικό κλίμα, Αθηναίοι κατοικούν και κάτω από την Πατησίων, μισούν την πόλη τους κι αυτοί όσο και εκείνοι οι οποίοι βρίσκουν την Αθήνα άσχημη επειδή δήθεν είναι γκρίζα

στην πραγματικότητα, η Αθήνα είναι κατάλευκη· προσοχή, δεν ισχυρίζομαι πως η Αθήνα είναι καμιά άβγαλτη μυξιάρα, αντιθέτως, έχει πονέσει πάμπολλες φορές, ας θυμηθούμε πρόχειρα τον Δεκέμβριο του 1944 και την εποχή της επταετίας όταν το τσιμέντο καταπλάκωσε το μάρμαρο, σ’ αυτήν την πόλη όμως λάμπει λευκό το φως, ειδικά εκείνα τα απογεύματα όπου το φως της Ελλάδας τρυπώνει μέσα από τις φυλλωσιές στους πρόποδες του Λυκαβηττού

στην Αριστοτέλους λοιπόν, ο χρόνος δεν σταματά, απλά χάνει την αξία του, ο χρόνος στα πέριξ της Αχαρνών κοστίζει λιγότερο, όπως λιγότερο κοστίζει και η ανθρώπινη ζωή στις γειτονιές κάτω από την Πατησίων σε σχέση πάντοτε με τις γειτονιές στους πρόποδες της Πεντέλης, περιοχή όπου κάποτε στέλνονταν εργάτες (των οποίων η ζωή εκείνη την εποχή επίσης κόστιζε λιγότερο από άλλες ζωές) ώστε να βγάλουν από τα σωθικά της γης το πολύτιμο μάρμαρο που στολίζει την κορυφή της Ακρόπολης 

Παρθενώνας - Αχαρνών, ένα τσιγάρο δρόμος

ένα κοριτσάκι σκύβει κάτω από ένα παρκαρισμένο αυτοκίνητο της Γ΄ Σεπτεμβρίου, θα ανασύρει ένα μολύβι ματιών, είναι αποφασισμένο βλέπετε να συνεχίσει να γράφει την ιστορία της ομορφιάς αυτής της πόλης.