Les Amants du Pont-Neuf

Όταν είδα το Les Amants du Pont-Neuf του Leos Carax αναρωτήθηκα τι στην ευχή είχε πάει στραβά. Ήταν δυνατόν οι Juliette Binoche-Denis Lavant να μην είχαν επισήμως ανακυρηχθεί ως ένα από τα πιο αλησμόνητα ερωτικά ζευγάρια στην ιστορία του κινηματογράφου;

 

Οι δύο ηθοποιοί είχαν ήδη εμφανιστεί μαζί ανεπανάληπτα ερωτοχτυπημένοι στη δεύτερη ταινία του Carax, το Mauvais Sang. Η συγκεκριμένη ταινία βέβαια ήταν ένα tribute του σκηνοθέτη προς το είδωλο του, τον Jean-Luc Godard. Κατά συνέπεια, ήταν λογικό να πληγεί σε κάποιο βαθμό η ανεξαρτησία των δύο κινηματογραφικών ηρώων.

Με το Les Amants du Pont-Neuf όμως, την καλύτερη ταινία του Carax, σκηνοθέτης ο οποίος μπορεί να περηφανεύεται πως οι ταινίες του δεν ανήκουν σε καμία κατηγορία εκτός από εκείνη της οποίας ο τίτλος φέρει το όνομα του, το κινηματογραφικό δίδυμο Denis Lavant-Juliette Binoche φαίνεται πως μπορεί να κερδίσει την αιωνιότητα.

Πώς ήταν δυνατόν η γενιά μου να είχε δοξάσει τα ζευγάρια του Godard, τα οποία μάλιστα χανόντουσαν περισσότερο πίσω στον χρόνο, και να αγνόησε, εν πολλοίς, το δίδυμο του Carax το οποίο μάλιστα μεγαλούργησε εις διπλούν; Είχαν άραγε τίποτα να ζηλέψουν από τους Jean-Paul Belmondo, Jean Seberg, Anna Karina και λοιπά Godardικά κινηματογραφικά είδωλα;

Για να λέμε την αλήθεια, ο Levant δεν συναγωνίζεται σε φυσική ομορφιά τον Belmondo στο À Bout de Souffle, ούτε τον Michel Piccoli στο Le Mépris. Ωστόσο, ούτε ο Jack Nicholson μπορούσε να συναγωνιστεί τον Steve McQueen σε φυσική ομορφιά αυτό όμως δεν τον εμπόδισε να γίνει τεράστιος γυναικοκατακτητής. 

Ίσως περισσότερο από το weird μούτρο του Denis Lavant, το οποίο άλλωστε φωτιζόταν από το υπέρλαμπρο ομιλούν πρόσωπο της Juliette Binoche, να έφταιξε το γεγονός πως το love story των δύο εραστών είχε λάβει χώρα κάτω από μια γέφυρα ενός αγνώριστου Παρισιού. 

Η Πόλη του Φωτός στο Les Amants du Pont-Neuf δεν έχει καμία σχέση με το Παρίσι του À Bout de Souffle (φιλμ το οποίο κυκλοφορεί ακριβώς στα μισά των les trente glorieuses, τη χρυσή περίοδο για την Γαλλική, και όχι μόνο, οικονομία μεταξύ 1945 και 1975 δηλαδή), ενώ μεταμορφώνεται στο ακριβώς αντίθετο της παραμυθούπολης στην οποία τριγυρνούσε αμέριμνα ερωτοχτυπημένη η Amelie, δέκα χρόνια αργότερα. 

Το Παρίσι του À Bout de Souffle (1960) έσφυζε από αυτοπεποίθηση – ο Μάης του ’68 απείχε μόλις οκτώ χρόνια.

Το Παρίσι της Amelie (2001) έλαμπε αισιοδοξία για τον 21^ο αιώνα, τον αιώνα της Ευρωπαΐκής Ένωσης, όπως το ήθελαν οι μεσομακροπρόθεσμες προβλέψεις των - αποκλειστικά Ευρωπαίων εδώ που τα λέμε - ειδικών.

Το Παρίσι των Les Amants du Pont-Neuf (1991) προσπέρασε 25 χρόνια – αντί για το 1991, βλέπουμε το 2016. 

Η πρωτεύουσα της Γαλλίας στο Les Amants du Pont-Neuf θυμίζει πολύ περισσότερο την πόλη την οποία σαρώνει στις ψήφους η Μαρί Λεπέν και οργισμένοι μηδενιστές φονταμενταλιστές γαζώνουν στις σφαίρες ανθρώπους που βλέπουν λάιβ το αγαπημένο τους συγκρότημα. 

Με άλλα λόγια, στην εποχή της λιτότητας και του ασύμμετρου, εν πολλοίς ακήρυχτου, πολέμου, και καθώς οι γόνοι της μεσαίας τάξης μετατρέπονται γοργά σε πρεκαριάτο, ίσως να έφθασε πλέον η ώρα όπου θα σημάνει η ιστορική δικαίωση του ζευγαριού Juliette Binoche-Denis Lavant.