It Could Have Been a Tie

Ήταν το 2015 όταν Έλληνες και Πέρσες συναντήθηκαν εκ νέου στη σκηνή της ιστορίας. Εκείνον το χειμώνα, Έλληνες και Ιρανοί αξιωματούχοι κυκλοφορούσαν στα διεθνή φόρουμ ξεγραβατωμένοι. 

Τα χαϊδεμένα παιδιά της σύγχρονης ιστορίας και οι κύριοι αντιπρόσωποι του Άξονα του Κακού (σύμφωνα πάντοτε με τη θέα από την Washington) είχαν κηρύξει σημειωτικό πόλεμο στη Δύση. Οι μεν κρατούσαν μούτρα, οι δε ανυποχώρητοι στην αυτοκρατορική ιστορία τους (με ή χωρίς Μωάμεθ). (Δύο χειμώνες αργότερα, ο ίδιος ο Πρόεδρος των Η.Π.Α. θα έθετε σε κίνηση τη διαδικασία (πολυ)διάσπασης της «Δύσης», όπως εκείνη νοηματοδοτήθηκε έπειτα από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.) 

Αν ο Ρέντσι και ο Ερντογάν, ηγέτες των χωρών που βρίσκονται στα Δυτικά και τα Ανατολικά της Ελλάδας αντίστοιχα, δασκάλεψαν τον Τσίπρα να φορέσει γραβάτα, (αγενώς μεν, εντός των ορίων της έκφρασης πολιτικής ισχύος μπροστά στις κάμερες δε), ο Ζάεφ, ηγέτης της χώρας που βρίσκεται στα βόρεια της Ελλάδας, έβγαλε την γραβάτα του και την έκανε δώρο στον, ξαφνιασμένο είναι η αλήθεια, Πρωθυπουργό της Ελλάδας. 

Για πρώτη φορά, ένας ξένος ηγέτης δεν απαιτούσε από τον Tσίπρα να μοιάσει στους υπόλοιπους αλλά επιθυμούσε να ακολουθήσει το παράδειγμα του.

Δυστυχώς, τα αντανακλαστικά του Τσίπρα πρόδωσαν τη σκέψη του. Ο Τσίπρας πήρε την γραβάτα του Ζάεφ στα χέρια του και αμέσως την σήκωσε περιχαρής ψηλά σαν να ‘ταν λάφυρο, μια κίνηση η οποία πιθανόν προσέφερε ικανοποίηση σε όσους προσανατολίζονται σε μία ανισοβαρή σχέση - προς όφελος της Ελλάδας - με τους Μακεδόνες (εξού και η προτίμηση στο όνομα Βόρεια Μακεδονία).

Οπως και να ‘χει, η γραβάτα ως λάφυρο αντί για σύμβολο φιλίας, υπό το πρίσμα της επίδειξης πολιτικής ισχύος βγάζει νόημα. 

Εκείνο που κανείς δεν θα μπορούσε να προβλέψει είναι πως ο Τσίπρας θα αποφάσιζε να γραβατωθεί πέντε μόλις μέρες μετά τις Πρέσπες (δεν εξετάζουμε εδώ εάν συνέτρεχε σοβαρός λόγος). 

Η χρονική συγκυρία δεν θα μπορούσε να ήταν πιο αποκαλυπτική. Ο Τσίπρας έβαλε για πρώτη φορά γραβάτα, έπειτα από τρεισήμιση χρόνια στην εξουσία, λίγες μέρες αφότου για πρώτη φορά ένας Πρωθυπουργός αποχωριζόταν τη δική του για χάρη του. 

Κι έτσι, η γραβάτα έγινε μεμιάς θηλιά.

Murder in Plain Sight

karl_beeney

Λίγα μόλις χρόνια πριν, μια αιωνιότητα αν λάβει κανείς υπόψην του τα tweets του Ντόναλντ Τραμπ, την ώρα που εκατομμύρια Ελλήνων αναζητούσαν τις απαντήσεις για την τραγωδία που βίωναν στο πετσί τους στις πιο τετριμμένες θεωρίες συνομωσίας (λάγνοι, εμετικά πλούσιοι, άρρενες συνομωτούσαν πίσω από θεόρατες κλειστές Μεσαιωνικές πόρτες, σε loft στο κέντρο της πόλης, σε βίλες οργίων) ο Γιάνης Βαρουφάκης αποκάλυπτε πως στις συναντήσεις των Υπουργών Οικονομικών των χωρών της Ευρωζώνης δεν κρατούνταν πρακτικά, υπενθυμίζοντας σε όλους πως επρόκειτο, ούτως ή άλλως, για άτυπη συνάντηση Υπουργών· κι έτσι ξεσκέπασε μεμιάς τη μεγαλύτερη συνομωσία του καιρού μας :

το Eurogroup. 

Γενικά μιλώντας, ο καλύτερος τρόπος να περνάς απαρατήρητος είναι to hide in plain sight. Όπως οι serial killers επιλέγουν να κρύβονται σε δημόσια θέα όταν παρευρίσκονται στη σκηνή του δικού τους εγκλήματος, κατά ανάλογο τρόπο και οι Υπουργοί Οικονομικών εμφανίζονταν στις οθόνες εκατομμυρίων τηλεθεατών την ίδια ώρα που συνομωτούσαν εις βάρος τους.

Η συγκεκριμένη κίνηση του Βαρουφάκη (παραβλέποντας εν μέρει το ρόλο του ως άτυπου εκπρόσωπου της κυβέρνησης Ομπάμα στο Eurogroup, μοναχική φιγούρα ανάμεσα στο πλήθος των ιπποκόμων του αδιάλλακτου Σόιμπλε), δεν πιστώνεται αποκλειστικά στον ίδιο. Μάλλον αποτέλεσε μέρος μιας γενικότερης προσπάθειας (η λέξη προσπάθεια χρησιμοποιείται καταχρηστικά, επρόκειτο για κραυγή απελπισίας) της κυβέρνησης της Ελλάδας για διαφάνεια[i], όχι γιατί η Ελληνική Κυβέρνηση πλειοδοτούσε σε ηθικό ανάστημα έναντι των υπολοίπων Ευρωπαίων, αλλά μάλλον διότι δεν μπορούσε να κάνει διαφορετικά.

Η προσπάθεια νεκρανάστασης της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας απέτυχε παταγωδώς, η επίκληση στους Θεούς της δημοκρατίας (οι οποίοι άλλωστε δεν υπήρξαν ποτέ, στον Όλυμπο κατοικούσαν μονάρχες) αποδείχτηκε το μοναδικό διαπραγματευτικό όπλο της ανίσχυρης κυβέρνησης μιας χρεωμένης χώρας, κυβέρνηση η οποία διεξήγαγε έναν πόλεμο σε συμβολικό επίπεδο, εκεί όπου οι Έλληνες καρπώνονται την υπεραξία των προγόνων τους κοντά δύο αιώνες τώρα. 

Όπως και να ‘χει, η ουσία παραμένει: για κάθε Βαρουφάκη που λοιδωρήθηκε νομιμοποιήθηκε ένας Όρμπαν (δια μέσου των Βαυαρών του CSU, μεταξύ άλλων)· για κάθε Ρέντσι που περιφρονήθηκε αναδείχτηκε ένας Σαλβίνι· τέλος, για κάθε Ποδέμος που δεν αναρριχήθηκε στην εξουσία ένας Καστιγιάνος δικαστής σκότωσε τη θέληση ενός λαού για αυτοδιάθεση.

---

[i] “On my first day at the Ministry, I read that there is a unanimous decision from the EU on Ukraine and Russia. We called the Commission. They said, there’s no problem, we’ll backdate your consent by one day. Obviously, the previous government allowed the Commission to act in this manner. I told them they couldn’t mean what they were saying. If I had accepted that, Greece would have lost its rights. Instead of apologizing, they started a campaign according to which we appeared to be pro-Russian and dependent on Russia. When our protest was the most important pro-European move Greece has made in the past ten years”. https://www.mfa.gr/en/current-affairs/statements-speeches/foreign-minister-kotziass-interview-in-the-german-magazine-spiegel-february-2014.html

the βλαχοδήμαρχος theory

Η δημοφιλής στη χώρα μας θεωρία περί «βλαχοδήμαρχου» (ο αιρετός της δημόσιας διοίκησης ο οποίος είναι ακατάλληλος να διοικήσει), αν ίσχυε απόλυτα, θα έβρισκε την ιδανική επαλήθευση της στην υπόθεση της κατάργησης του τραμ από τον Κωνσταντίνο Καραμανλή (ο Πρωθυπουργός ως «βλαχοδήμαρχος» της «Ψωροκώσταινας»).

Το 1953 ο Καραμανλής αποφάσισε το ξήλωμα μέρους  της γραμμής του τραμ, έως το 1960 δεν είχε απομείνει τίποτα. Η πόλη έμεινε με μοναδικό μέσο σταθερής τροχιάς τον «Ηλεκτρικό», μέχρι να καταφθάσει το Μετρό το σωτήριο έτος 2000, και ορφανή από τραμ έως το 2004, όταν επέστρεψε λειψό. 

Το τραμ, καταρχήν ιππήλατο, μας έφτασε από τους Βέλγους το 1882, πρν αναλάβουν εξ ολοκλήρου τη δουλειά οι Βρετανοί το 1925 – το τραμ της Αθήνας ήταν υπό τον έλεγχο των θαυματοποιών της βιομηχανικής επανάστασης και των σιδηρόδρομων της Ευρώπης. 

Οι γραμμές του τραμ τους ανήκαν.

Το 1953, χρονιά της επιτυχής διευθέτησης του πολεμικού χρέους των Γερμανών με τη «Συμφωνία του Λονδίνου», ο Καραμανλής θα ξήλωνε με τα ίδια του τα χέρια τις γραμμές του Αγγλοκίνητου τραμ.

 

Γιόρταζε, στην πραγματικότητα, τα εγκαίνια του μεταπολεμικού οικονομικού θαύματος, μηχανοκίνητου θαύματος. 

Τούτη τη φορά, το μέλλον δεν θα τσουλούσε πάνω σε ράγες, αλλά σε τέσσερις ρόδες στην τσιμεντένια άσφαλτο (νεωτερική λάβα που κατάπιε λογής ποτάμια στο διάβα της), συνήθως made in Germany, U.S., Japan, Italy, France.

Οι δρόμοι τους ανήκαν.

Με άλλα λόγια, βλαχοδήμαρχοι υπήρξαν πράγματι πολλοί, ο πιο «βλάχος» απ’ όλους όμως ήταν από πάντοτε η θέση της χώρας στο διεθνή συσχετισμό δυνάμεων.

Στέρεο Νόβα

Η αλήθεια είναι πως θα προτιμούσα να είχα δει τους Στέρεο Νόβα Σάββατο βράδυ σε κάποιο λαϊβάδικο της πόλης από το να παρεβρεθώ στο Δευτεριάτικο event το οποίο έλαβε χώρα στο ΚΠΙΣΝ με guests τους Στέρεο Νόβα, event στο οποίο το συγκρότημα παρουσίασε τις παλιές του επιτυχίες σε νέες techno εκτελέσεις, ταιριαστές με τον ήχο των τελευταίων ετών, ήταν υπαρξιακή ανάγκη εν τέλει για τους Στέρεο Νόβα να νοιώσουν πως βρίσκονταν στο ΚΠΙΣΝ όχι ως ρετρό ανάμνηση αλλά ως γκρουπ το οποίο συμβαδίζει με την εποχή του, 

οι Στέρεο Νόβα συμβαδίζουν με την εποχή τους, δεν την συνδιαμορφώνουν όμως πλέον. 

Σύντομη Ιστορία του Ελληνικού Κινηματογράφου σε 4 Συμβάντα

1970 Αναπαράσταση 

Το ντεμπούτο, ουσιαστικά, του Θόδωρου Αγγελόπουλου. Εγκαινίασε το Νέο Ελληνικό Κινηματογράφο (Ν.Ε.Κ). Μεγαλύτερο παράσημο της «Αναπαράστασης», σύμφωνα με τον Αγγελόπουλο, ήταν η απάντηση ενός μπάρμπα σε ένα Βλάχικο ορεινό χωριό της Πίνδου στην ερώτηση του σκηνοθέτη πως του φάνηκε η ταινία:

«μερικά πράματα δεν τα κατάλαβα, αλλά είναι δικό μας πράμα».

1983 Ρεμπέτικο

Το γεγονός πως η Σωτηρία Λεονάρδου ξεκίνησε να δουλεύει στο «Ρεμπέτικο» ως ηθοποιός και βγήκε τραγουδίστρια είναι ενδεικτικό της δυναμικής της ταινίας. Ο Φέρρης μύησε μια γενιά στο ρεμπέτικο μέσα από την αφήγηση μιας bigger than life ιστορίας η οποία συμπίμπτει με τις σύγχρονες περιπέτειες του Ελληνισμού. Ταινία-αισθητική πρόταση, ταινία-μουσείο, ταινία-βιβλίο εκλαϊκευμένης ιστορίας.

1997 No Budget Story

 

Το ασπρόμαυρο «Nο Budget Story» του 26χρονου Ρένου Χαραλαμπίδη εξυμνήθηκε από το κινηματογραφικό περιοδικό «Variety» (κατόπιν ακολούθησαν οι Έλληνες σινεκριτικοί). Η ταινία αντιμετωπίστηκε ως μια φρέσκια πρόταση η οποία συμβάδιζε απόλυτα με το κλίμα της εποχής, τις δόξες που γνώριζε δηλαδή το Αμερικάνικο ανεξάρτητο σινεμά στα ‘90s.

Το «Nο Budget Story» ήταν (ανεπίσημο) remake του Sundance hit “In The Soup” (1992).

2008 Κυνόδοντας 

Ο όρος “Weird Wave” απευθύνεται σε Ελληνικές ταινίες της περιόδου της κρίσης οι οποίες ανήκουν στη μετά-Κυνόδοντα εποχή. Στην πραγματικότητα, «κύμα» δεν υπήρξε ποτέ παρά μονάχα στις pop culture σελίδες του διεθνούς Τύπου. Εκείνο που συνέβη ήταν πως έπειτα από την επιτυχία του Κυνόδοντα καταβλήθηκε μια φιλότιμη προσπάθεια παραγωγής Ελληνικών «φεστιβαλικών» ταινιών με αντίστοιχη θεματολογία και αισθητική.

Ο Κυνόδοντας ήταν (ανεπίσημο) remake του Μεξικάνικου “El Castillo de la Pureza” (1973).