quelle horreur!

Kolejnageba

Ο απανθρωπισμός του Michel Houellebecq τρομάζει με την ίδια ένταση με την οποία διασκέδαζε ο μηδενισμός του δέκα χρόνια πριν. Η νοσηρότητα του Γάλλου συγγραφέα ξεπήδησε μέσα από το αχανές πηγάδι της εμμονικής του ιδεοληψίας πως ο άνθρωπος είναι ένα οριστικά έκπτωτος άγγελος σε μόνιμη ανικανοποίητη σεξουαλική διέγερση ο οποίος αντικρύζει παθητικά την επερχόμενη καταστροφή. 

Ο Houellebecq πληρώνεται σε χρυσό ο οποίος όμως δεν λάμπει καθόλου, ήδη από τον καιρό του “Nixon shock,” όταν αποσυνδέθηκε δηλαδή το δολάριο από τα αποθέματα χρυσού έτσι ώστε να κατοικήσει ο σύγχρονος άνθρωπος, αιωνίως ευγνώμων, πανευτυχής καταναλωτής, στην ουτοπία του πολιτισμού ο οποίος παράγει ασταμάτητα σκουπίδια τα οποία διαδέχονται το ένα το άλλο στη γραμμή παραγωγής ενός Κινέζικου εργοστάσιου με πολλαπλώς ταχύτερους ρυθμούς από ότι τα ίδια σκουπίδια ανακυκλώνονται σε κάποια επαρχία της νότιας Γαλλίας.

Yesterday’s news, συγγραφέας δηλαδή μιας προηγούμενης εποχής, ο μπαγιάτικος Michel Houellebecq συντηρείται στην επικαιρότητα αφότου δέχθηκε πρόθυμα να ανέβει στο βάθρο, βόθρο καλύτερα, της σύγχρονης πλατείας του χωριού στην οποία διαπόμπευαν κάποτε τις μάγισσες, την prime time της Γαλλικής τηλεόρασης. 

Αξίζει να σημειωθεί πως ο τρόμος στα μάτια της διαπομπευμένης μάγισσας αντανακλώνταν στα μάτια όλων των παρευρισκομένων. Με άλλα λόγια, μαζί με κάθε άτυχη γυναίκα καιγόταν και η επιθυμία για ζωή και των συγχωριανών της. Το ίδιο συμβαίνει φυσικά και στις μέρες μας εκτός αν πιστέψει κανείς πως η Samsung C3H890 με την curved οθόνη έχει μαγικές προστατευτικές ιδιότητες.

Θα ήταν αφελές να νομίζουμε πως το γυαλί της οθόνης μας προστάτευσε από την επιδιωκόμενη απόπειρα σωφρονισμού μας όταν σε ζωντανή σύνδεση με το στούντιο του Canal+ ο Bernard-Henri Lévy μεταξύ 20:00 και 22:00 κήρυσσε τον πόλεμο στον Gaddafi ενώ ο Houellebecq, στη μεταμεσονύχτια ζώνη πλέον, διακωμωδούσε την αδυναμία του liberal Γάλλου να αντιληφθεί το μέγεθος της ανυπέρβλητης και μη αναστρέψιμης συλλογικής παρακμής μας. 

Αναπαύονται και οι δύο στην ίδια όχθη του Γαλλικού συστήματος εξουσίας το οποίο έχει ξαμολυθεί να περισώσει ότι μπορεί από την παλαιά Γαλλική αποικιακή αίγλη.

Ο Lévy μάλιστα εγκατέλειψε το πόστο του δημόσιου διανοούμενου που ειδικεύεται στη «μαλακή διπλωματία» (soft power) ώστε να ασκήσει «σκληρή ισχύ» (hard power)για λογαριασμό του Γαλλικού κατεστημένου το οποίο μάλιστα έβγαλε ασπροπρόσωπο ως σύμβουλος του Sarkozy στην επιτυχημένη εκθρόνιση του Gaddafi το 2011.

Όσο για τον Houellebecq, είναι μάλλον ευχαριστημένος με την τιμητική συμμετοχή του στη λίστα των enfant terribles της Γαλλικής λογοτεχνίας· κατά συνέπεια, και λόγω ιδιοσυγκρασίας και «αδυναμίας χαρακτήρα», αντίστοιχης υφής με εκείνης που προσάπτει στους διανοούμενους της απέναντι όχθης, ο Michel δεν στοχεύει στην καρδιά της φαρδιάς μάζας των λευκών μεσήλικων της μεσαίας τάξης της Γαλλίας αλλά στο μυαλό της, λευκής ξανά εννοείται, liberal μορφωμένης Γαλλικής - αλλά όχι μόνο - νεολαίας.

Το βιβλίο το οποίο πρόσφατα δημοσιεύθηκε με την αλληλογραφία των δυο τους είναι στην ουσία ένας μονόλογος του ίδιου (μη)προσώπου. 

Δύο ονόματα στο εξώφυλλο – ένας στόχος: ancién regime.