Τουρκία ΙΙ

Το ουσιώδες στη συζήτηση που κάνουμε δεν είναι το μέγεθος του νέου προεδρικού παλατιού στην Άγκυρα το οποίο ο Ερντογάν εγκαινίασε περιχαρής πρόσφατα. Τα Αμερικάνικα μέσα ενημέρωσης το βρίσκουν μάλλον δύσκολο να αφήσουν ασχολίαστο το γεγονός πως το παλάτι διαθέτει περισσότερο χώρο από τον Λευκό Οίκο, συζητήσιμη μπηχτή πάντως αν θέλετε την γνώμη μου διότι άλλωστε... δικαιούνται λέτε οι Αμερικάνοι να εξανίστανται για την λατρεία ποσοτήτων και μεγεθών; Όπως και να το κάνουμε, δεν είναι πλέον κρυφό πως το παλάτι της Άγκυρας επιθυμεί σφόδρα, και εργάζεται σκληρά πάνω σ’ αυτό, να αποτελέσει το διοικητικό κέντρο του υπό ίδρυση Σουνιτικού βασίλειου της Μέσης Ανατολής.

Αξίζει να αναφερθεί πως ο Ερντογάν περιστοιχίζεται από έναν άνθρωπο ο οποίος μοιάζει να έχει ξεπηδήσει μέσα από τις λιγότερο πληκτικές σελίδες ιστορικών βιβλίων, βιβλία στα οποία οι βασικοί χαρακτήρες φαντάζουν πρωτόφαντοι ήρωες στα μάτια του διψασμένου για ιστορικά συμβάντα αναγνώστη που ενηλικιώνεται στον 21^ο αιώνα.

Ο Νταβούτογλου, το ιστορικό πρόσωπο στο οποίο αναφερόμαστε, είναι ένας διανοούμενος που συμμετέχει στην άσκηση εξουσίας με κίνητρα και επιθυμίες που προσιδιάζουν σε μια εποχή ολωσδιόλου αντίθετη από εκείνη που αντιπροσωπεύει ο πρώην καγκελάριος της Γερμανίας Σρέντερ, όχι πάντως και ο Ντομινίκ  Στρος Καν ο οποίος λάγνος για εξουσία και μουνί καθώς ήταν, δεν αποτελεί σε καμία περίπτωση φαινόμενο της εποχής μας· αντιθέτως, η περίπτωση του συναντάται πολύ συχνά στην ιστορία της διακυβέρνησης του κόσμου. Αναφέραμε τον Σρέντερ σαν παράδειγμα, αλλά στην θέση του Γερμανού θα μπορούσε κάλλιστα να βρισκόταν ο Μπαρόζο, για να μην αναφέρω τον Βαγγέλη Βενιζέλο. Περιττό νομίζω να εντρυφύσω στα κίνητρα και τις πολιτικές ιδέες ανθρώπων όπως ο, κάποτε Μαοϊκός, Μανουέλ Μπαρόζο· όσο για τον Ρομπέι, προφανώς ονειρεύεται Ρωμαϊκά μεγαλεία αν κρίνει κανείς από το εξώφυλλο του βιβλίου του.
  

Όπως και να ‘χει, ο Νταβούτογλου δεν εγκαινιάζει κάτι νέο στην παγκόσμια πολιτική αρένα απλά υπενθυμίζει σε όλους μας την εποχή που οι ιδέες και τα πιστεύω (ενίοτε αρκούντως καταστροφικά και τα δύο τους), ή ακόμα και οι μονομανίες και οι φαντασιώσεις, καθόριζαν σε μεγάλο βαθμό την αποστολή, ή τουλάχιστον την αίσθηση του καθήκοντος της αποστολής, ενός ισχυρού ανδρός.

Η απόσταση που χωρίζει την ποιότητα των σκέψεων του Νταβούτογλου έναντι εκείνων του Βενιζέλου είναι ανάλογη της διαφοράς δυναμικής μεταξύ της Τουρκίας και της Ελλάδας την δεδομένη ιστορική στιγμή. 

Η δαιμονοποίηση του, όντως υπαρκτού, «δαίμονα» της Τουρκίας έναντι άλλων «δαιμόνων» που την βγάζουν καθαρή στα ρεπορτάζ του BBC και του CNN (βλέπε Ισραήλ), δεν θα ‘πρεπε να εκπλήσσει κανέναν. Υποτίθεται πως είναι ο ντόπιος άρχοντας εκείνος ο οποίος ορίζει τον πήχυ στην χάραξη εθνικής πολιτικής· στην πραγματικότητα, τα ζητούμενα της εθνικής πολιτικής ενός κράτους καθορίζονται και από τους συσχετισμούς δυνάμεων αλλά και τους ανταγωνισμούς των ισχυρών κρατών.

Ο Ερντογάν πάντως δεν είναι Κεμάλ, με την έννοια πως ο πρώτος επιθυμεί ρητά να αψηφά, όσο αυτό είναι δυνατόν, τις επιθυμίες και τις προσταγές των ισχυρών κρατών της Δύσης, ενώ ο δεύτερος μεταμορφώθηκε από στρατηγός σε παγκόσμιο ηγέτη αφότου ακριβώς ξεκίνησε το κολοσσιαίο πρόγραμμα του εκδυτικισμού (κάπως παράλογου και οπωσδήποτε καταστροφικού εν μέρει στον βαθμό που επιχειρήθηκε) της πρώην Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, εκσυγχρονισμός ο οποίος, όπως γνωρίζουμε, πάντοτε επιβάλλεται με την ισχύ των όπλων, των χρηματαγορών ή ενός εμπάργκο, εξού και η δημόσια περιφρόνηση του Ερντογάν προς τον σημαντικότερο Τούρκο που έζησε τον 20^ο αιώνα.   

Φθάνοντας στο τέλος ας σημειώσουμε πως ο Αντώνης Σαμαράς δεν είναι άλλο πράμα από το κωμικό, για να μην πω γελοίο, αντίγραφο του Ερντογάν. Όσο για τον ΣΥΡΙΖΑ, ετούτος είναι πιθανό να κληθεί να κυβερνήσει την χώρα σε μια χρονική στιγμή κατά την οποία η λεγόμενη οικονομική κρίση, ή κρίση χρέους, θα πάψει να ονοματίζεται κατ’ αυτόν τον τρόπο από τα διεθνή και εγχώρια ΜΜΕ, αφού θα έχουμε πλέον περάσει στην επόμενη πίστα, στην πίστα όπου η ζωή του τόπου θα ορίζεται λιγότερο πλέον από τις αντιπαραθέσεις για απολύσεις και ανεργία και περισσότερο με βάση προβλήματα, πραγματικά ή και φανταστικά, που θα αφορούν τις διεθνείς σχέσεις της χώρας αλλά και το ρόλο της στο ιστορικό σίριαλ, με διακοπές για διαφημίσεις, που κάποτε ονομάστηκε ως «Ανατολικό Ζήτημα».